Ειρωνεία στην άσφαλτο - Νοε'04

Ειρωνεία στην άσφαλτο

Περί τις 10ης βραδινής έρχομαι προς Φλώρινα από Θεσσαλονίκη με το ΙΧ μου, μάλλον αργοπορημένος και βιαστικός για να προλάβω τον δείπνο με την σύζυγο. Αμέσως μετά την νεοανεωχθείσα παράκαμψη Κλειδίου, και αφού η έλλειψη προσοχής για έγκαιρη μείωση ταχύτητας δοκιμάζει τις αντοχές των ελαστικών μου πάνω στην ισόπεδη σιδηροδρομική διάβαση, ένας κατακόκκινος φωτεινός σηματοδότης με καθηλώνει προσωρινά μπροστά από την ερημική διασταύρωση της Βεύης.

Η ώρα περασμένη, η διασταύρωση έρημη. Μάλλον είμαι το μοναδικό όχημα σε ακτίνα 1-2 χιλιομέτρων. Σε πείσμα όμως της δικής μου βιασύνης ο φωτεινός σηματοδότης, ειρωνικά κατακόκκινος για μένα, εξακολουθεί προκλητικά και επιτρέπει την διέλευση στο άδειο διασταυρούμενο με εμένα ρεύμα. «τα δευτερόλεπτα (κυλούν) βαριά στους λεπτοδείκτες» όπως θα έλεγε και η αείμνηστη Σωτηρία Μπέλλου. Η υπομονή μου στωικά ανεξάντλητη, αξιοποιείται στο έπακρο τις μονότονες τούτες στιγμές.

Η μνήμη μοιραία ανατρέχει μια δεκαετία πίσω, όταν φοιτητής στις Βρετανικές Νήσους είχα προσέξει ότι ποτέ δεν είχα συναντήσει «φανάρια» σε επαρχιακές διασταυρώσεις. Αντί τούτου εκεί προτιμούνται τα «ράουντ-αμπάουτ», κάτι δηλαδή σαν τον δικό μας πολυθρύλητο «κύκλο» στην είσοδο της πόλης μας. Με γενναία δόση αυτοσαρκασμού οικτίρω τους ανόητους Βρετανούς που εμμένουν σε απηρχαιωμένες και άκρως αναποτελεσματικές κυκλοφοριακές μεθόδους και δεν υιοθετούν, όπως εμείς οι έξυπνοι, κάποιες χάι-τεκ λύσεις, σαν κι αυτήν που κατακόκκινη μου έχει σπάσει τα νεύρα.

Κατακόκκινη μεν, πλην όμως όχι για πάντα, και να που το πολυπόθητο πράσινο ανάβει πανηγυρικά μπροστά μου. Προχωρώ με την προσοχή τεταμένη, καθώς δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ο όποιος φίλος οδηγός έχει τώρα κόκκινο θα έχει και την ίδια υπομονή μαζί μου. Καθώς επιταχύνω προς Φλώρινα αναρωτιέμαι (και παρακαλώ όποιος γνωρίζει ας με βοηθήσει) ποιος φορέας αποφάσισε την τοποθέτηση των φωτεινών σηματοδοτών στην διασταύρωση αυτή, ποιους συγκοινωνιολόγους συμβουλεύθηκε, ποιες νόρμες ακολούθησε, και κυρίως, ποια μελέτη κυκλοφοριακού φόρτου της διασταύρωσης προηγήθηκε, και επέβαλε αυτήν την απόφαση. Και αναρωτιέμαι ακόμα μήπως η έλλειψη σεβασμού στον ΚΟΚ που πατριωτικά επιδεικνύουμε εμείς οι Νεοέλληνες επιβάλλεται εν πολλοίς και άνωθεν, από οδικές σημάνσεις και λοιπές κυκλοφοριακές ρυθμίσεις που εκ πρώτης τουλάχιστον όψεως φαντάζουν παράλογες?

Τις βλάσφημες αυτές σκέψεις μου έρχεται να επισφραγίσει το λαϊκόν άσμα, «Θέλω να αγιάσω, μα δεν μπορώ» που ακούγεται στο ολοκαίνουργιο ραδιοσιντί μου (με ΜΡ3 παρακαλώ), μεταδιδόμενο με κάτι λίγα παράσιτα από κάποιον τοπικό ραδιοσταθμό…