22 Ιουνίου, 2008

Η Οικογένεια ως άθλημα είτε ως «δικαίωμα»

Δικαίωμα! Λέξη συνήθης-συνηθέστατη στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Κι όπως κάθε συνηθέστατη λέξη, είναι δηλωτική ενός συγκεκριμένου τρόπου εννόησης του βίου αυτών που την εκφέρουν, μιας κρατούσας «σχολής» σκέψης. Εν προκειμένω, η «σχολή» αυτή είναι η Ουμανιστική προσέγγιση του βίου. Ουμανιστική (δηλαδή Ανθρωπιστική) μόνο κατ’ επίφασιν βεβαίως-βεβαίως, καθώς δεν νοεί τον άνθρωπο βαθύτερα ως πρόσωπο που κοινωνεί ισότιμα την ύπαρξή του, (όπως η καθ’ ημάς τρισχιλιετής και βάλε παράδοση) αλλά ως άτομο ανεξάρτητο, ενίοτε εν διαστάσει προς το σύνολο, και πάντως αυτονομημένο από αυτό. Άρα και φορέα δικαιωμάτων, πάει να πει ατομοκεντρικών κατοχυρώσεων που παρέχονται από το σύνολο προς στο άτομο, προκειμένου να υπάρξει κατ’ ανάγκη ως υπαρξιακά αυτονομημένο.

Και νοείται ένας και μόνο τρόπος να υπάρχει κανείς σε υπαρξιακή αυτονόμηση από τους άλλους, από τον Άλλον, τον Πλησίον, κι αυτός είναι ο ευδαιμονισμός, η επίπλαστη δηλαδή ηδονιστική πληρότητα του είναι. Δηλαδή, όπως το λέει κι ο σοφός (πάλαι ποτε) λαός: «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε, κι ότι… κλπ, κλπ»

Από τα παραπάνω όμως συνάγεται και κάτι ακόμα σοβαρό και σημαντικό. Ότι δηλαδή το «δικαίωμα» παρέχεται στο άτομο από το σύνολο, και δεν είναι μια δική του αυθαίρετη απολαβή. Δηλαδή το δικαίωμα δεν είναι κάτι που το αποκτά κανείς επειδή έτσι το θέλει ή έτσι το φαντάζεται, αλλά του δίδεται από το σύνολο, προφανώς για συγκεκριμένους λόγους και υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, και πάντως όχι για τα όμορφά του τα καμαρόφρυδα.

Έτσι αποκαλύπτεται το φαιδρόν και γελοιωδέστατον της κοινότυπης νεοελληνικής ατάκας: «μα είναι δικαίωμά μου να …». Και λοιπόν; Ποιος το λέει; Εσύ; Σκασίλα μας μεγάλη! Αν εμείς, το σύνολο, το Κοινόν, η Σύναξη, δεν στο δώσουμε το δικαίωμα, τότε και δεν το έχεις, κι ας χτυπιέσαι χίλια χρόνια. Γούστο και καπέλο μας, κι ας πρόσεχες. Ευσεβείς πόθους μπορεί κανείς να έχει όσους θέλει, αλλά δικαιώματα λαμβάνει μόνο από Κοινόν. Αυτό νέμει το δίκαιο, την δικαιοσύνη, το δικαίωμα. Μόνον αυτό.

Κι έχει το Σύνολο τους δικούς του λόγους για κάθε δικαίωμα που (όπως δείξαμε παραπάνω) αποδίδει στο άτομο. Λόγους συνοχής κι επιβίωσης του ιδίου του Συνόλου. Λέει το Σύνολο: «σου δίνω, ώ άτομο αυτονομημένο, το τάδε δικαίωμα, όχι για να περνάς καλά, σκασίλα μου, αλλά διότι έτσι εγώ, το Σύνολο, εξυπηρετώ τους δικούς μου σκοπούς. Δεν με νοιάζει αν περνάς καλά, άλλωστε κι εσύ ως αυτονομημένο άτομο δεν νοιάζεσαι για εμένα. Απλά εξυπηρετούμαστε χρηστικά αλλήλοις. Συγκυριακά». Όταν όμως άτομο και σύνολο δένονται υπαρξιακά, πάει να πει δεν νοείται το ένα δίχως το άλλο, τότε συγκροτούν κοινωνία, και η παραπάνω λογική καταρρέει ή μάλλον υπερβαίνεται. Αντί της συναλλαγής, ό,τι απολαμβάνει το άτομο ή ό,τι προσφέρει στην κοινωνία δεν νοείται ως δικαίωμα ή ως υποχρέωση, αλλά ως φυσική απόρροια της υπαρξιακής τους σύνδεσης. Η οποία όμως υπαρξιακή σύνδεση δεν είναι μια σταθερή κατάσταση ευφορίας, αλλά ένα ασταθές και διαρκές στοίχημα στο οποίο η σχέση συνεχώς δοκιμάζεται, εκπίπτει και πάλι ανακάμπτει, αρνούμενη κάθε βεβαιότητα ως τέλμα. Ένα επίπονο άθλημα με στόχο την Αλήθεια.

Μακρύς πρόλογος για έναν σύντομο συλλογισμό: Εσύ, ζεύγος ομόφυλο, δίανδρο ή διγύναιο, γιατί επικαλείσαι «δικαίωμα» στην οικογένεια; Το γνωρίζω, το γνωρίζουμε, ότι ο σεξουαλικός σου προσανατολισμός είναι ασυνήθης. Δεν θα επεκταθώ εδώ περισσότερο. Όμως γιατί μιλάς για γάμο, και γιατί διεκδικείς οικογένεια; Σε τι θα είναι χρήσιμη η δική σου οικογένεια στο Σύνολο; Καθώς μόνο για χρησιμότητα μεταξύ σου και του Συνόλου μπορούμε να μιλάμε, κι όχι για σχέση οντολογική. Διότι εσύ από μόνο σου έχεις αυτονομηθεί από το Σύνολο, επειδή επιμένεις να επικαλείσαι αναιδώς τα «δικαιώματά» σου. Γιατί θέλεις, ώ ζεύγος ομόφυλο, να συγκρίνεις τον εαυτό σου και τον άγονο ευδαιμονισμό σου με τον φύσει γόνιμο ετερόφυλο έρωτα; Γιατί κρύβεις τις δικιές σου ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τα αβυσσαλέα ψυχολογικά σου κενά πίσω από την εμμονή σου να καλείσαι «οικογένεια» και να επικαλείσαι το «δικαίωμά» σου στην υιοθεσία;

Λίγη τιμιότητα, παρακαλώ. Είσαι οντότητα κατ’ επιλογή στείρα. Με αξιοπρέπεια δέξου τα συνεπακόλουθα αυτής αύτης της δικής σου, ελεύθερης επιλογής. Ζητάς γάμο όχι ως άθλημα προσφοράς, όχι για να εξασφαλίζεις την απαραίτητη θεσμική σταθερότητα στους συζύγους και στα τέκνα, αλλά για να απολαύσεις ύπουλα εσύ οφέλη προορισμένα για άλλους. Ζητάς υιοθεσία όχι ως άθλημα προσφοράς, όχι για προσφέρεις στο υιοθετούμενο τέκνο όσα ήθελες αλλά τελικά δεν μπόρεσες στα δικά σου παιδιά, αλλά για να καλύψεις τα δικά σου ψυχολογικά κενά της δικής σου ελευθέρως επιλεγμένης στειρότητας.

Μην το κάνεις, σε παρακαλώ. Μην εξευτελίζεις την έννοια του Γάμου. Μην περιφρονείς το ξόδεμα δυο ζωών στο άθλημα του ερωτικού τους δεσμού και της εξ αυτού γόνιμης δημιουργίας. Κι εσύ προϊόν μιας τέτοιας γόνιμης δημιουργίας είσαι. Τέλος, μην υποβαθμίζεις την ανατροφή των μελλοντικών γενεών σε εξυπηρέτηση ψυχολογικών συμπλεγμάτων και απωθημένων. Αυτό άσε το σε αυτούς που το έχουν επιλέξει από την αρχή, ως άθλημα. Θέλεις να απολαύσεις τον δικό σου ευδαιμονιστικό έρωτα; Δεν σε εμποδίζει κανείς. Όμως με εντιμότητα, παρακαλώ. Και με λίγη αξιοπρέπεια.

Το (ενεργειακό) αυγό του φιδιού

Σε μια χώρα όπου η βλακεία φαντάζει πια παντοδύναμη και ασταμάτητη, δεν είναι να απορεί κανείς γιατί το ενεργειακό της πρόβλημα χρεώνεται με προκλητική άνεση σε μια χούφτα απελπισμένους. Απελπισμένους παροικούντες πέριξ του ΑΗΣ Αγ.Δημητρίου, οι οποίοι εν απελπισία, και εκπίπτοντες των απαιτήσεων για ανθρώπινη διαβίωση, το μόνο που εκλιπαρούν είναι η άνωθεν υποσχεθείσα εργασία (ποιους πήγατε και πιστέψατε, βρε;) σε άκρως ανθυγιεινό περιβάλλον, ώστε να πεθάνουν από το χτικιό της ραδιενεργού τέφρας, κι όχι από την ένδεια της ανεργίας.

Αυτοί δηλαδή φταίνε για την αδυναμία του ΔΕΣΜΗΕ (ότι δηλαδή απέμεινε από την ΔΕΗ στο κράτος) και της ΡΑΕ, και των γραβατοφόρων αφεντικών τους να μεριμνήσουν για τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας. Τουλάχιστο έτσι μας διαβεβαιώνουν διαρρηγνύοντες τα Armani-ιμάτιά τους οι εισαγγελοειδείς δημοσιογράφοι των εν Αθήναις ΜΜΕ.

Μια χούφτα εξαθλιωμένων λοιπόν φταίει. Γιαυτό και τα ΜΑΤ ευκόπως καταστέλλουν το πρόβλημα, πλην όμως δεν το θεραπεύουν. Διότι όλη η Ελλάδα κρεμάστηκε από τον ΑΗΣ Αγ.Δημητρίου. Μα φυσικά! Αφού τόσα χρόνια τώρα κοιμώμαστε τον ύπνο το δικαίου. Χρόνια τώρα το ροχαλητό των εν Αθήναις καθευδόντων αρμοδίων αντηχεί από τον Έβρο ως το Καστελόριζο.

Διότι κατ’ αρχήν δεν έγινε το απολύτως αυτονόητο, δηλαδή η αναθεώρηση και η εξ αυτής μείωση των ενεργειακών απαιτήσεων της χώρας. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να περικόψει δια νόμου τις άσκοπες σπατάλες ηλεκτρικής κυρίως ενέργειας. Ειδικά στις μεγαλουπόλεις οι φανταζί φωταγωγήσεις των πολλών εκατοντάδων kW (κιλοβάτ διαβάζεται, και είναι περίπου όσο «καίει» ένας μικρός προβολέας αλογόνου) είναι σύμβολα πια της κιτς βραδυνής αισθητικής μας. Η χρήση των κλιματιστικών είναι ουσιαστικά και τυπικά ανεξέλεγκτη. Όποιος θέλει καίει όσο θέλει. Και μάλιστα δίχως οικονομική επιβάρυνση, καθώς για τον δροσισμό του πρωτευουσιάνου το Κράτος δεν ζητάει δεκάρα, αλλά για την θέρμανσή του τον χειμώνα ο Φλωρινιώτης, ως έχων και κατέχων βεβαίως, πρέπει να «στάζει» μπόλικο ειδικό φόρο καυσίμων, ώστε να μην καταντήσει παγοκολώνα. Για επιβολή βιοκλιματικού σχεδιασμού στις κατασκευές, φυσικά ούτε λόγος. Ενεργοβόρα κτήρια –τέρατα εξακολουθούν και ανεγείρονται καθημερινά. Πράσινες στέγες; Τι είναι αυτό; Οικιακά φωτοβολταϊκά; Μα από τον προηγούμενο μήνα ουσιαστικά πρακτικά απαγορεύτηκαν! Ποδηλατοκίνηση στις πόλεις; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Φυσικά ούτε κουβέντα για ΑΠΕ (Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας). Ο λόγος για κάτι χαζά άσπρα φουρφούρια στα βουνά και κάτι μαύρες πλάκες, που με αυτά γέμισαν τον τόπο οι κουτόφρακοι οι Ευρωπαίοι. Τι ξέρουν αυτοί; Εμείς γουστάρουμε λιθανθρακικές μονάδες να μας ντουμανιάζουν. Τα αιολικά πάρκα τα αποστρεφόμαστε. Καημένε Αίολε, σε αχρηστία περιέπεσες! Χαλάνε, λέει, οι ανεμογεννήτριες το απείρου φυσικού κάλλους τοπίο των κυκλαδίτικων κορυφογραμμών με τα πυκνά τροπικά δάση. Έτσι χάσαμε κι αυτό το τραίνο, προτού καν υποψιαστούμε ότι υπάρχει. Κι όμως, θα μπορούσε η Ελλάδα να έχει λύσει το ενεργειακό της πρόβλημα εκμεταλλευόμενη τον αιολικό της δυναμικό. Η Δανία βασίζεται σε αυτό κατά 30%. Εμείς μόνο κατά 3%. Όλος ο κόσμος σείεται από τις νέες ενεργειακές τεχνολογίες, τις οποίες και σπεύδει να υιοθετήσει, αλλά καταπώς φαίνεται η Ψωροκώσταινα ζει σε άλλονε πλανήτη. Σε άλλες χώρες η διείσδυση των οικιακών φωτοβολταϊκών συστημάτων είναι αθρόα, εδώ το μόνο για το οποίο έσπευσαν τα σαΐνια του Υπ-Ανάπτυξης είναι η επιβολή φόρων και ασφαλιστικών εισφορών σε όσους τολμητίες προβούν σε τέτοια, έστω και μικρή, εγκατάσταση. Μην χάσουν το κελεπούρι! Τα συμπεράσματα δικά σου, ω αναγνώστα.

Πολλά τέτοια θα μπορούσαμε να αναφέρουμε. Εν ολίγοις μιλάμε για ένα κράτος, για μια κοινωνία εξαιρετικά σπάταλη και ενεργοβόρα, που διαχειρίζεται τους φυσικούς της πόρους κατά τρόπο προκλητικά ανόητο. Μια κοινωνία που δεν κάνει πρακτικά τίποτα ούτε για να εξορθολογήσει και να μειώσει τις ενεργειακές της ανάγκες, ούτε για να τις καλύψει κατά τρόπο αποδεκτό από την σύγχρονη τεχνική πράξη. Κατά τα άλλα το πρόβλημά μας είναι οι λίγοι εξαθλιωμένοι καταληψίες. Και γιαυτό στέλνουμε τα ΜΑΤ και τους τσουβαλιάζουμε. Και νομίζουμε ότι έτσι όλα διορθώνονται, τρομάρα μας!