Χρίσμα ή Κατάχρησμα; - Ιουλ'06

Χρίσμα ή Κατάχρησμα;

Μέσα στην φρικώδη κοσμοχαλασιά που για ακόμα μια φορά αιματοκυλά την Μ. Ανατολή, δειλά βρίσκει την θέση του στην ειδησεογραφική επικαιρότητα το Μέγα Θέμα που κανονικά, καιρός που είναι, θα έπρεπε να την είχε μονοπωλήσει. Το θέμα που όποτε προβάλλεται από τα ΜΜΕ κάνει τον οποιονδήποτε ανυποψίαστο να πιστέψει πως επίκεινται προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, και όχι τοπικής αυτοδιοίκησης αρχαιρεσίες στην φτωχή πλην αγαπημένη μας Ψωροκώσταινα. Και αυτό διότι περί Χρίσματος ο λόγος και ο καημός όλων, και δη των κάθιδρων λόγω Ιουλίου μηνός και αγωνιώδους ψηφοθηρίας των υποψηφίων Δημάρχων και Νομαρχών. Κάθιδρων επίσης και διότι οι περισσότεροι από αυτούς μόλις που έχουν τελείωσει το α’ ημίχρονο του σκληρού αγώνα τους για την δημαρχονομαρχιακή κάθιδρη καθέδρα, το σκληρότερο σίγουρα, διότι για τους περισσοτέρους σήμαινε μια σειρά από αγαπητικές κονταρομαχίες και αλληλοσφαγές με κομματικούς συναυλήτες.

Διότι για να διεκδικήσεις σήμερα με κάποιες αξιώσεις την λαϊκή ψήφο σε συλλόγους, σωματεία αθλητικά ή μη, δήμους, δημοτικά διαμερίσματα, νομαρχίες, κοινότητες, συνδικάτα, ενώσεις, συνεταιρισμούς, ομοσπονδίες, λέσχες, συνοικιακά και λοιπά συμβούλια, πάσης φύσεως επιτροπές, συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, εξωραϊστικές κινήσεις, και λοιπά συσσωματώματα του υπάρχειν εν πολιτεία, οφείλεις ως καθωσπρέπει Έλλην – Ψωροκωστιανός να έχεις προηγουμένως ενταχθεί δουλικώς και άνευ όρων σε ένα από τα κόμματα που πέρα από κάθε αμφισβήτηση μονοπωλούν τα τεκταινόμενα του δημοσίου βίου, κατά προτίμηση σε ένα από τα δυο μεγάλα, ας μην κοροϊδευόμαστε, αν θέλουμε να παίζουμε με καλές πιθανότητες. Διότι στην πτωχή πλην αγαπημένη μας Ψωροκώσταινα τα κόμματα δεν είναι εκφραστές μιας οιασδήποτε συλλογικής αντίληψης της «λαϊκής βάσης», βασισμένης σε συγκεκριμένη ιδεολογία περί διευθετήσεως των κοινών, ήτοι κυρίως περί της οργάνωσης της κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων και κατανομής του παραγόμενου πλούτου, και περί σχέσεων και συνύπαρξης με τα λοιπά κράτη και λαούς (αυτά έχουν πάψει προ πολλού να μας προβληματίζουν), αλλά, φευ, ελέω λαού μηχανισμοί παραγωγής και διαχείρισης εξουσίας.

Το κακό είναι πως αυτή η στρεβλή περί των κοινών αντίληψη έχει εμποτίσει ανεξίτηλα την λαϊκή συνείδηση και νοοτροπία, σε βαθμό να θεωρείται αυτονόητη και επιβεβλημένη η κομματική σφραγίδα και ευλογία σε κάθε υποψήφιο για οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα, και κάτι σαν εξωγήινης προέλευσης η εμμονή κάποιων μυστηρίων γραφικών τύπων να «κατεβαίνουν» στις εκλογές ως ανεξάρτητα πρόσωπα, «αντάρτες», παρτιζάνοι, κλπ. Και μάλιστα θεωρείται εξίσου αυτονόητη η κομματική μήνις εναντίον αυτών των ανεξαρτήτων υποψηφίων, οι οποίοι είχαν το αναιδές θράσος να περιφρονήσουν την «κομματική γραμμή» και να προτάξουν τις ίδιες προσωπικές ικανότητες και αρετές ως λόγο ψήφου προς αυτούς, έναντι της όποιας, αν υφίσταται, κομματικής τους ετικέτας.

Το χείριστο είναι η αφελέστατη προθυμία των λαϊκών μαζών, δηλαδή των τοπικών κοινωνιών, να σπεύσουν να ψηφίσουν όποιον τους χρίσει και τους ορίσει το «κόμμα», δηλαδή κάποιο Αθηναϊκό πολιτικό γραφείο, (που αγνοεί συνήθως ακόμα και το που βρίσκεται ο συγκεκριμένος δήμος), ή κάποια τοπική άτυπη ολιγαρχία, (λέγε με τοπική, νομαρχιακή – ή οτιδήποτε άλλο - επιτροπή), ανεξάρτητα με την εγνωσμένη αξία του ή την απαξία του, ή με την βεβαιωμένη ικανότητα ή ανικανότητα του περί των κοινών. Βέβαια τα κόμματα, ως αυτόνομοι και αυτοαναπαραγόμενοι μηχανισμοί εξουσίας, έχουν τα δικά τους συμφέροντα και κριτήρια για τις προτάσεις τους, που συνήθως πολύ απέχουν από τις ανάγκες και τα προβλήματα των τοπικών κοινωνιών, για να μην πούμε ότι είναι εντελώς άσχετα. Το αποτέλεσμα επομένως, είναι να αποκλείονται από την διεκδίκηση της λαϊκής ψήφου άτομα ικανότατα, άτομα που συγκεντρώνουν όλες τις προϋποθέσεις για ευδόκιμη θητεία στα τοπικά αξιώματα, όλες πλην μιας: της κομματικής τους υποτέλειας, αυτής που θα τους εξασφάλιζε το ποθεινό «Χρίσμα». Σπανίζουν οι ανά την Επικράτεια ορίτζιναλ ανεξάρτητοι υποψήφιοι. Και για όσους –λίγους- τολμούν, αυτή αύτη η ύπαρξή τους όμως είναι παρήγορη για την ποιότητα του πολιτεύματος, και οπωσδήποτε ιδιαιτέρως τιμητική για τις τοπικές κοινωνίες τους.

Γιατί όσο η κομματικοστρεφής σύσταση του κοινοβουλίου και της εκτελεστικής εξουσίας είναι υγιές και αναπόσπαστο συστατικό και εγγύηση εύρυθμης λειτουργίας του πολιτεύματος, και βασικός ιδεολογικός άξονας του Συντάγματος, άλλο τόσο η εξωθεσμική διείσδυση των κομματικών μηχανισμών σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου, εν είδη κομματικού παρακράτους, συνιστά νοσηρή και θλιβερή υποβάθμιση της δημοκρατίας. Πουθενά στο Σύνταγμα ή σε κάποιον νόμο ή κανονισμό δεν αναφέρεται ότι τα κόμματα ορίζουν ευνοούμενους κεχρισμένους υποψηφίους. Πουθενά! Άρα η εν λόγω συμπεριφορά, επειδή είναι νομικώς αβάσιμη και εξωφθάλμως εξωθεσμική, είναι αυθαίρετη και πραξικοπηματική, και επικίνδυνη για την δημοκρατική μας συνείδηση.

Βαριές κι επικίνδυνες κουβέντες; Γραφικές ίσως; Πρωτάκουστες; Θα μπορούσε κανείς να το πει, αν αυτού του είδους οι φωνές, φωνές που καταγγέλουν την κομματικοκρατική εξωθεσμική αυθαιρεσία, δεν είχαν αρχίσει σιγά σιγά να ακούγονται, και μάλιστα από στόματα έγκριτα και σοβαρά, από εγνωσμένου κύρους πολιτικούς και διαννοουμένους. Οι φωνές αυτές πληθαίνουν, και κάποια στιγμή θα αναγκαστούμε να τις πάρουμε στα σοβαρά. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα. Η πρόταση για κοινό ψηφοδέλτιο στην νομαρχία Θεσσαλονίκης, και ως πολιτικό τόλμημα μόνο, πέρα από ρητορίες περί δημιουργίας εντυπώσεων, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Είχε αποδοχείς ενθέρμους, λίγους αλλά σημαντικούς. Δημιούργησε «κλίμα» και «προηγούμενο». Θα τύχει συνέχειας; Ελπίζω πως ναι.

Θα παρατηρήσει ο υποψιασμένος αναγνώστης: Είναι θέματα αυτά να θίγονται μεσούντος του Θέρους, με τα «μπάνια του Λαού» σε πλήρη εξέλιξη και ανάπτυξη; Τι να γίνει όμως; Κάτι η εναπομείνασα αρμύρα από τις πρωινές βουτιές, κάτι ο πλήρης παγακίων ρωμαίικος φραπές, κάτι οι τζιτζικωδούντες ξεκουφώνως τζίτζικες, όλα αυτά μπορεί να σεργιανίσουν το μυαλό στην πολιτική πραγματικότητα την οποία, ακρίτως επιλήσμονες εμείς οι «λουόμενοι», αφήσαμε πίσω. Μέχρις ότου μας βγάλει από το σεργιάνι η άλλη πραγματικότητα, αυτή της μαυλιστικής αρμύρας, και των ευήχων λάτιν ρυθμών στο παραπλήσιο καλαμόπηκτο παράλιο μπαράκι.