23 Μαρτίου, 2008

Ο γάμος ως ελεύθερη συμβίωση, ειδεμή ως πορνεία.



Ενός κακού μύρια έπονται, και αφού αποφασίσαμε πανηγυρικώς να δίδουμε γη και ύδωρ στις Βρυξέλλες κάθε φορά που θα τους καπνίσει να κάνουνε κουμάντο στα χρηστά μας ήθη, τότε καλά να πάθουμε, κανείς δεν μας φταίει. Κι ως προείπα, ας ετοιμαστούμε και για τα χειρότερα. Το αθλιότερο είναι βέβαια η προσφιλής μας πια τακτική να προσφέρουμε την γή και το ύδωρ δίχως καν να μας ζητηθεί.

Έτσι, με πρόσχημα την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα (δήθεν τάχα μου ανθρώπινα δικαιώματα) σπεύδουμε κάποιοι εξ ημών, μπροστάρηδες ευρω-επαρχιώτες, να απαιτήσουμε συμβολαιογραφική κατοχύρωση για τις «ελεύθερες» σχέσεις στην κοινωνία μας. Μην χάσουμε!

Η αντίδραση της Εκκλησίας της Ελλάδος διά της ΔΙΣ άμεση και αναμενόμενη. Πλην όμως, και ας μου το συγχωρήσουν οι πατέρες, όφειλαν να είχαν εντοπιστεί και τονιστεί κάποιες μάλλον αθέατες πτυχές του προβλήματος, καθοριστικές των πραγματικών του διαστάσεων.

Κατ' αρχήν όταν μιλάμε στην εκκλησία για Γάμο, αναφερόμαστε σε μυστήριο, δηλαδή σε "ειδική" έκφανση του γενικού Μυστηρίου της Εκκλησίας. Όμως κάθε μυστήριο, όπως και σύνολο το εκκλησιαστικό γεγονός, είναι τελικά σχέση ελευθέρων προσώπων, τα οποία ελευθέρως προσερχόμενα το συγκροτούν και το φανερώνουν. Δεν νοείται μυστήριο "αναγκαστικό" υπό την έννοια της ανελεύθερης υποταγής σε εξωτερικά σχήματα. Όταν τα πρόσωπα που προσέρχονται προς τέλεση –φανέρωση του μυστηρίου το πράττουν υπό καθεστώς πειθαναγκασμού ή αλλότριας σκοπιμότητας, ως πράξη και σχήμα εξωτερικής συμπεριφοράς δίχως εσωτερικό ψυχικό αντίκρισμα, τότε το μυστήριο πνευματικά, άρα ουσιαστικά, δεν υφίσταται. Με άλλα λόγια, εδώ δεν ισχύει το "πρέπει να το κάνεις, θες δεν θες". Αν δεν θέλεις, αλλά παρά την θέλησή σου υποχρεούσαι, τότε πνευματικά, άρα ουσιαστικά, το μυστήριο είναι ανύπαρκτο.

Άρα, όπως συνάγεται από τα προηγούμενα, ο Γάμος ως μυστήριο είναι εξ ορισμού Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης. Διότι οι νυμφευόμενοι συμφωνούν και προσέρχονται σε αυτόν εν ελευθερία.

Και συνεπώς το Υπουργείο Δικαιοσύνης, μεταξύ των υπολοίπων ζητημάτων που καλείται να επιλύσει, πρέπει απαραιτήτως να μετονομάσει και το εν λόγω σύμφωνο, καθότι το όντως Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης είναι ένα, και δη ο Γάμος, ο εντός της Εκκλησίας. Και ως γνωστόν, σφετερισμός ονόματος δεν μπορεί να γίνει ανεκτός. Τώρα, αν θα χρησιμοποιήσει γεωγραφικό ή άλλο προσδιορισμό στην σύνθετη ονομασία που θα περιέχει και τον όρο "ελεύθερη συμβίωση", αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα, που θα πρέπει να το διαπραγματευτούμε εντός των ορίων της διεθνούς νομιμότητος…

Λοιπόν, όντως Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης ο Γάμος, εν Χριστώ βεβαίως, και εντός της εκκλησιαστικής ευλογίας. Διότι οι νυμφευόμενοι προσέρχονται εν πλήρει ελευθερία, καταθέτοντας εκουσίως την ατομική τους ελευθερία, δίχως αυτό να την καταργεί, στην υπηρεσία του κοινού βιοτικού αθλήματος. Είναι όμως πάντα έτσι; Ή μήπως συνήθως δεν είναι έτσι;

Όπως προαναφέρθηκε, η συγκρότηση μυστηρίου υπό καθεστώς πειθαναγκασμού ή αλλότριας σκοπιμότητας ακυρώνει πνευματικώς άρα και ουσιαστικώς το μυστήριο. Όταν δυο άνθρωποι προσέρχονται σε γάμου κοινωνία από καταναγκασμό, από γονικό διακανονισμό, από συμφέρον οικονομικό, από φετιχιστικές εμμονές, από ηδονιστικό σεξαπήλ, από μόνη την ενστικτώδη ανάγκη της βιολογικής διαιώνισης, ή δεν ξέρω κι εγώ από τι άλλο, τότε πολύ φοβούμαι ότι ο γάμος αυτός είναι θλιβερά πορνικός, ακριβώς επειδή έχει ως μόνο θεμέλιο την χρηστική θεώρηση του Άλλου. Ο Άλλος ως αντικείμενο χρήσης για την κατοχύρωση του ΕΓΩ, όχι αγαπημένος συναθλητής στο κοινό υπαρξιακό στοίχημα. Γάμος και πορνεία, δυο φαινομενικά ασύμβατες έννοιες, που όμως δύνανται να συνυπάρξουν στην ίδια σχέση, η πρώτη ως επιφάνεια, και η δεύτερη, ως ουσία.

Και προτού βιαστούμε ευκόπως να κατηγοριοποιήσουμε πράξεις σε μια προσπάθεια συγκρότησης "δογματικού ποινικού κώδικα", ας αναλογιστούμε πόσες φορές, εν αγνοία έστω ή κατ' οικονομία προς αποφυγή των χειροτέρων, δεν ευλογήσαμε εμείς, ως εκκλησία τέτοιες πορνικές συμβιώσεις. Αυτό πονάει, αλλά θέτει το πρόβλημα σε άλλες βάσεις, πνευματικά στέρεες. Και νομίζω πως από εκεί πρέπει να αρχίσουμε.

14 Μαρτίου, 2008

Οι ασφαλιστικές εμμονές του Εγώ.

Δημοσιογράφοι, μηχανικοί, ιατροί, νομικοί, ΔΕΗτζήδες, ΤΑΞΙτζήδες, αεριτζήδες, κάθε είδους …τζήδες, δημόσιοι, ιδιωτικοί, και λοιποί υπάλληλοι, εργαζόμενοι και λοιποί «απασχολήσιμοι» σε κάθε είδους εργασία, και οι αυτό-απασχολήσιμοι επίσης, όλοι αυτοί, δηλαδή όλοι εμείς, καταφέραμε να συγκροτήσουμε μια παράδοξη συμμαχία. Συμμαχία απέναντι σε μια προσπάθεια μιας κυβέρνησης να συμμαζέψει όπως-όπως (με παροιμιώδη νεοελληνική προχειρότητα και γλοιώδη υποκρισία) τα ασυμμάζευτα.


Κοινός άξονας των κινητοποιήσεων όλων αυτών, δηλαδή όλων ημών, η αδιαπραγμάτευτη άρνησή μας να απεμπολήσουμε «κεκτημένα» προνόμια. Προσοχή όμως:

Προνόμια, όχι δικαιώματα. Τα προνόμια μπορεί να είναι (και είναι) άδικα. Αν ήταν δίκαια, θα ήταν δικαιώματα, αυτονόητα και δεδομένα. Το δικαίωμα το διεκδικείς, κι εν τέλει σου δίδεται εν ονόματι του κοινού περί δικαίου αισθήματος. Το προνόμιο το υφαρπάζεις, το «κατακτάς». Φυσικά εις βάρος των μη προνομιούχων, δηλαδή όλων των υπολοίπων κορόιδων, των αδυνάτων, όσων δηλαδή αδυνατούν (ή εκουσίως απαξιούν) να υφαρπάξουν τα δικά τους. Προ-νόμια, δηλαδή προ του Νόμου, άρα έξω από τον Νόμο, δηλαδή εντελώς έξω από το «ορθώς κοινωνείν». Διότι το «ορθώς κοινωνείν» μπορεί να μην εξαντλείται στον Νόμο ως γράμμα και τύπο, αλλά οπωσδήποτε τον προϋποθέτει. Κι όταν ακόμα τον παραβαίνει, είναι για να τον υπερβεί σε μια θεοειδή απογείωση προσωπικών σχέσεων.


Τις παραπάνω ασυνάρτητες φλυαρίες ο Μακρυγιάννης, ο Μέγας εν τη συνάξει ημών, τις συνοψίζει με Λακωνική σοφία σε δυο λέξεις: στο «ΕΓΩ» και στο «ΕΜΕΙΣ». Γελοιοποιώντας την κλασσική μαθηματική θεωρία περί Συνόλων, η συγχώρεση του Μακρυγιάννειου υποσυνόλου «ΕΓΩ» στο «ΕΜΕΙΣ» είναι άτοπος, διότι το υπερσύνολο, δηλαδή το «ΕΜΕΙΣ» αυτομάτως καταλύεται. Διότι ακριβώς δεν είναι απλό σκορποχώρι- υπερσύνολο, αλλά ζωντανή οργανική συνύπαρξη.


Επωμιζόμενος το ίδιον άχθος θα μιλήσω ως μηχανικός. Έτσι το πολύ- πολύ να κακοκαρδίσω μερικούς συναδέλφους. Οι λοιποί ας βγάλουν ο καθένας για τον εαυτό του τα δικά του συμπεράσματα. Λοιπόν εμείς οι μηχανικοί, όπως και πολλοί άλλοι, κραυγάζουμε έναρθρες κραυγές, ντεμι-αριστερόηχες, του είδους «κάτω τα χέρια από το ταμείο μας». Το ταμείο ΜΑΣ! Κι ας στήθηκε εν πολλοίς εν μέσω σκανδαλωδών προνομίων και νομίμων «χορηγιών» από τα δημόσια και ιδιωτικά έργα, τα χρηματοδοτούμενα από τον φορολογούμενο πολίτη. «Υγιές» το ταμείο ΜΑΣ. Διότι δεν το κατασπάραξαν οι κυβερνήσεις του παρελθόντος με τα Μαρκεζίνεια δανεικά κι αγύριστα. Διότι οι συνταξιούχοι του είναι προς το παρόν ελάχιστοι, αλλά οι αιμοδότες του, οι νεαροί μηχανικοί που εγγράφει αγεληδόν κάθε χρονιά πολλοί. Φυσικά και θα είναι «υγιές». Να δούμε τι θα λέμε σε δυο- τρεις δεκαετίες όταν αυτή η συγκυριακή αναλογία καταρρεύσει.


«Υγιές» το ταμείο ΜΑΣ. Ας πάνε να ψοφήσουν οι υπόλοιποι. Αυτοί που τα δικά τους ληστευθέντα αποθεματικά πλούτισαν την Καμόρα των ημετέρων στα χρηματιστήρια και στα ομόλογα. Ας πρόσεχαν, δεν μας νοιάζει εμάς. Κι αν τα δικά τους αφεντικά θησαύριζαν από παρακρατηθείσες εισφορές που ουδέποτε αποδόθηκαν, πάλι ας πρόσεχαν. Ας τα απέλυαν (τα αφεντικά τους). Αν η ανέχεια και η εξαθλίωση εξαπλώνεται τριγύρω, εμάς δεν μας νοιάζει, διότι το δικό ΜΑΣ ταμείο είναι «υγιές». Κι όμως δεν σκεφτήκαμε κάτι: Τα δικά μας παιδιά είμαστε σίγουροι πως θα ενταχθούν στο δικό ΜΑΣ «υγιές» ταμείο; Αυτά δεν πρέπει να βρουν μια ζώσα και λειτουργούσα κοινωνική ασφάλιση; Αυτά, όταν αργότερα πάψουν πια να είναι δικά μας προστατευόμενα, δεν θα πρέπει να έχουν περίθαλψη; Ή μήπως η δικιά μας σύνταξη τότε θα μας παρηγορεί; Ή μήπως θα αρκεί για την νοσηλεία τους, για να μην πεθαίνουν στα σκαλοπάτια των νοσοσκομείων – επιχειρήσεων;


Πρέπει να καταλάβουμε ότι το στοίχημα της κοινωνικής ασφάλισης είναι κοινό. Πως όσο υπάρχουν προνομιούχοι και μη, όσο δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι οι ανάγκες σε υγεία και αξιοπρέπεια είναι ακριβώς οι ίδιες για όλους μας, τόσο το σύστημα θα αποδομείται. Και όταν οι «προνομιούχοι» καταλάβουν ότι τα προνόμιά τους μέσα σε ένα περιβάλλον γενικής κατάρρευσης τους είναι πια άχρηστα, τότε πια θα είναι αργά για κλάματα. Κι αν πιστεύουμε, όσοι πιστεύουμε, ότι η δική μας ευημερία μπορεί να συνυπάρξει με την εξαθλίωση του πλησίον, αυτό δεν μας τιμάει. Χώρια που είναι και βλακώδες. Αντί λοιπόν να ταμπουρωνόμαστε πίσω από τις εγωτικές ασφαλιστικές εμμονές μας, θα ήταν ίσως καλύτερο να απαιτούσαμε από την κυβέρνηση – την κάθε κυβέρνηση- να αντιμετωπίσει αυτό το τεράστιο θέμα στην βάση της απόλυτης ισότητας των πολιτών της. Ισότητας στις βιοτικές ανάγκες και στην κοινωνική αξιοπρέπεια. Και να την στηρίξουμε σε αυτό.


Το ξέρω ότι κακοκαρδίζω πολλούς συναδέλφους μηχανικούς. Δεν ξέρω όμως να χαϊδεύω αυτιά. Τόχω αυτό το κουσούρι. Δεν κάνω για συνδικαλιστής, το ξέρω, κι άρα δεν αποβλέπω στην ψήφο τους. Μου είναι όμως αδιανόητη η πρακτική του να λιβανίζουμε τον εαυτούλη μας. Γιαυτό και γράφω όσα γράφω. Υπενθυμίζω ότι απευθύνομαι στον εαυτούλη μας, ημών των μηχανικών. Οι λοιπές συντεχνίες ας καλλιεργήσουν αν θέλουν τον δικό τους προβληματισμό για τον δικό τους μικρό εαυτούλη.

Μακεδονία, και λοιπές χαμένες πατρίδες…

Πόντος, Καππαδοκία, Μικρασία, Κωνσταντινούπολις, Θράκη, Αλεξάνδρεια, Βόρειος Ήπειρος (ή άλλως πως , "Νότιος Αλβανία" κατά επίσημη σαφή δήλωση της νυν Υπουργού Εξωτερικών), Ίμβρος, Τένεδος, Πριγκηπόνησα, Κύπρος, Ίμια, "φαιές ζώνες", Αιγαίο, και τώρα, Μακεδονία.

Αύριο τι;

Η ιστορία του Νέου Ελληνισμού δεικνύεται κατά τρόπο τραγικό ως πορεία ιστορικής συρρίκνωσης, και εν τέλει αφανισμού. Όχι της Νεοταξόπληκτης Ψωροκώσταινας, (αυτή καλά κρατεί.), αλλά του Ελληνισμού, ως ιστορική παρακαταθήκη.

Κι όμως, (όπως σοφά-σοφότατα αναφέρεται στο κινηματογραφικό αριστούργημα του Μπουλμέτη), τα ουσιωδέστερα είναι αυτά που δεν φαίνονται, με την πρώτη ματιά τουλάχιστο. Κάτι σαν το αλάτι στο ιμάμ-μπαϊλντί δηλαδή. Τα γεύεσαι, αλλά δεν τα βλέπεις. Οι όντως χαμένες πατρίδες δεν είναι αυτές που προαναφέραμε, αυτές που τις βλέπεις με τα μάτια του σαρκίου, αλλά οι άλλες, οι αόρατες. Το υπαρξιακό πρόβλημα σήμερα του Ελληνισμού δεν είναι η γεωγραφική, αλλά η πνευματική, η ιδεολογική του συρρίκνωση.

Η ιστορική κατάθεση του Ελληνισμού στην παγκόσμια σκέψη είναι αυτή: Ο ιερός θεοειδής άθλος του πολιτεύσθαι, η εκλογίκευση του κοινώς αληθεύειν, η αιτιοκρατική πορεία της λογικής, η υπαρξιακή υπέρβαση της κατανόησης του σύμπαντος ως "κόσμου", δηλ η θεώρηση της βαθύτερης αρμονίας και του κάλλους των όντων πέρα από τα φαινόμενα. Ούτε τα μετα-εικονομαχικά αγιογραφικά αριστουργήματα, όπου σης και βρώσις αφανίζει, ούτε τα μάρμαρα της ακροπόλεως, όπου οι Έλγινοι, οι εξ Αλβιώνος κλέπται διορύσσουσιν και κλέπτουσιν. Τίποτα απ' όλα αυτά. Ελληνισμός τελικά, σε απλή γλώσσα είναι τρόπος να υπάρχεις, να συνυπάρχεις εν πολιτεία, να λογίζεσαι ορθώς και να κοινωνείς ορθώς τις ιδέες σου, τρόπος να βλέπεις τον κόσμο. Αυτή είναι η πατρίδα, η όντως χαμένη.

Η απώλεια αυτής της πατρίδος είναι και η οδυνηρότερη. Κι ας οδυρόμαστε για την πλαστογράφηση της μακεδονικής ιστορίας, και τον σφετερισμό του ονόματος. Μήπως οι γείτονες απλά συλλέγουν τα ψιχία που εμείς, ανορεξικοί, αφήνουμε να πέσουν από το δικό μας τραπέζι; Γιατί υπάρχει και η άλλη Μακεδονία, η πνευματική. Κι αυτήν δυστυχώς εμείς την πλαστογραφήσαμε με τον χειρότερο τρόπο.

Την γλώσσα, την Ελληνιστική, αυτήν που οι λόγιοι του Μέγα Μακεδόνος διέδωσαν, αναρωτηθήκαμε ποτέ πού την έχουμε καταντήσει; Λες και ήταν κτήμα μας, λες και δεν την χρωστάμε στις επερχόμενες γενεές. Καταλήξαμε με εφαλτήριο το δόγμα του "Δημοτικισμού" να επιβάλλουμε μια άθλια λεξιπενία, αποκλείοντας πλούσιους αρχαίους όρους, να τείνουμε προς την εκφυλιστική φωνητική γραφή με βήματα αργά, αλλά σταθερά, περιφρονώντας την απαίτηση για ετυμολογική αναφορά και για νοηματική σαφήνεια. Κατακρεουργήσαμε την γραμματική, ονομάζοντας κανόνα και νόμο γλωσσικό απαράβατο την αγραμματοσύνη της χωριατίλας μας. Και το χειρότερο, αυτό το παρακμιακό υπόλειμμα της Ελληνικής το "καθαγιάσαμε" υιοθετώντας το ως Αργκό μιας τάχα μου και προοδευτικής (τρομάρα μας) καθεστωτικής Αριστεράς. Θαυμάστε πρόοδο!

Του άλλου παμμεγίστου Μακεδόνος του Σταγειρίτου, το «ορθώς διανοείσθαι διά το ορθώς κοινωνείν», μήπως δεν το έχουμε προδώσει κι αυτό; Ήθελε αυτός να σκέπτεται σωστά, για να πραγματεύεται σωστή κοινωνία με τους συνανθρώπους του. Τρίζουν τα κοκαλάκια του μεγάλου αυτού διδασκάλου, ακούγοντας μισή ντουζίνα αθλίων "επισήμων" να κραυγάζουν αγεληδόν και πιθηκοτρόπως στα τηλεοπτικά windows.

Ή μήπως τιμούμε το ήθος του Μέγα στρατηλάτου; Αυτός ήταν μπροστάρης στην μάχη. Δεν υπήρχε στο κορμί του εκατοστό απλήγιαστο. Έτσι κέρδισε την Ασία. Ας πάρουμε έναν έναν τους δικούς μας εθνοπατέρες. Εμπρός ο Αχιλέγας*, ακολουθούν πιστά αυτοί. Πάω στοίχημα ότι οι μισοί απ' αυτούς δεν έχουν περάσει ποτέ την πύλη ενός στρατοπέδου. (Ή μήπως τους αδικώ; Το Πάσχα… τα αρνάκια…) Παρωχημένες στρατοκρατικές υστερίες σε εποχές θριάμβου των οικονομικών ελιγμών; Κι όμως, κάποιοι άλλοι δικαίως καλούνται Έθνος Μεγάλο, λαός Κοσμοκράτωρ. Και θα παραμένουν έτσι, όσο οι δικοί τους Πρίγκιπες, με τα σχεδόν παιδικά πρόσωπα θεωρούν αυτονόητο το ρισκάρουν την ζωή τους ευρισκόμενοι στην πρώτη γραμμή. Είτε στα Φώκλαντ, είτε στο Αφγανιστάν.
---------------------------------------------------

*Αχιλέγας: Φραγκοσπούδαστο παλληκάρι της φακής. Κατά την επανάσταση του 21 αυτοαφοδευόμενος, παρέδωσε αμαχητί κάστρο αξιόμαχο στους Τούρκους. Ο Μακρυγιάννης παρέδωσε την μνήμη του στην χλεύη των αιώνων.

Διαγωνισμός αφίσας για την πνευματική ιδιοκτησία


Η αφίσα αυτή είναι η συμμετοχή της 11χρονης Μ, μαθήτριας του 2ου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου Φλώρινας, σε διαγωνισμό αφίσας για την πνευματική ιδιοκτησία.
Αν και δεν νομίζω να έχει καμμιά ελπίδα για διάκριση, θεωρώ ότι σίγουρα θα προκαλέσει αίσθηση...

Όσο υπάρχουν τέτοια παιδιά, ο κόσμος μπορεί ακόμα να ελπίζει.