Εκκλησία και πολιτική,
Φλώρινα 17-10-02
Τελικά δεν δικαιούται η εκκλησία μέσω των ανθρώπων της, πιστών και ιεραρχών, να διατηρεί και να εκφράζει πολιτικό λόγο? Και ποιος δικαιούται? Εδώ έχουν αναδειχθεί σε πνευματικούς οδηγούς του έθνους μας με γνώμη επί παντός επιστητού διάφοροι ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, «τραγουδιστές» των σκυλοξενυχτάδικων, αδελφομόδιστροι, χαζοχαρούμενες και ανεγκέφαλες «μοντέλες», για να μην μιλήσουμε για τα σοβαρότερα, για αθέους συγγραφείς και διάφορους ψευδοκουλτουριάρηδες της τέχνης. Και ερωτώ: ποιο πνευματικό ανάστημα έχουν όλοι αυτοί και όχι μόνο διατυπώνουν τις απόψεις τους αλλά και αναγορεύονται σε εθνικούς μας καθοδηγητές, και αποκλείονται από το δικαίωμα αυτό άνθρωποι της εκκλησίας μας, είτε κληρικοί, είτε λαϊκοί?
Λύσσαξαν οι κάθε λογής προστάτες της πολιτικής να μας πείσουν πως ο λόγος της εκκλησίας σταματάει στον άμβωνα και στο κατηχητικό έργο και πως όλα τα άλλα είναι ξένα χωράφια. Ε, όχι! Η εκκλησία (όχι μόνο ο κλήρος, αλλά κυρίως ο πιστός λαός) πώς είχε λόγο για τα πολιτικά πράγματα, τότε που έδινε το αίμα της για να ιδρυθεί αυτό το ταλαίπωρο κράτος, πολιτικά και θρησκευτικά ελεύθερο, και τώρα πρέπει να σιωπά? Αυτό ας μην το ξεχνάνε οι γραβατωμένοι μορφονιοί της «πολιτικής των παραθύρων», που βρήκαν έτοιμη πατρίδα και νομίζουν πως μπορούν να την διαχειριστούν καταπώς τους καπνίσει.
Φυσικά η κάθε λογής κοσμική εξουσία έχει ως πρώτιστο σκοπό την διατήρησή της, και την ενοχλεί έντονα κάθε αμφισβήτηση προς αυτή. Η ιστορία είναι πολύ παλιά και γνωστή στην εκκλησία μας. Ο Κύριός μας διώχθηκε, βρέφος ακόμα από έναν φοβισμένο βασιλιά, αλλά και αργότερα δεν ήταν ο φόβος του εβραϊκού και ρωμαϊκού κατεστημένου για την απώλεια της εξουσίας που Τον οδήγησε στον σταυρό? Οι διωγμοί των πρώτων χριστιανών δεν προέρχονταν από την αγωνία της τότε πολιτικής εξουσίας για τυχόν αμφισβήτησή της? Και μετέπειτα, πόσοι ιεράρχες δεν μαρτύρησαν διότι στηλίτευαν τα πρόσωπα του παλατιού για την ηθική τους κατάπτωση? Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μορφή του Αγ. Χρυσοστόμου.
Η ίδια η παράδοση, η θεολογία και η εκκλησιολογία μας μας επιφορτίζει με την ιερά υποχρέωση να αγωνιζόμαστε για τα πνευματικά και τα έσχατα, αλλά να μην περιφρονούμε και τα εγκόσμια. Αυτά πάνε μαζί. Πόσο μάλλον όταν τα της πολιτείας έχουν άμεσο αντίκτυπο στα εκκλησιαστικά. Αμιγώς πνευματικά θέματα δεν υπάρχουν. Όλα αντανακλούν και εφαρμόζονται σε αυτόν τον υλικό κόσμο.
Ας μην αξιώνουν λοιπόν περιορισμό του εκκλησιαστικού λόγου στα «αμιγώς πνευματικά» αυτοί που έχουν μαύρα μεσάνυχτα από ο,τιδήποτε πνευματικό, και που δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν έναν χριστιανικό ναό από ένα τζαμί. Ας περιοριστούν αυτοί στα δικά τους χωράφια και να αφήσουν την εκκλησία ήσυχη να ποιμάνει τον λαό της όπως πρέπει. Ή μήπως θέλουν από τη μια να την κατηγορούν επειδή τώρα ανακατεύεται στην πολιτική, και από την άλλη πάλι να την κατηγορούν επειδή δεν ανακατεύτηκε στην πολιτική π.χ. επί ημερών της χουντικής επταετίας. Μήπως και οι ίδιοι δεν ξέρουν τι θέλουν? Ή μήπως κρύβονται πίσω από το δακτυλάκι τους? Αλλά πρέπει να είναι πολύ μικροί για να καταφέρνουν να κρύβονται πίσω από ένα τοσοδά δακτυλάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου