17 Απριλίου, 2007

«Τηλεοπτικά σκουπίδια» - Μαρ'02

«Τηλεοπτικά σκουπίδια» 20 Μαρτίου 2002

Λοιπόν, τελικά πράγματι τόσον καιρό βλέπαμε τηλεοπτικά σκουπίδια, μόνο που δεν το είχαμε καταλάβει μέχρι τώρα. Και ξαφνικά, όπως κατά κανόνα συμβαίνει στην χαοτική Νεοελληνική πραγματικότητα, «ανεώχθησαν οι οφθαλμοί μας» και είδαμε το προφανές, για να ασχοληθούμε στη συνέχεια υστερικά με αυτό που παίζονταν μπροστά στα μάτια μας τόσον καιρό, δηλαδή τα μαύρα χάλια και την ξεφτίλα της νεοελληνικής τηλεόρασης.

Νάναι καλά το πεφωτισμένο Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο που μας είπε ότι δυο καινοφανή, ιδιόρρυθμα, περίεργα και άκρως χασομέρικα τηλεπαιχνίδια είναι ιδιαιτέρως προσβλητικά για τα χρηστά μας ήθη και επικίνδυνα για την οικογενειακή και κοινωνική μας συνοχή, και θάπρεπε πάση θυσία να σταματήσουν να βγαίνουν στον αέρα. Σύμφωνοι. Μόνο που αυτό δεν είναι παρά η κατάληξη του αίσχους και του εξευτελισμού της νεοελληνικής τηλεόρασης. Η αρχή έγινε εδώ και πολύν καιρό, όταν σιωπηλά δόθηκε το σύνθημα: «βγάλτε στον αέρα ό,τι πουλάει»

Κανείς δεν αντιδρά στα «δελτία ειδήσεων» δηλαδή κατ’ ουσία στα δελτία-θέαμα κουτσομπολιού και αίματος με θρήνους και κλάματα σε κηδείες, (λες και υπάρχει κηδεία δίχως θρήνο), με δραματική υπόκρουση κινηματογραφικής μουσικής, με υπόπτους και υπόδικους σε πρώτο πλάνο (πολλοί από τους οποίους αργότερα αθωώνονται) να προσπαθούν να αποφύγουν τις ορδές των δημοσιογράφων, με γατάκια που κατεβάζουν Αυστραλοί πυροσβέστες από τα δέντρα, με εκτενή σχόλια για τα εσώρουχα της τάδε χολυγουντιανής ηθοποιού, ή για το ταγιέρ της δείνα κυρίας υπουργού, με τις εμφανίσεις των (διαττόντων) αστέρων της νύκτας στις πρεμιέρες των λεφτοσκορπάδικων, ή με το ανύπαρκτο κράτος και τον καημό του καθενός που πλημμύρισε το (αυθαίρετο σε χείμαρρο) σπίτι του. Αν βέβαια παραπέρα ο κόσμος καίγεται, αν έχουν απειληθεί παγκόσμιοι πόλεμοι, αν στην Αφρική τα παιδιά σφάζονται σαν τα κοτόπουλα για το βίτσιο του οποιουδήποτε φύλαρχου, ή αν έθνη ολόκληρα αφανίζονται, εμάς τι μας νοιάζει? Με αυτά θα ασχολούμαστε?

Κανείς δεν αντιδρά με τα Θεάματα Πραγματικότητας (Ελληνιστί: ριάλιτι σόου) όπου κάποιοι δύστυχοι πτωχοί τω πνεύματι συνάνθρωποί μας γελοιοποιούνται ενθαρυνόμενοι από παμπόνηρους παρουσιαστές να δημοσιοποιήσουν τα του οίκου τους, και να φιλονικήσουν μπροστά σε χιλιάδες τηλεθεατές με τους οικείους τους. Αν αυτό δεν είναι εξευτελισμός και καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τότε τι είναι? Ούτε με τα κατινίστικα πρωινά «ροφήματα» όπου πρωτίστως προβάλλονται τα κατά κανόνα ανήλικα νυμφίδια (με τα καλοσχηματισμένα μπουτάκια τους, σε ρόλο γλάστρας που χειροκροτάει, λικνίζεται και χαζογελάει ηλιθίως) και δευτερευόντως ανούσια θέματα με αναλυτικά(!) ωροσκόπια και «λαϊκούς» τραγουδιστές σε πλέι μπακ εκτελέσεις.

Ούτε μας πειράζει ο τρόμος και η αμερικανοειδής βία και ψευτομαγκιά που κυριαρχούν σε κινούμενα σχέδια προορισμένα για τα παιδιά μας, ούτε η έλλειψη υγιών προτύπων στα υπόλοιπα παιδικά προγράμματα, ούτε η άθλια κακοποίηση της μυθολογίας μας και της από χιλιετίες διαμορφωμένης εθνικής μας ιδιαιτερότητας και μοναδικότητας από σειρές στεβλής παγκοσμιοποίησης των εθνικών πολιτισμών, ούτε η εισαγωγή μέσα από φανταχτερές σαπουνόπερες ξένων ηθών που εργάζονται για την πορνοποίηση και την διάλυση των οικογενειακών μας δομών. Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει! Κατά τα άλλα, ο μπιγκ μπράδερ μας μάρανε, που, αν σκεφτεί κανείς τα προηγούμενα, το μόνο που μπορεί να του καταλογίσει είναι η άσκοπη σπατάλη πολύτιμου τηλεοπτικού χρόνου.

Αλλά μήπως αλλού στην δημόσια ζωή και στους θεσμούς μας υπάρχει επίπεδο, για να υπάρχει και στην τηλεόραση? Που να αναζητήσει αυτός ο λαός διέξοδο, όταν στο όνομα του στυγνού κέρδους και της εμπορευματοποίησης των πάντων ισοπεδώνονται οι αξίες και τα αισθητήριά του? Ο Θεός ας βάλει το χέρι του, και μη χειρότερα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: