ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΠΑΠΕΙΛΟΎΜΕΝΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ- Οκτ'03

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΠΑΠΕΙΛΟΎΜΕΝΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

Του Γεωργίου Χατζή

Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπός τις εχέφρων, που να είναι ευτυχισμένος με την παρούσα κατάσταση της αντιδικίας Αθηνών – Φαναρίου. Το αντίθετο μάλιστα, το επαπειλούμενο σχίσμα, λέξη βαρύτατη και φρικωδέστατη για κάθε συνειδητοποιημένο μέλος της Εκκλησίας, συνιστά πια μια εναγώνια, πλην ορατή –δυστυχώς- προοπτική, με ανεξέλεγκτες και ανυπολόγιστες από εκεί και πέρα εξελίξεις.

Βλέπουμε τους ιεράρχες μας εκατέρωθεν να ανταλλάσσουν απειλές, επιμελημένες φράσεις, απαξιωτικές ο ένας για τον άλλον στα όρια της καθύβρισης, και επιχειρήματα μονοδιάστατα, που φανερώνουν αν μη τι άλλο απροθυμία κατανόησης του προβλήματος της «άλλης πλευράς». Βλέπουμε πρόσωπα γνωστά της πολιτικής σκηνής να σπεύδουν με ύποπτο ζήλο να τοποθετηθούν επί του θέματος, με μια μάλιστα ανεπαίσθητη διάθεση κακεντρεχούς ειρωνείας, την στιγμή βέβαια που οι ίδιοι δηλώνουν ωρυόμενοι σε όλους τους τόνους την ανάγκη διαχωρισμού και «διακριτών ρόλων» Εκκλησίας και Κράτους.

Όλα αυτά μονοπωλούν τελευταίως το σαρκοβόρο ενδιαφέρον των ΜΜΕ, αφήνοντας όμως στο περιθώριο και αποκρύπτοντας από την κοινή γνώμη μια σοβαρότατη διάσταση του θέματος, που ίσως και να αποτελεί συστατικό της λύσης του όλου προβλήματος. Φυσικά η κρυμμένη αυτή διάσταση δεν είναι τίποτε άλλο από τον ρόλο του λαού, δηλαδή του εκκλησιαστικού πληρώματος στην εξέλιξη του προβλήματος.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο λαός (και) σε αυτήν την περίπτωση αγνοήθηκε κατά τρόπο σκανδαλώδη από τους εκκλησιαστικούς ποιμένες. Λες και όλα αυτά γίνονται για κάποιον άλλον, και όχι για εμάς. Είναι ή δεν είναι σκάνδαλο το ότι κανείς εκ των «μονομάχων ιεραρχών» δεν μας ρώτησε: «Εσείς αδελφοί, εκεί στις μητροπόλεις των νέων χωρών, πού θέλετε να υπάγεστε;» Ούτε οι δικοί μας μητροπολίτες μπήκαν στον κόπο να ρωτήσουν ο καθένας το δικό του ποίμνιο για την γνώμη του. Εδώ καλά καλά δεν μπήκαν στον κόπο ούτε καν να ενημερώσουν έγκυρα και υπεύθυνα τους πιστούς τους για τις διαστάσεις και τις παραμέτρους του θέματος, αφήνοντάς μας εκτεθειμένους επικίνδυνα στην κίτρινη παραπληροφόρηση των καναλιών.

Λησμονούν οι ποιμενάρχες μας ότι το ιερό αξίωμα που φέρουν είναι πρωτίστως αξίωμα διακονίας και όχι εξουσίας. Και αυτό επιβάλλει αν μη τι άλλο την συνεπή και υπεύθυνη ενημέρωση για τις λεπτομέρειες του προβλήματος, όπως και τουλάχιστο τον αφουγκρασμό της διάθεσης του εκκλησιαστικού πληρώματος, αλλά και την εγκατάλειψη της πρακτικής της ποδηγέτησης ενός λαού ερήμην του.

Ο αντίλογος στην θέση που εδώ εκφράζω είναι ήδη γνωστός. “Ο λαός δεν γνωρίζει τα εκκλησιαστικά θέματα, δεν κατέχει από θεολογία, δεν πρέπει να φέρει την ευθύνη, δεν ενδιαφέρεται, δεν πρέπει να τον σκανδαλίζουμε,…. κλπ, κλπ»

Ας θυμηθούμε όμως πως σε δύσκολες ώρες και κρίσιμες στιγμές ο λαός είναι αυτός που τελικά έδωσε την λύση, περισώζοντας την εκκλησιαστική Κανονικότητα και Αλήθεια. Μέρες που είναι, ας μην ξεχνούμε την προ ολίγων μόλις δεκαετιών αντίσταση του μακεδονικού λαού απέναντι στην πολιτικώς επιβεβλημένη Βουλγαρική Εξαρχία. Μήπως τότε κάτεχε από εκκλησιαστικά θέματα, ενώ σήμερα δεν κατέχει; Και για να πάμε και στα παλιά, ας μην λησμονούμε και την λαϊκή καταδίκη της συνόδου της Φεράρας, τότε που ο λαός της Βασιλεύουσας πήρε την κατάσταση στα χέρια του, και ουσιαστικά αποσόβησε την ενσωμάτωση της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας στο παπικό κατεστημένο. Μήπως και τότε έπρεπε να αφεθεί στον λήθαργο της ραθυμίας, προκειμένου να μην σκανδαλιστεί;