Περί Ιδιωτείας πόνημα. - Ιαν'07

Περί Ιδιωτείας πόνημα.

Ας φανταστούμε έναν –υποθετικό- κύριο, ντύσιμο στην τρίχα, γραβάτα οπωσδήποτε, μαλλί περιποιημένο και ύποπτο χαμόγελο, να κρατά ένα μπουκαλάκι με κάποιο «θαυματουργό» φάρμακο, γιατρικό δια πάσαν νόσον και πάσαν…Ποια τα κίνητρά του άραγε; Ή απύθμενη βλακεία, κατά το επιεικέστερον ή επικίνδυνη καιροσκοπία και απάτη, κατά το προφανέστερον. Σε κάθε περίπτωση αυτοδικαίως και τιμητικώς του απονέμεται η ανεξίτηλη ρετσινιά του τσαρλατάνου και του κομπογιαννίτη. Φυσικά κι όσοι τον πιστεύουν εξίσου αυτοδικαίως εισπράττουν ένα συμπονετικό μειδίαμα, και καναδυό ρωμαιικότατα φάσκελα, να μην τους τα χρωστάμε.

Λοιπόν τώρα, και προτού σπεύσουμε να λοιδορήσουμε τους ανωτέρω αξιοθρήνητους αφελείς, ας επεκτείνουμε λίγο τον συλλογισμό μας κι ας φανταστούμε έναν άλλον κύριο, πολιτικό αυτήν την φορά, εξίσου καλοντυμένο, κουστουμαρισμένο, ασφαλώς γραβατοφόρο, και με ένα ομοίως ύποπτο και κενό χαμόγελο (τύπου Μπλέρ, αλλά στο κατά τι πονηρότερο), να μας λέει ότι κατέχει το φιαλίδιο με το παντοδύναμο γιατρικό για την κάθε νόσο και την κάθε….που ταλανίζουνε την πτωχή μας Ψωροκώσταινα. Οι αναλογίες πασιφανείς. Μόνο που δυστυχώς στην θέση των δικαιούχων των φασκέλων είμαστε εμείς οι ίδιοι, καθώς καιρό τώρα διάφοροι κουστουμαρισμένοι γραβατοφόροι έχουν κινήσει γη κι ουρανό για να μας πείσουν ότι η «ιδιωτικοποίηση» σε κάθε την έμφαση είναι το θαυματουργό γιατρικό για κάθε κακοδαιμονία που κατατρέχει το Νεοελληνικό μας παραγκοειδές μόρφωμα. Και το κακό είναι πως εν πολλοίς το έχουν καταφέρει.

Διότι στην ουσία αυτοί οι όψιμοι μηρυκαστές του «λεσέ φερ» μας λένε (και δυστυχώς τους πιστεύουμε) ότι ο,τιδήποτε στον δημόσιο βίο παρουσιάζει συμπτώματα παθολογίας, οφείλει να ιδωτικοποιηθεί. Βλέπε ΔΕΚΟ, Τράπεζες, Πανεπιστήμια, Υγεία, και μακραίνει ο κατάλογος. Το χειρότερο είναι πως αυτό το πλασάρουν ως αυτονόητο, γουρλώνοντας τα μάτια τους από έκπληξη και καλά, αν τυχόν τους ρωτήσεις το «γιατί», λες και κατέβης από το φεγγάρι, φυσικά επειδή αδυνατούν να απαντήσουν σε αυτό το «γιατί», κι όχι γιατί αυτοί δεν έχουν, αλλά απλά γιατί δεν υπάρχει απάντηση. Αλλά το ακόμα χειρότερο και τραγικότερο είναι ότι οι ίδιοι παράγουν αυτήν την παθολογία των θεσμών, εξαντλώντας όλη τους την τέχνη, για να έρθουν μετά να μας «σώσουν», φυσικά διά της ιδιωτικοποιήσεως…

…ήγουν δια της ηλιθιοποιήσεως, καθότι εξαπανέκαθεν ισχύει αφοριστικώς και αξιωματικώς το ιδιώτης = βλαξ, κάτι που ίσχυε παλαιώθεν, αλλά λησμονήθηκε από εμάς, πλην διασώζεται στην Αγγλικήν, την Γερμανικήν, και τινές άλλες γλώσσες. Διότι ιδιωτεία και πολιτεία είναι οι δυο ασύμβατες επιλογές του υπάρχειν. Η πολιτεία είναι ως γνωστόν άθλημα κοινό, το Μέγα Στοίχημα όπου όλοι κερδίζουμε ή όλοι χάνουμε. Σχετικά πρόσφατη κατάκτηση του ανθρωπίνου πνεύματος, μετρά κάτι λίγες χιλιετίες. Πόλις – Πολιτισμός – Πολιτεία - Κοινόν – Κοινότης - Κοινωνία, έννοιες σιαμαίες. Στον αντίποδα, η ιδιωτεία είναι σαφώς παλαιότερη σύλληψη. Η επιδίωξη της μεγιστοποίησης του ατομικού κέρδους και η τομαριστική χαζοχαρούμενη ευδαιμονία επί του πτώματος του Πλησίον χρονολογείται από την εποχή του Χόμο Χάμπιλις, του Αυστραλοπίθηκους Αφαρένσις, και ακόμα παλαιότερα. Ανασύρθηκε από την απολίθωση από εκπροσώπους του είδους Αυστραλοπίθηκους Εουροπαίους, παροπιδοφόρους φυσιοκράτες όπως Σμιθ, Μπένθαμ και η λοιπή παρέα, εκεί κάπου στον 17ο με 19ο αιώνα, για να χρεωκοπήσει παταγωδώς στις αρχές του 20ου, και ανασύρθηκε για αναμάσηση από την προστομαχική μοίρα των Χόμο Γραικύλους Μηρυκάστικους κατά τους παρόντες δύσκολους καιρούς.

Αντιλαμβανόμαστε ότι οι εκπρόσωποι του ανωτέρω συμπαθούς κατά τα άλλα διπόδου είδους δεν έχουν τον Θεό τους, διότι ο Κύριος σαφώς κελεύει: «Αγάπα τον Πλησίον ως σεαυτόν». Επίσης η νοητική τους εμβέλεια καθιστά απαγοητευτικά δυσθεώρητες για αυτούς διάφορες αφηρημένες έννοιες και ανθρώπινες αξίες όπως το κοινωνικό αγαθό, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, η κοινωνική ειρήνη, η μόρφωση, και άλλες που για έναν νορμάλ άνθρωπο απλά κυλούν στο αίμα του. Και για να εξειδικεύσουμε στα σημερινά συπτωματικώς τεκταινόμενα, η εγγενής τους εθελοτυφλία ή η επίκτητη μυωπία δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν ότι η παιδεία του δικού μου, του δικού σου, ώ αναγνώστα, παιδιού, του καθενός παιδιού, η υγεία του, ψυχική και σωματική, η αξιοπρεπής εργασία του, η κοινωνική του ένταξη, η ευζωία του, δεν είναι υπόθεση δική μου, ή δική σου, ώ αναγνώστα, ή του καθενός ατομικά, αλλά όλων μας συλλογικά.

Με τα μονόχρωμα πατομπούκαλα που έχουν ως ματογυάλια θεωρούν κι ερμηνεύουν τον κόσμο που μας περιβάλλει μόνο διά του Κέρδους και διά το Κέρδος. Αυτό είναι το Α και το Ω τους, ο Θεός τους. Το νερό που πίνω πρέπει να αφήνει κέρδος, λες και ο Πανάγαθος μας το χρεώνει, ομοίως το ψωμί που τρώω, η ενέργεια που χρησιμοποιώ, η σχολή όπου φοιτώ, το τραίνο που θα πάρω, ο βόθρος όπου θα αποχετεύσω τα βιολογικά μου υποπροϊόντα, η μουσική που θα ακούσω, η στοματική μου υγεία, η ψυχική μου ισορροπία, η μεταφυσική μου παρηγορία, όλα οφείλουν να είναι κερδοφόρα. Ως Άνθρωπο με έχουν αφοδευμένο, εγγεγραμμένο εις τα παλαιότερα των παπουκίων τους. Ως Τσέπη έχω κάποια αξία για αυτούς, στον βαθμό που είμαι αρκούντως γεμάτη, ώστε να αφήνω Κέρδος. Σε ποιον; Ώ της Εσχάτης Ταπεινώσεως του Ανθρωπίνου Προσώπου!

Συμπτωματικά εντελώς οι μέρες είναι πονηρές. Συμπτωματικά εντελώς επιχειρείται να θεσμοθετηθεί η ήδη από καιρό τελουμένη ηλιθιοποίηση της Εκπαίδευσης, και δη της Ανωτάτης. Για εξυγίανση ουδείς λόγος. Υπενθυμίζω: Ηλιθιοποίηση = Ιδιωτικοποίηση. Ακολουθούν και οι λοιπές βαθμίδες. Στο εξής η μόρφωση του δικού μου παιδιού, του δικού σου, ώ αναγνώστα, του οποιουδήποτε παιδιού δεν θα είναι υπόθεση αξιοπρέπειας όλης της κοινωνίας, αλλά ατομική του καθενός, κι όποιον πάρει ο Χάρος.

Δυστυχώς έχει προηγηθεί η ιδιωτικοποίηση – ηλιθιοποίηση ολόκληρης της πολιτικής μας σκέψης. Κι ο νοών νοείτω.

Γιώργης Χατζής Διπλ. Ηλεκτρολόγος Μηχ. Καθηγητής Μ.Ε.