ΕΠΙΤΟΜΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 11ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Η 11η Σεπτεμβρίου έχει περάσει πια στην ιστορία ως μαύρη επέτειος. Τέτοια μέρα θυμόμαστε με αποτροπιασμό και φρίκη το πλήγμα του ζοφερού τέρατος της τρομοκρατίας σε βάρος ενός λαού φιλήσυχου και εργατικού, που το μόνο που ήθελε ήταν η ανεξαρτησία και η προκοπή του, ενός λαού που γύρεψε τα αυτονόητα, δηλαδή το δικαίωμά του στην πρόοδο και μια θέση στην εξέλιξη της Ιστορίας.
Τέτοια μέρα βάρβαρα και άνομα συμφέροντα, καταστρατηγώντας κάθε έννοια πολιτισμού και δημοκρατίας προκάλεσαν εκατόμβες νεκρών, θυμάτων αθώων, καθημερινών ανθρώπων, βυθίζοντας στο πένθος μια χώρα ολόκληρη. Αγνόησαν οι φαύλοι και άνανδροι φονιάδες προκλητικά την διεθνή κοινότητα, τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα προκαλούσε αυτό τους το εγχείρημα, και προχώρησαν στην εφαρμογή των σατανικών τους σχεδίων.
Βαθύπλουτοι μεγιστάνες, παραστρατιωτικοί υποκοσμικοί κύκλοι, πωρωμένοι μιλιταριστές, πειθήνια ανεγκέφαλα ανδρείκελα, ασυνείδητοι πολιτικάντηδες διεθνούς εμβέλειας και ψυχοπαθολογικού προφίλ, συμφέροντα ετερόκλητα συστρατεύθηκαν σε έναν κοινό ανίερο σκοπό. Και τον πέτυχαν. Κατάφεραν ισχυρό και οδυνηρό πλήγμα στο υπογάστριο μιας ολόκληρης χώρας. Την παρέλυσαν. Την γύρισαν πολλά χρόνια πίσω. Δηλητηρίασαν τον λαό της με το φαρμάκι του πόνου, της ανασφάλειας για το μέλλον, του τρόμου για το παρόν, του βουβού πένθους για τους νεκρούς του, της επώδυνης νοσταλγίας του παρελθόντος. Στις 11 Σεπτεμβρίου το καθεστώς του τρόμου είχε πια επισκιάσει έναν λαό ολόκληρο, διαλύοντας τα όνειρά του για ευήμερο μέλλον. Από αυτήν την μέρα και μετά τίποτε πια σε αυτή την χώρα δεν θα ’ταν ίδιο με παλιά.
Όχι, φίλτατε αναγνώστη, δεν μιλώ για αυτό που ο καθένας σήμερα θα υπέθετε. Σε άλλο γεγονός αναφέρομαι. Ήταν 11 Σεπτεμβρίου (ποιος το θυμάται πια άραγε;) του 1973, όταν μια (κατά κοινή ομολογία της διεθνούς κοινότητας) κτηνώδης χούντα ανέτρεψε υπό τις ευλογίες και την καθοδήγηση της CIA τον νόμιμα εκλεγμένο πρόεδρο της Χιλής Σαλβαδόρ Αλλιέντε, εγκαθιστώντας ένα από τα πιο αιμοσταγή και φρικαλέα καθεστώτα των τελευταίων δεκαετιών ανά την υφήλιο.
Ακριβώς 18 χρόνια αργότερα ο ηθικός (και εν μέρει φυσικός) αυτουργός αυτού του ανοσιουργήματος, η χώρα που το εμπνεύστηκε και το μεθόδευσε, δέχεται ένα όχι βέβαια ανάλογης βαρύτητας, πλην όμως συγκρίσιμα οδυνηρό πλήγμα από μια χούφτα απελπισμένων και φανατισμένων τριτοκοσμικών, και ο λαός της, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία του βιώνει μια πρωτόγνωρη για αυτόν ανασφάλεια, (καλλιεργούμενη οπωσδήποτε επιπλέον εντέχνως και σκοπίμως από την ίδια του την κυβέρνηση, η οποία για τους δικούς της ανίερους σκοπούς προσέδωσε στο γεγονός τερατώδεις διαστάσεις).
Θεία δίκη; Αρνούμαι να το δώ έτσι. Ειρωνεία της τύχης; Μάλλον. Άλλωστε η ιστορία βρίθει από αξιοπερίεργες συμπτώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου