Οι ήρωες και τα σούργελα

Παραθέτω την παρακάτω δημοσίευση από γνωστό ιστολόγιο, με την οποία και συμφωνώ απολύτως, και γι΄αυτό και συγχαίρω τους διαχειριστές του.
Διαβάστε την συνέχεια στο λινκ>>>

http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2008/12/blog-post_8142.html

Σκοτώνουν τα παιδιά μας!!!

Η σκηνή γνωστή τώρα πια σε όλους μας. Εκείνος έφηβος δεκαπεντάρης, γυρίζει βραδάκι σπίτι του. Η πόλη πολύβουη και απρόσωπη. Στο μοιραίο σταυροδρόμι κόβεται το νήμα της ζωής του, “δι' αφορμήν ασήμαντον”, όσο ασήμαντη μπορεί να είναι η ασυνειδησία ενός ανθρώπου.

Ο φονιάς περίπου 40άρης, “καλός οικογενειάρχης” κατά τα άλλα, άνθρωπος των 700 ευρών, κυκλοφορούσε και οπλοφορούσε επικινδύνως. Δημόσιος δηλαδή κίνδυνος, μόνο που κανείς δεν είχε ασχοληθεί με αυτό, μέχρι την μοιραία νύχτα τουλάχιστο. Κόβει το νήμα της ζωή του παιδιού, έτσι, για πλάκα. Το όπλο του εγκλήματος καινούριο, ακριβό, καλογυαλισμένο. Αντικείμενο φετιχιστικό του πόθου, από καιρό έβαζε φράγκα στην άκρη για να το πάρει. Μάλιστα το επεδείκνυε και στους συναδέλφους του εκείνο το μοιραίο απόγευμα, Πρόσφατο απόκτημα, δυνατό εργαλείο. Κάποιοι μισοζήλεψαν κιόλας. “Τον μπαγάσα!” Στον δρόμο που κυκλοφορούσε καμάρωνε επιδεικτικά μαζί του. Βέβαια! Του έδινε κύρος, μια ψευδαίσθηση ισχύος. “Ποιός θα μου κουνηθεί τώρα;” Προέκταση του συμπλεγματικού ανδρισμού του, καθώς ό,τι ελλιπές χρειάζεται και την προέκτασή του.

Τα όπλα όμως σκοτώνουν, ειδικά σε ανεύθυνα χέρια, κι έτσι το κακό δεν άργησε να συμβεί. Η συνέχεια γνωστή. Η ταυτότητα του θύματος άγνωστη. Τηλεφώνημα στην μητέρα από το προσωπικό τηλέφωνο του νεκρού πια εφήβου. Το μόνο τηλεφώνημα που τρέμει κάθε γονέας από τις 10 το βράδυ και μετά. “Παρακαλώ να έρθετε στο νοσοκομείο με κάποιον συγγενή σας, το παιδί σας είναι σοβαρά!” Φυσικά. Σοβαρότερα δεν γίνεται, αλλά πώς να το πεις μια τέτοιαν ώρα; Γιατί εκείνη την ώρα δεν έχει χαθεί μόνο μια ανθρώπινη ζωή. Τελειώνουν και οι ζωές όλων όσων τον αγαπούν. Κι αυτό καμμιά γλώσσα δεν το εκφράζει.

Και η συνέχεια γνωστή; Όχι και τόσο. Την επαύριον η κηδεία. Κάποιοι συγγενείς, κάποιοι φίλοι, όλοι οι συμμαθητές και οι δάσκαλοι. “Κρίμα το παιδί” είπαν οι γείτονες. Κι αυτό ήταν όλο. Την επομένη ξεχάστηκε, και η ζωή συνέχισε να κυλά αμέριμνη. Ένα παιδί ακόμα νεκρό. Ε, και; Το πρώτο θα είναι ή το τελευταίο; Κανείς δεν λυπήθηκε περισσότερο. Και δυστυχώς κανείς δεν χάρηκε στα μύχια και κρύφια της ψυχής του, καθώς δεν του δόθηκε ούτε τώρα η ποθούμενη αφορμή για “επανάσταση”, για “έκρηξη οργής” και λοιπές δικαιολογίες τυφλού μίσους. Άλλος ένας νεκρός έφηβος που θα γλιτώσει –ευτυχώς- από την μηδενιστική ασέλγεια της δήθεν ηρωοποίησής του από το σάπιο Σύστημα.

Ο φονιάς συνελήφθη, αλλά του ασκήθηκε δίωξη για ανθρωποκτονία από αμέλεια, και αφέθηκε ελεύθερος. Το αστικό κομμάτι της υπόθεσης ίσως τον ταλαιπωρήσει, αλλά θα πληρώσει εν τέλει η ασφαλιστική τα σπασμένα. Το όπλο του εγκλήματος δεν δείχνει πια τόσο λαμπερό και καινούριο. Καθαρίστηκε βέβαια από τα αίματα και τα υπολείμματα της σάρκας, αλλά θα κάνει λίγο καιρό στο “φανοποιεία-βαφαί” της γειτονιάς προτού ξαναγίνει η φετιχιστική προέκταση του ελλιπούς αντρισμού και μπορέσει ξανά να αφαιρέσει κι άλλες ζωές.

Και η ζωή συνεχίζεται. Γιατί δεν ήταν μόνο αυτό το παιδί. Ήταν και είναι καθημερινά και τόσα άλλα. Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες. Συνηθίσαμε πια, κανείς μας δεν νοιάζεται. Κανείς δεν οργίζεται, δεν διαδηλώνει, δεν σπάει. Όλα καλά, όλα ανθηρά. Το κράτος -ο βαθύς ανάλγητος αυτουργός- βολικά σιωπηλό. Γιατί να ιδρώσει το αυτί του; Αφού κανείς δεν αντιδρά. Αφού είναι αυτονόητο πως οι ψηφοφόροι θα συνεχίζουν να το στηρίζουν, ενώ τα παιδιά τους θα συνεχίζουν να σκοτώνονται. Το πολύ-πολύ να ελπίζει -αφελώς και ηλιθίως- ο καθένας μας από την πλευρά του πως το επόμενο παιδί δεν θα είναι το δικό του, αλλά του γείτονα. Κι έτσι, μέσα στην χωματερή παρακμή της παράνοιάς μας, επιμένουμε να κοιτάζουμε χανωδώς υπνωτισμένοι και βλακωδώς “οργισμένοι” το δέντρο που μας πασάρουν τα ΜΜΕ. Και πάντα να χάνουμε το δάσος.

"Την πατρίδα ουκ ελάττω παρέδωκεν"

Σε καιρούς κατάρρευσης της κοινής λογικής, όπου εξέλιπε το κοινό σημείο αναφοράς μιας κοινωνίας, που ως εκ τούτου (για πρώτη φορά στην ιστορία της) δυστυχώς δεν συνιστά πλέον κοινωνία, επέλεξα συνειδητά να σιωπήσω.

Πρωτίστως από πένθος. Για την πατρίδα μου που βουλιάζει. Που την αγάπησα σαν μητέρα και ονειρεύτηκα την ελευθερία και την προκοπή της.

Δευτερευόντως διότι ο λόγος τις μέρες αυτές παραμένει τραγικά κενός, αδυνατώντας μέσα στο χάος των ασυνάρτητων κραυγών να βρεί έλλογους αποδέκτες.

Το 'φεραν οι περιστάσεις όμως αλλιώς, και θα μιλήσω, -ώ, της ειρωνίας- πάλι από πένθος:

Κάποτε η πατρίδα μου ήταν μεγάλη. Όχι σε έκταση ή πληθυσμό, αλλά σε ανάστημα. Οι άλλοι λαοί είτε την σέβονταν, είτε την ζήλευαν, είτε την μισούσαν. Για τον ίδιο πάντα λόγο, διότι ο δικός της λαός κατείχε τον τρόπο του ορθώς διανοείσθαι κι αυτό το κοινωνούσε, συγκροτώντας Πολιτεία. Και γιαυτό ακριβώς η Πατρίδα ήταν σπουδαία. Δεν ήξερε ο λαός ούτε από "δικαιώματα" ούτε από "διεκδικήσεις", αλλά τον ένοιαζε η προσφορά και το χρέος. Οι έφηβοί της δεν "οργίζονταν" αν δεν τα είχαν όλα έτοιμα στο πιάτο. Μόνο δίνανε όρκο. Να μην παραδώσουν την Πατρίδα μικρότερη από όση την παρέλαβαν. Να πιστεύουν στα ιερά της Πόλης και στους θεσμούς, και να μην αφήσουν κανέναν να αναιρέσει τα θέσμια ή να τα αμφισβητήσει. Τότε και μόνο γίνονταν δεκτοί στην κοινωνία ως ενήλικες, με ευθύνη και με λόγο επί των κοινών. Όχι νωρίτερα.

Οι γραμμές αυτές όμως δεν γράφονται ως απαξίωση της νεοελληνικής εφηβείας, αλλά ως μνημόσυνο τιμής σε αυτόν που, πιστός στον όρκο εκείνον τον παλιό, αρνήθηκε να παραδώσει πατρίδα μικρότερη από αυτήν που παρέλαβε. Είχε τότε διαγγείλει: "Παρέλαβα Κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω «Κοινότητα» χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα."

Είναι θαρρείς μια μόνο φορά στην ζωή του καθενός, που καλείται να πει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ. Και η Ψυχή, που δεν κατέχει από λογικές και τέτοια, σκάει, επαναστατεί, και κραυγάζει το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ, ενάντια σε κάθε ορθολογικό υπολογισμό, κι αυτό την καθαγιάζει εις τον αιώνα, ή την κολάζει εις τον αιώνα. Αυτό έκανε και ο εκλιπών. Και καθαγίασε, νομίζω, το όνομά του στην Ιστορία.

Ας έχει ο Θεός αναπαυμένη της ψυχούλα του Τάσσου. Και καλή φώτιση κι ελόγου μας, αμήν.

Οι "σουίτες" της Ι.Μ. Βατοπαιδίου

Μπορεί ο καθείς να έχει την δική του άποψη για την ορθότητα της προσέγγισης του θέματος της Μοναστηριακής Περιουσίας από την σημερινή συνοδεία της Ι.Μ.Βατοπαιδίου.

Προσωπικά διατηρώ σοβαρότατες ενστάσεις. Όμως...

Το άδικο είναι άδικο. Είναι θέμα τιμής να υπερασπιζόμαστε τον καθένα, όποιος και να είναι, από αισχρές επιθέσεις. Όταν κάποιον είναι κάτω και τον χτυπάνε, δεν ρωτάς ποιος είναι, δεν ρωτάς ποιοι τον πατούν, πάς και τον βοηθάς. Έτσι, από ρωμαίικο αντριλίκι, ρε γαμ... Δεν κάνεις χάρη σε αυτόν. Υπηρετείς το Δίκιο.

Γιαυτό και αισθάνομαι το χρέος να αναδημοσιεύσω την καταγγελία για την "δημοσιογραφική" λάσπη που δέχθηκε η Ι.Μ. Βατοπαιδίου τελευταία από κύκλους που ψάχνανε αφορμή να χύσουν το δηλητήριό τους.

Επαναλαμβάνω: Διατηρώ σοβαρότατες ενστάσεις για τις πρακτικές της σημερινής ακολουθίας της Μονής. Όμως πρέπει να παραθέσω τον παρακάτω δεσμό:

http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2008/10/2.html

ποιός μας φταίει; το ξερό μας το κεφάλι!

Την Κυριακή 28/9 σημειώθηκε θανατηφόρο τροχαίο στα διόδια Πολυμύλου στην Εγνατία. Δίχως να γνωρίζω λεπτομέρειες, και με πιθανότητα λανθασμένης εκτίμησης, φαίνεται πως ΙΧ αυτοκίνητο έχασε τον έλεγχο (πώς άραγε;;;) περνώντας ανάμεσα από τα ταμεία των διοδίων, έσπασε τα κεντρικά διαχωριστικά στηθαία, πέρασε στο αντίθετο ρεύμα, και συγκρούστηκε μετωπικά με διερχόμενο φορτηγό.

Εν τούτοις αηδία προκάλεσε η συμπεριφορά κάποιων αχαρακτήριστων "οδηγών", που προσπερνούσαν την ουρά των 2-3 χιλιομέτρων που είχε δημιουργηθεί από δεξιά, από την λωρίδα εκτάκτου ανάγκης, εμποδίζοντας "φαροφόρα" οχήματα των υπηρεσιών.

Τέτοιες συμπεριφορές ανισόρροπου πιθηκανθρώπου δεν μας αφήνουν και πολλά περιθώρια ελπίδας για βελτίωση της ανθρωποκτόνου κατάστασης στους Ελληνικούς δρόμους.

Κι όμως σκοτωνόμαστε τζάμπα.

Το θέμα είναι σοβαρότατο, κι ας υποβαθμίζεται, κι ας αποσιωπάται από τα Μίντια.

Κάθε χρόνο στην χώρα μας πάνω από 2000 συνάνθρωποί μας, νέοι οι περισσότεροι, αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο (το νούμερο μου προκαλεί ίλιγγο). Κι άλλοι τόσοι μετά από λίγες μέρες στην εντατική. Κι άλλοι τόσοι και περισσότεροι εύχονται να είχαν πεθάνει «επιτόπου», γιατί στο εξής θα ζουν με σοβαρότατες αναπηρίες.

Η αποτυχία της πολιτείας να καταφέρει το στοιχειώδες και το αυτονόητο, να προστατέψει δηλαδή την ζωή την ίδια των πολιτών της, είναι κραυγαλέα, πέρα πάσης αμφισβήτησης.

Τις τελευταίες ημέρες, στην σκιά σκανδάλων, δημοσκοπήσεων, «ιερών» real-estate και ανίερων νομοτύπων ανηθικοτήτων, δημοσιοποιήθηκαν δυο πολύ ενδιαφέρουσες ανεξάρτητες έρευνες. Και οι δυο βασίζονται στέρεα στην αμείλικτη Στατιστική. Η πρώτη, από το Πολυτεχνείο Κρήτης, καταδεικνύει αυτό που οι γνώστες του προβλήματος κραυγάζουν εξαπ’ανέκαθεν, ότι δηλαδή το κλειδί στην όλη υπόθεση βρίσκεται πρωτίστως στην σοβαρή και συνεπή αστυνόμευση της οδικής συμπεριφοράς, μην παραβλέποντας φυσικά και τις άθλιες οδικές υποδομές, αλλά και την διαιώνιση μιας απαράδεκτης κυκλοφοριακής νοοτροπίας. Η δεύτερη, από το Τεχνικό Επιμελητήριο, τονίζει τα μαύρα χάλια του οδικού δικτύου, την εγκληματική συνήθεια της χρήσης τηλεφώνου εν ώρα οδήγησης, αλλά και την αναποτελεσματικότητα του νέου ΚΟΚ. Ας σημειωθεί ότι ο νέος ΚΟΚ είναι πρακτικά ίδιος με τον «παλιό», με την διαφορά ότι προβλέπει πιο ψηλά, συχνά εξοντωτικά, πρόστιμα για τους παραβάτες. Έτσι όμως, επειδή δεν συνοδεύεται από συστηματική αστυνόμευση και από άλλες προληπτικές και αποτρεπτικές για τις παραβάσεις ενέργειες, ο «νέος» ΚΟΚ καταλήγει να είναι ένας άτυπος φοροεισπρακτικός νόμος.

Μα είναι τόσο πια δύσκολο να σώσει η πολιτεία τις χιλιάδες των ζωών που χάνονται κάθε χρόνο αδίκως και βλακωδώς; Νομίζω πως δεν είναι καθόλου δύσκολο, αρκεί να το θέλει πραγματικά. Αρκεί να αποφασίσουμε όλοι ότι δεν θα βάλουμε τίποτα πάνω από την ζωή μας. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς γκουρού, για να προτείνει κάποια καινοτόμα μέτρα. (πολλά από αυτά ήδη εφαρμόζονται επιτυχώς και είναι αυτονόητα σε άλλες χώρες, τουλάχιστο ας τους αντιγράψουμε, εφόσον δεν μπορούμε να πρωτοτυπούμε). Τι δηλαδή μπορεί να γίνει:

- Οπωσδήποτε δρακόντεια αστυνόμευση, συνεχής, αμείλικτη και ασφυκτική, προσανατολισμένη στην ουσία της οδικής ασφάλειας. Δίχως αυτήν όλα τα υπόλοιπα δυστυχώς είναι ευχολόγιο, και βαρετή φλυαρία.

- Δυνατότητα και διευκόλυνση ακόμα και ιδιωτών να καταγράφουν και να καταγγέλλουν τροχαίες παραβάσεις. Άλλωστε έχουν έννομο συμφέρον να το κάνουν, γιατί οι ίδιοι είναι που εκτίθενται σε κίνδυνο.

- Παιδαγωγική φιλοσοφία στις κυρώσεις. Επιείκεια για την πρώτη παράβαση, αυστηροποίηση για τις επόμενες, εξάντληση της αυστηρότητας για τους αμετανόητους. Υποχρεωτικά σεμινάρια οδικής ασφάλειας στους παραβάτες οδηγούς και πεζούς. Διπλά και τριπλά πρόστιμα σε παραβάτες οδηγούς που μεταφέρουν παιδιά, και άρα δίνουν το κακό παράδειγμα. Ειδικές ποινές για δημόσια πρόσωπα, διότι και αυτά δίνουν παράδειγμα.

- Διπλώματα οδήγησης με περιορισμό ιπποδύναμης, ανάλογα με την ηλικία. Οι τακτικοί παραβάτες να υποβιβάζονται στην χαμηλότερη κατηγορία, ανεξαρτήτως ηλικίας.

- Σύνδεση ασφαλίστρων- παραβατικότητας, μέσα από ένα σύστημα bonus-malus.

- Απαγόρευση διαφημίσεων αυτοκινήτων με αναφορά σε ταχύτητα, δυναμισμό, επιθετικότητα, «μαγκιά» του διαφημιζομένου προϊόντος.

- Υποχρέωση των ΜΜΕ με κάθε διαφήμιση αυτοκινήτου να ακολουθεί και μια αντίστοιχη σχετικά με την οδική ασφάλεια.

- Συνεχής και έντονη αντίστοιχη καμπάνια από την Πολιτεία.

- Πολλαπλασιασμός των οργάνων ελέγχου και των τεχνικών μέσων. Άλλωστε δεν επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό, καθώς είναι τα μόνα που, αν και δεν είναι αυτό το ζητούμενο, βγάζουν τα έξοδά τους,

- Συνεχής παρακολούθηση της καλής κατάστασης των οχημάτων, κινητά τεχνικά κλιμάκια για τους βασικούς ελέγχους, αυτόματη κατάσχεση οχημάτων με «περίεργες» μετατροπές.

- Υποχρεωτικός εφοδιασμός κάθε οχήματος με σύστημα ανοικτής ακρόασης για κινητά τηλέφωνα.

- Άμεση επισκευή του οδικού δικτύου, ειδικά σε περιπτώσεις κακοτεχνιών, παγίδων, ασαφών διαγραμμίσεων και ορίων, ανεπαρκούς ή λανθασμένης σήμανσης. Ποινικοποίηση των κακοτεχνιών για κατασκευαστές και επιβλέποντες υπαλλήλους.

- Καθιέρωση τεχνικών προδιαγραφών και νορμών για κάθε είδους δρόμο, πεζόδρομο, κλπ.

- Θέσπιση Ανεξάρτητης Αρχής Οδικής Ασφάλειας.

- Επίμονη προσπάθεια για εμφύσηση της έννοιας της οδικής ασφάλειας στα παιδιά, οργανωμένη κυκλοφοριακή αγωγή από τα σχολικά θρανία και ανάληψη από την πολιτεία της υποχρέωσης για την εκπαίδευση στην οδήγηση. Άλλωστε, αν μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι, αυτό είναι οι νέες γενιές.

Πολλά ακόμα μπορεί κανείς να προτείνει, αλλά ο σκοπός του παρόντος είναι να αναφέρει ενδεικτικά κάποιες ενδεδειγμένες ενέργειες, οι οποίες φυσικά δεν εξαντλούν το θέμα. Το γνωρίζω πως από ένα παράλυτο και ανάλγητο κράτος ελάχιστα μπορεί κανείς να περιμένει. Το γνωρίζω καλά επίσης, ότι κάποιες από τις παραπάνω προτάσεις ξενίζουν, ίσως κάποιοι υπομειδιάσουν κιόλας. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι καλύτερα να υπομένουμε μερικά «παράλογα» αυστηρά μέτρα, παρά να σκοτωνόμαστε παράλογα. Αν πάλι δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι πρέπει να θυσιάσουμε την οδική μας ξεγνοιασιά και ανευθυνότητα, τότε θα πρέπει να εξακολουθούμε να συμφιλιωνόμαστε με το γεγονός ότι χιλιάδες συνάνθρωποί μας χάνονται καθημερινώς άδικα. Ίσως και πρόσωπα που αγαπούμε. Ίσως αύριο, ποιος ξέρει, κι εμείς οι ίδιοι.

Νόμιμο ή ηθικό; Ή μήπως τίποτε από τα δυο;

Τι είναι αυτό που καταξιώνει την διαγωγή των δημοσίων προσώπων; Η νομιμότητα των πράξεών του, μήπως; Η ηθική τους; Το ήθος τους άραγε, ή τι άλλο;

Σύμπτωμα χαρακτηριστικό μιας σήπτουσας κοινωνίας, όπως καλή ώρα η δική μας, είναι η αδυναμία διάκρισης αξιών και ποιοτήτων. Διότι αυτή η διάκριση είναι φύσει αντισηπτική, και άρα άτοπη μέσα στην ζέχνουσα σήψη μας. Λοιπόν, για να σαπίζεις πρέπει προηγουμένως να έχεις απονευρωθεί, ώστε να μένεις με το στόμα χανοειδώς ανοικτό μπροστά σε ρηχές υβριστικές ατάκες του τύπου "είναι νόμιμο, άρα και ηθικό" και να μην αρπάζεις σβερκόκωλα τους υβριστές – ξεστομιστές να τους σιχτιροσαβουρντίζεις στον Καιάδα της ιστορικής χλεύης.

Διάκριση αξιών και ποιοτήτων θα πει να ξέρω τι μου γίνεται, να έχω επίγνωση για το τι με ωφελεί και τι με βλάπτει, τι με θάβει και τι με απογειώνει. Ποιος δημόσιος λειτουργός, ποιος "εθνοπατέρας" θα με προάγει και ποιος θα με καταβαραθρώσει.

Προαπαιτούμενο γνώρισμα των "εθνοπατέρων" η νομιμότητα; Ασφαλώς και όχι. Μή γένοιτο! Η νομιμοφροσύνη ναι. Η νομιμότητα όχι. Διότι εξ ορισμού, ως διακονούμενος ο Λαός είναι πάνω από τον υπηρέτη Νόμο (πλην των κακορίζικων ετερονομημένων κοινωνιών) και διαφεντεύει τα του οίκου του. Άρα και οι εκπρόσωποι και οι μπροστάρηδες του Λαού πρέπει να είναι πάνω από τον Νόμο (στον βαθμό που διάγουν ως εκπρόσωποι και μπροστάρηδες) όχι για να τον παραβαίνουν, αλλά για να τον υπερβαίνουν ελέω Λαού. Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα της πολυθρύλητης βουλευτικής ασυλίας. (η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, οφείλει νομίζω να επεκταθή και σε κάθε επίπεδο εξελεγμένης εξουσίας, για ενέργειες όμως που σχετίζονται με την άσκηση αυτής της εξουσίας στο όνομα του εκλέγοντος Λαού).

Τότε, μήπως η ηθική, το εθιμικό δηλαδή και άγραφο στην ουσία Δίκαιο, είναι το προαπαιτούμενο γνώρισμα των Αρχόντων; Πιθανότατα, αλλά και πάλι υπάρχουν περιπτώσεις που η ηθική ως ήθος-έθος-συνήθεια απλά καταγράφει την μιζέρια μας, τον εύκολο συμβιβασμό της πεπτωκυίας μικρότητάς μας. Ανασφάλεια, και ενοχική κρύφια συναίσθηση αναξιότητας, και μετάθεση επαχθούς ευθύνης στους μπροστάρηδες. Βαθύτατα μεταπτωτικώς ανθρώπινο, και γαρ ατελές. Άρα ως Πολιτεία Αληθοστρεφής, ούτε κι εδώ αναπαυόμαστε. Απαιτούμε από τους μπροστάρηδες να μην φαλκιδεύονται στην χωμάτινη ηθική μας, αλλά, ως μπροστάρηδες, να την εξυψώνουν αληθοστρεφώς.

Έτσι, ως απόσταγμα της άγραφης στα νομικά κείμενα, πλην εγγεγραμμένης στην μύχια συλλογική συνείδησή μας Ηθικής ορίζουμε το Ήθος, την στάση και την σχέση ζωής που οικοδομεί στην ουσία του ο καθένας μας. Κι αν διπλοαποστάξουμε και το Ήθος, τότε φτάνουμε στην Αρετή, στην σύνθετη ποιότητα εκείνη του ανθρώπου, που του επιτρέπει να συγκροτεί Κοινωνία και Πολιτεία. Αυτό οφείλει να είναι το κύριο γνώρισμα κάθε μπροστάρη και ταγού, σε μια κοινωνία που θέλει να ελπίζει στην ανελικτική συνέχειά της. Από την χαμερπή νομιμότητα μέχρι την υψιπετή Αρετή η διαφορά είναι ουρανομήκης, αλλά αλί και τρισαλί στην κοινωνία που δεν το έχει αντιληφθεί.

Αντίπους της Αρετής η Αχρειότης. Ο αχρείος , ο άχρηστος, και δη το μπάζο, απεργάζεται την δικιά του δυσώδη ευδαιμονία εις βάρος της κοινής προκοπής. Δεν συνεισφέρει τίποτε, ούτε ως παράδειγμα προς μίμηση, ούτε ως υλική στα κοινά συνδρομή. Προφασίζεται προφάσεις για εύκολο εν αμαρτίαις οφ-σορ πλουτισμό, χλευάζοντας επιδεικτικά τα "κορόιδα" που δεν τους κόβει ή απλά δεν καταδέχονται, ρε αδελφέ, να βοθροκυλιστούν μαζί του.

H religio imperii, η δογματική κατήχηση και η συνεκτική ουσία.

Κοινωνία θα πει άθροισμα ατόμων που επιδιώκουν από κοινού το δικό του ατομικό συμφέρον το καθένα, και αυτό γίνεται από κοινού, επειδή έτσι επιτυγχάνεται το βέλτιστο αποτέλεσμα. Ή μήπως όχι;…

…διότι, κοινωνία κατά μια άλλη, «αιρετική» άποψη είναι άθροισμα ατόμων, πλην όμως όχι θεωρουμένων ανεξαρτήτως της ποιότητας των σχέσεων που συνάπτουν μεταξύ τους, σχέσεις που οδηγούν σε υπέρβαση της χρηστικής- καταναλωτικής προσέγγισης του Άλλου μέσα σε μια διαρκή περιπέτεια κοινής αναζήτησης της Αλήθειας. Ποιότητα σχέσεων που νοηματοδοτεί τον βίο των κοινωνούντων.

Είτε χαμερπώς προσεγγίζεις την πρώτη εκδοχή, είτε υπερνεφέλως ιπτάμενος ψυχανεμίζεσαι την δεύτερη, υπάρχει μεταξύ τους μια κοινή ιδιότητα, χρησιμότατη στην μεν, αυτονόητη στην δε: Η ανάγκη για την συνεκτική ουσία της κοινωνίας. Για τον κοινό τόπο, τον κοινό λόγο, τον κοινόν νούν, για το κοινό περί δικαίου αίσθημα, για κοινά περί καλού και περί αισχρού κριτήρια, εν τέλει για ένα κοινό θεμέλιο συνεννόησης, για μια κοινή βάση συγκρότησης Πολιτείας. (γιαυτό και ο ιστορικός του μέλλοντος θα ξεκαρδίζεται μετά δακρύων, αναφερόμενος στο σημερινό Νεοεποχικό ιδεολόγημα της «πολύ-πολιτισμικότητας»). Χωρίς αυτήν την συνεκτική ουσία κοινωνία δεν γίνεται. Τελεία και Παύλα. Σκορποχώρι ναι. Κοινωνία όχι!

Το ποια μπορεί είναι αυτή η συνεκτική ουσία, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. Πάντως, αν θέλουμε να λειτουργεί ως τέτοια, δηλαδή ως όντως συνεκτική, θα πρέπει να αγγίζει τα εσώψυχα των κοινωνούντων, να περνά στην εσωτερική σφαίρα του Ιερού. Αλλιώς είναι ρηχός καταναγκασμός, και απλά δεν λειτουργεί.

Από παλιά αυτό μεταφραζόταν σε δυο λέξεις: Religio Imperii. Πάει να πει «επίσημη κρατική θρησκεία». Άρα χρήση του Ιερού και Υπερβατικού στην υπηρεσία της κοινωνικής συνοχής. Πολιτικά ευφυές, πνευματικά ελεεινό. Πάντως δουλεύει, έστω και με θύματα γενιές ολόκληρες συνειδησιακά ετερονομημένων, άρα και βαθύτατα δυστυχισμένων λαϊκών μαζών.

Ας έρθουμε στο Σήμερα. Religio Imperii υπάρχει, όχι πια ο Πατήρ Δίας, ή ο Τριαδικός Θεός, αλλά ο Φιλελεύθερος Καταναλωτικός Ουμανισμός (με όσους κομίζουν άλλη άποψη, είμαι ανοικτός για γόνιμο δημόσιο διάλογο). Το πρόβλημα όμως με την εν λόγω "θρησκεία" είναι ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά ως συνεκτική της κοινωνίας ουσία, γιατί αναφέρεται στον Άνθρωπο που δεν είναι αφ’ εαυτού Ιερός, και όχι σε κάτι πάνω από αυτόν, σε κάτι υπερβατικό. Άρα οι κοινωνίες που βασίζονται σε αυτήν είναι φύσει ασταθείς. Χρειαζόμαστε λοιπόν μια πιο στέρεα μεταφυσική βάση. Κατιτίς από πραγματική Θρησκεία.

Δηλαδή μια κοινωνία που απεμπολεί την Θρησκεία από την σκέψη και την πράξη της, έχει σοβαρότατο πρόβλημα συνοχής και επιβίωσης. Όπως και μια κοινωνία που την απαξιώνει και την εξοβελίζει από την εκπαιδευτική της διαδικασία. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για μια θρησκεία που επί χιλιετίες έχει διαμορφώσει την ιστορία, την νοοτροπία, την φιλοσοφία, την ταυτότητα την ίδια ενός λαού. Η απαξίωσή της, ειδικά σε εποχές που ο λαός αυτός καλείται εκών-άκων να «συνυπάρξει» με στρατιές απρόσκλητων «οικονομικών» επισκεπτών- εισβολέων, αρνουμένων να συμμορφωθούν μέσα στην κοινή αυτή συνεκτική ουσία, ισοδυναμεί με εθνική αλλά και πολιτειακή αυτοκτονία.

Όσο για την Εκκλησία, φρονώ ότι δεν υφίσταται κανένα απολύτως πρόβλημα. Ίσα ίσα που λίγη ταπείνωση, έστω και ακούσια, πάντα είναι ωφέλιμη. Καιρός να αντιληφθεί ότι άλλο η δογματική κατήχηση λογικών προβάτων, και άλλο η υποταγή συνειδήσεων. Επίσης καιρός να καταλάβει ότι η εκάστοτε Πολιτεία θα διδάξει Θρησκευτικά αν και εφόσον γουστάρει, αλλά πάντως με τον δικό της τρόπο, για τους δικούς της λόγους, και ανεξάρτητα από τις σωτηριολογικές εκκλησιαστικές ανησυχίες. Η διαποίμανση είναι εκκλησιαστικό έργο και συνιστά εγκληματική ανευθυνότητα να το εμπιστεύεται στην κοσμική εξουσία.

Αν το «κοσμικό» κράτος υποβαθμίζει και απαξιώνει την διδασκαλία των θρησκευτικών, κακό του κεφαλιού του, θα το βρει μπροστά του. Η Εκκλησία ως θεανθρώπινος οργανισμός έχει την δική της οικουμενική σωτηριολογική αποστολή και τους δικούς της τρόπους δράσης, και φυσικά εξ ορισμού δεν βλάπτεται από καμμία εθνική αυτοκτονία.

Η ύστατη παραίτηση.

Ποιος δεν θυμάται την αλήστου μνήμης ατάκα εκείνου του αμίμητου νεαρού σπουργιτιού του Αρκά (ή μήπως ήταν το μοχθηρό ποντικάκι, ο Μοντεχρήστος;) το οποίο περίτρανα διακήρυττε: «ας αφήσουμε τους εγωισμούς και ας ασχοληθούμε και λίγο με τον εαυτό μας!!!»

Φημισμένος βέβαια ο εν λόγω σκιτσογράφος και καταξιωμένος για την μοναδική του ικανότητα να εμφανίζει την γελοιότητα που προκύπτει από τον εμπαιγμό και την διαστροφή της λογικής και της αυτοσυνέπειας των κανόνων της. Το οστεοθραυστικό του χιούμορ εκεί ακριβώς έγκειται.

Προσφάτως έμεινα στήλη άλατος, ακούγοντας κορυφαίο στέλεχος (ίσως και αρχηγική φιγούρα) ιστορικού Ελληνικού κόμματος, εκπροσωπούμενου μάλιστα και στην παρούσα Βουλή, να δηλώνει με τεχνητή παρρησία ενώπιον «συντρόφων», ως άλλος γελοιογραφικός στρουθοειδής χαρακτήρας: «πρέπει να αφήσουμε την ομφαλοσκόπηση και να πιστέψουμε στον εαυτό μας». Ούτε τον Αρκά να είχε για ίματζ-μέικερ!

Την αποπληκτική έκπληξη και την έκρηξη θυμηδίας που μοιραία ακολούθησε, τις διαδέχθηκε η μελαγχολική ερώτηση: Πιάσαμε άραγε πάτο, ή έχει και πιο κάτω ακόμα;

Αφού παραιτηθήκαμε από:

• Την απαίτηση για Υγεία και Πρόνοια, αφού στην γλυκειά μας Ψωροκώσταινα πρακτικά απαγορεύεται να αρρωστήσεις.
• Την απαίτηση για Παιδεία, καθώς βιώνουμε την εποχή του θριάμβου της ιδιωτικής (και από ιδίους πόρους αμειβομένης) παιδείας και παρά-παιδείας.
• Την απαίτηση για Εθνική κυριαρχία και αξιοπρέπεια, αφού στην Θράκη οι «φίλοι» μας αλωνίζουν ανενόχλητοι, και αφού δεχόμαστε σχεδόν φοβικά την υβριστική εναντίον μας έπαρση γειτονικών νεοσυσταθέντων τάχα και κρατιδίων
• Την απαίτηση για Ασφάλεια, αφού κι ο κάθε μπας-κλας κακοποιός του γλυκού νερού μπορεί να αλωνίζει ανενόχλητος, εκτοξεύοντας τους δείκτες της εγκληματικότητας στα ύψη, κι αφού ο κάθε ψυχάκιας βγάζει τα απωθημένα του σκοτώνοντας τον εαυτό του και τους άλλους στην άσφαλτο.
• Την απαίτηση ακόμα ακόμα και για Εθνική Επιβίωση, καθώς δεχόμαστε αδιάφορα το ότι οι δείκτες γονιμότητας έχουν κρημνιστεί στο 0.8, και άρα σε 7 δεκαετίες θα είμαστε όχι περισσότεροι από 3 εκατομμύρια (απίστευτο;)
• Την απαίτηση για… κλπ, κλπ, εν γένει για ό,τι χαρακτηρίζει την αξιοπρέπεια μιας σύγχρονης Πολιτείας,

…αφού λοιπόν παραιτηθήκαμε βλακωδώς από όλα αυτά τα αυτονόητα, τώρα καταθέτουμε και την ύστατή μας παραίτηση. Την παραίτηση από την Απλή Κοινή Λογική.

Αγόγγυστα ανεχόμαστε να μας εμπαίζουν και να χλευάζουν την λογική μας. Ανεχόμαστε να μας φέρονται ωσάν να είχαμε IQ βακτηριδίου. Άραγε πιάσαμε πάτο, ή έχει και πιο κάτω;

Ακούς εκεί: «πρέπει να αφήσουμε την ομφαλοσκόπηση, και να πιστέψουμε στον εαυτός μας»

Άραγε έχει και πιο κάτω;

Η Οικογένεια ως άθλημα είτε ως «δικαίωμα»

Δικαίωμα! Λέξη συνήθης-συνηθέστατη στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Κι όπως κάθε συνηθέστατη λέξη, είναι δηλωτική ενός συγκεκριμένου τρόπου εννόησης του βίου αυτών που την εκφέρουν, μιας κρατούσας «σχολής» σκέψης. Εν προκειμένω, η «σχολή» αυτή είναι η Ουμανιστική προσέγγιση του βίου. Ουμανιστική (δηλαδή Ανθρωπιστική) μόνο κατ’ επίφασιν βεβαίως-βεβαίως, καθώς δεν νοεί τον άνθρωπο βαθύτερα ως πρόσωπο που κοινωνεί ισότιμα την ύπαρξή του, (όπως η καθ’ ημάς τρισχιλιετής και βάλε παράδοση) αλλά ως άτομο ανεξάρτητο, ενίοτε εν διαστάσει προς το σύνολο, και πάντως αυτονομημένο από αυτό. Άρα και φορέα δικαιωμάτων, πάει να πει ατομοκεντρικών κατοχυρώσεων που παρέχονται από το σύνολο προς στο άτομο, προκειμένου να υπάρξει κατ’ ανάγκη ως υπαρξιακά αυτονομημένο.

Και νοείται ένας και μόνο τρόπος να υπάρχει κανείς σε υπαρξιακή αυτονόμηση από τους άλλους, από τον Άλλον, τον Πλησίον, κι αυτός είναι ο ευδαιμονισμός, η επίπλαστη δηλαδή ηδονιστική πληρότητα του είναι. Δηλαδή, όπως το λέει κι ο σοφός (πάλαι ποτε) λαός: «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε, κι ότι… κλπ, κλπ»

Από τα παραπάνω όμως συνάγεται και κάτι ακόμα σοβαρό και σημαντικό. Ότι δηλαδή το «δικαίωμα» παρέχεται στο άτομο από το σύνολο, και δεν είναι μια δική του αυθαίρετη απολαβή. Δηλαδή το δικαίωμα δεν είναι κάτι που το αποκτά κανείς επειδή έτσι το θέλει ή έτσι το φαντάζεται, αλλά του δίδεται από το σύνολο, προφανώς για συγκεκριμένους λόγους και υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, και πάντως όχι για τα όμορφά του τα καμαρόφρυδα.

Έτσι αποκαλύπτεται το φαιδρόν και γελοιωδέστατον της κοινότυπης νεοελληνικής ατάκας: «μα είναι δικαίωμά μου να …». Και λοιπόν; Ποιος το λέει; Εσύ; Σκασίλα μας μεγάλη! Αν εμείς, το σύνολο, το Κοινόν, η Σύναξη, δεν στο δώσουμε το δικαίωμα, τότε και δεν το έχεις, κι ας χτυπιέσαι χίλια χρόνια. Γούστο και καπέλο μας, κι ας πρόσεχες. Ευσεβείς πόθους μπορεί κανείς να έχει όσους θέλει, αλλά δικαιώματα λαμβάνει μόνο από Κοινόν. Αυτό νέμει το δίκαιο, την δικαιοσύνη, το δικαίωμα. Μόνον αυτό.

Κι έχει το Σύνολο τους δικούς του λόγους για κάθε δικαίωμα που (όπως δείξαμε παραπάνω) αποδίδει στο άτομο. Λόγους συνοχής κι επιβίωσης του ιδίου του Συνόλου. Λέει το Σύνολο: «σου δίνω, ώ άτομο αυτονομημένο, το τάδε δικαίωμα, όχι για να περνάς καλά, σκασίλα μου, αλλά διότι έτσι εγώ, το Σύνολο, εξυπηρετώ τους δικούς μου σκοπούς. Δεν με νοιάζει αν περνάς καλά, άλλωστε κι εσύ ως αυτονομημένο άτομο δεν νοιάζεσαι για εμένα. Απλά εξυπηρετούμαστε χρηστικά αλλήλοις. Συγκυριακά». Όταν όμως άτομο και σύνολο δένονται υπαρξιακά, πάει να πει δεν νοείται το ένα δίχως το άλλο, τότε συγκροτούν κοινωνία, και η παραπάνω λογική καταρρέει ή μάλλον υπερβαίνεται. Αντί της συναλλαγής, ό,τι απολαμβάνει το άτομο ή ό,τι προσφέρει στην κοινωνία δεν νοείται ως δικαίωμα ή ως υποχρέωση, αλλά ως φυσική απόρροια της υπαρξιακής τους σύνδεσης. Η οποία όμως υπαρξιακή σύνδεση δεν είναι μια σταθερή κατάσταση ευφορίας, αλλά ένα ασταθές και διαρκές στοίχημα στο οποίο η σχέση συνεχώς δοκιμάζεται, εκπίπτει και πάλι ανακάμπτει, αρνούμενη κάθε βεβαιότητα ως τέλμα. Ένα επίπονο άθλημα με στόχο την Αλήθεια.

Μακρύς πρόλογος για έναν σύντομο συλλογισμό: Εσύ, ζεύγος ομόφυλο, δίανδρο ή διγύναιο, γιατί επικαλείσαι «δικαίωμα» στην οικογένεια; Το γνωρίζω, το γνωρίζουμε, ότι ο σεξουαλικός σου προσανατολισμός είναι ασυνήθης. Δεν θα επεκταθώ εδώ περισσότερο. Όμως γιατί μιλάς για γάμο, και γιατί διεκδικείς οικογένεια; Σε τι θα είναι χρήσιμη η δική σου οικογένεια στο Σύνολο; Καθώς μόνο για χρησιμότητα μεταξύ σου και του Συνόλου μπορούμε να μιλάμε, κι όχι για σχέση οντολογική. Διότι εσύ από μόνο σου έχεις αυτονομηθεί από το Σύνολο, επειδή επιμένεις να επικαλείσαι αναιδώς τα «δικαιώματά» σου. Γιατί θέλεις, ώ ζεύγος ομόφυλο, να συγκρίνεις τον εαυτό σου και τον άγονο ευδαιμονισμό σου με τον φύσει γόνιμο ετερόφυλο έρωτα; Γιατί κρύβεις τις δικιές σου ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τα αβυσσαλέα ψυχολογικά σου κενά πίσω από την εμμονή σου να καλείσαι «οικογένεια» και να επικαλείσαι το «δικαίωμά» σου στην υιοθεσία;

Λίγη τιμιότητα, παρακαλώ. Είσαι οντότητα κατ’ επιλογή στείρα. Με αξιοπρέπεια δέξου τα συνεπακόλουθα αυτής αύτης της δικής σου, ελεύθερης επιλογής. Ζητάς γάμο όχι ως άθλημα προσφοράς, όχι για να εξασφαλίζεις την απαραίτητη θεσμική σταθερότητα στους συζύγους και στα τέκνα, αλλά για να απολαύσεις ύπουλα εσύ οφέλη προορισμένα για άλλους. Ζητάς υιοθεσία όχι ως άθλημα προσφοράς, όχι για προσφέρεις στο υιοθετούμενο τέκνο όσα ήθελες αλλά τελικά δεν μπόρεσες στα δικά σου παιδιά, αλλά για να καλύψεις τα δικά σου ψυχολογικά κενά της δικής σου ελευθέρως επιλεγμένης στειρότητας.

Μην το κάνεις, σε παρακαλώ. Μην εξευτελίζεις την έννοια του Γάμου. Μην περιφρονείς το ξόδεμα δυο ζωών στο άθλημα του ερωτικού τους δεσμού και της εξ αυτού γόνιμης δημιουργίας. Κι εσύ προϊόν μιας τέτοιας γόνιμης δημιουργίας είσαι. Τέλος, μην υποβαθμίζεις την ανατροφή των μελλοντικών γενεών σε εξυπηρέτηση ψυχολογικών συμπλεγμάτων και απωθημένων. Αυτό άσε το σε αυτούς που το έχουν επιλέξει από την αρχή, ως άθλημα. Θέλεις να απολαύσεις τον δικό σου ευδαιμονιστικό έρωτα; Δεν σε εμποδίζει κανείς. Όμως με εντιμότητα, παρακαλώ. Και με λίγη αξιοπρέπεια.

Το (ενεργειακό) αυγό του φιδιού

Σε μια χώρα όπου η βλακεία φαντάζει πια παντοδύναμη και ασταμάτητη, δεν είναι να απορεί κανείς γιατί το ενεργειακό της πρόβλημα χρεώνεται με προκλητική άνεση σε μια χούφτα απελπισμένους. Απελπισμένους παροικούντες πέριξ του ΑΗΣ Αγ.Δημητρίου, οι οποίοι εν απελπισία, και εκπίπτοντες των απαιτήσεων για ανθρώπινη διαβίωση, το μόνο που εκλιπαρούν είναι η άνωθεν υποσχεθείσα εργασία (ποιους πήγατε και πιστέψατε, βρε;) σε άκρως ανθυγιεινό περιβάλλον, ώστε να πεθάνουν από το χτικιό της ραδιενεργού τέφρας, κι όχι από την ένδεια της ανεργίας.

Αυτοί δηλαδή φταίνε για την αδυναμία του ΔΕΣΜΗΕ (ότι δηλαδή απέμεινε από την ΔΕΗ στο κράτος) και της ΡΑΕ, και των γραβατοφόρων αφεντικών τους να μεριμνήσουν για τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας. Τουλάχιστο έτσι μας διαβεβαιώνουν διαρρηγνύοντες τα Armani-ιμάτιά τους οι εισαγγελοειδείς δημοσιογράφοι των εν Αθήναις ΜΜΕ.

Μια χούφτα εξαθλιωμένων λοιπόν φταίει. Γιαυτό και τα ΜΑΤ ευκόπως καταστέλλουν το πρόβλημα, πλην όμως δεν το θεραπεύουν. Διότι όλη η Ελλάδα κρεμάστηκε από τον ΑΗΣ Αγ.Δημητρίου. Μα φυσικά! Αφού τόσα χρόνια τώρα κοιμώμαστε τον ύπνο το δικαίου. Χρόνια τώρα το ροχαλητό των εν Αθήναις καθευδόντων αρμοδίων αντηχεί από τον Έβρο ως το Καστελόριζο.

Διότι κατ’ αρχήν δεν έγινε το απολύτως αυτονόητο, δηλαδή η αναθεώρηση και η εξ αυτής μείωση των ενεργειακών απαιτήσεων της χώρας. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να περικόψει δια νόμου τις άσκοπες σπατάλες ηλεκτρικής κυρίως ενέργειας. Ειδικά στις μεγαλουπόλεις οι φανταζί φωταγωγήσεις των πολλών εκατοντάδων kW (κιλοβάτ διαβάζεται, και είναι περίπου όσο «καίει» ένας μικρός προβολέας αλογόνου) είναι σύμβολα πια της κιτς βραδυνής αισθητικής μας. Η χρήση των κλιματιστικών είναι ουσιαστικά και τυπικά ανεξέλεγκτη. Όποιος θέλει καίει όσο θέλει. Και μάλιστα δίχως οικονομική επιβάρυνση, καθώς για τον δροσισμό του πρωτευουσιάνου το Κράτος δεν ζητάει δεκάρα, αλλά για την θέρμανσή του τον χειμώνα ο Φλωρινιώτης, ως έχων και κατέχων βεβαίως, πρέπει να «στάζει» μπόλικο ειδικό φόρο καυσίμων, ώστε να μην καταντήσει παγοκολώνα. Για επιβολή βιοκλιματικού σχεδιασμού στις κατασκευές, φυσικά ούτε λόγος. Ενεργοβόρα κτήρια –τέρατα εξακολουθούν και ανεγείρονται καθημερινά. Πράσινες στέγες; Τι είναι αυτό; Οικιακά φωτοβολταϊκά; Μα από τον προηγούμενο μήνα ουσιαστικά πρακτικά απαγορεύτηκαν! Ποδηλατοκίνηση στις πόλεις; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Φυσικά ούτε κουβέντα για ΑΠΕ (Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας). Ο λόγος για κάτι χαζά άσπρα φουρφούρια στα βουνά και κάτι μαύρες πλάκες, που με αυτά γέμισαν τον τόπο οι κουτόφρακοι οι Ευρωπαίοι. Τι ξέρουν αυτοί; Εμείς γουστάρουμε λιθανθρακικές μονάδες να μας ντουμανιάζουν. Τα αιολικά πάρκα τα αποστρεφόμαστε. Καημένε Αίολε, σε αχρηστία περιέπεσες! Χαλάνε, λέει, οι ανεμογεννήτριες το απείρου φυσικού κάλλους τοπίο των κυκλαδίτικων κορυφογραμμών με τα πυκνά τροπικά δάση. Έτσι χάσαμε κι αυτό το τραίνο, προτού καν υποψιαστούμε ότι υπάρχει. Κι όμως, θα μπορούσε η Ελλάδα να έχει λύσει το ενεργειακό της πρόβλημα εκμεταλλευόμενη τον αιολικό της δυναμικό. Η Δανία βασίζεται σε αυτό κατά 30%. Εμείς μόνο κατά 3%. Όλος ο κόσμος σείεται από τις νέες ενεργειακές τεχνολογίες, τις οποίες και σπεύδει να υιοθετήσει, αλλά καταπώς φαίνεται η Ψωροκώσταινα ζει σε άλλονε πλανήτη. Σε άλλες χώρες η διείσδυση των οικιακών φωτοβολταϊκών συστημάτων είναι αθρόα, εδώ το μόνο για το οποίο έσπευσαν τα σαΐνια του Υπ-Ανάπτυξης είναι η επιβολή φόρων και ασφαλιστικών εισφορών σε όσους τολμητίες προβούν σε τέτοια, έστω και μικρή, εγκατάσταση. Μην χάσουν το κελεπούρι! Τα συμπεράσματα δικά σου, ω αναγνώστα.

Πολλά τέτοια θα μπορούσαμε να αναφέρουμε. Εν ολίγοις μιλάμε για ένα κράτος, για μια κοινωνία εξαιρετικά σπάταλη και ενεργοβόρα, που διαχειρίζεται τους φυσικούς της πόρους κατά τρόπο προκλητικά ανόητο. Μια κοινωνία που δεν κάνει πρακτικά τίποτα ούτε για να εξορθολογήσει και να μειώσει τις ενεργειακές της ανάγκες, ούτε για να τις καλύψει κατά τρόπο αποδεκτό από την σύγχρονη τεχνική πράξη. Κατά τα άλλα το πρόβλημά μας είναι οι λίγοι εξαθλιωμένοι καταληψίες. Και γιαυτό στέλνουμε τα ΜΑΤ και τους τσουβαλιάζουμε. Και νομίζουμε ότι έτσι όλα διορθώνονται, τρομάρα μας!

Ο γάμος ως ελεύθερη συμβίωση, ειδεμή ως πορνεία.

Ενός κακού μύρια έπονται, και αφού αποφασίσαμε πανηγυρικώς να δίδουμε γη και ύδωρ στις Βρυξέλλες κάθε φορά που θα τους καπνίσει να κάνουνε κουμάντο στα χρηστά μας ήθη, τότε καλά να πάθουμε, κανείς δεν μας φταίει. Κι ως προείπα, ας ετοιμαστούμε και για τα χειρότερα. Το αθλιότερο είναι βέβαια η προσφιλής μας πια τακτική να προσφέρουμε την γή και το ύδωρ δίχως καν να μας ζητηθεί.

Έτσι, με πρόσχημα την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα (δήθεν τάχα μου ανθρώπινα δικαιώματα) σπεύδουμε κάποιοι εξ ημών, μπροστάρηδες ευρω-επαρχιώτες, να απαιτήσουμε συμβολαιογραφική κατοχύρωση για τις «ελεύθερες» σχέσεις στην κοινωνία μας. Μην χάσουμε!

Η αντίδραση της Εκκλησίας της Ελλάδος διά της ΔΙΣ άμεση και αναμενόμενη. Πλην όμως, και ας μου το συγχωρήσουν οι πατέρες, όφειλαν να είχαν εντοπιστεί και τονιστεί κάποιες μάλλον αθέατες πτυχές του προβλήματος, καθοριστικές των πραγματικών του διαστάσεων.

Κατ' αρχήν όταν μιλάμε στην εκκλησία για Γάμο, αναφερόμαστε σε μυστήριο, δηλαδή σε "ειδική" έκφανση του γενικού Μυστηρίου της Εκκλησίας. Όμως κάθε μυστήριο, όπως και σύνολο το εκκλησιαστικό γεγονός, είναι τελικά σχέση ελευθέρων προσώπων, τα οποία ελευθέρως προσερχόμενα το συγκροτούν και το φανερώνουν. Δεν νοείται μυστήριο "αναγκαστικό" υπό την έννοια της ανελεύθερης υποταγής σε εξωτερικά σχήματα. Όταν τα πρόσωπα που προσέρχονται προς τέλεση –φανέρωση του μυστηρίου το πράττουν υπό καθεστώς πειθαναγκασμού ή αλλότριας σκοπιμότητας, ως πράξη και σχήμα εξωτερικής συμπεριφοράς δίχως εσωτερικό ψυχικό αντίκρισμα, τότε το μυστήριο πνευματικά, άρα ουσιαστικά, δεν υφίσταται. Με άλλα λόγια, εδώ δεν ισχύει το "πρέπει να το κάνεις, θες δεν θες". Αν δεν θέλεις, αλλά παρά την θέλησή σου υποχρεούσαι, τότε πνευματικά, άρα ουσιαστικά, το μυστήριο είναι ανύπαρκτο.

Άρα, όπως συνάγεται από τα προηγούμενα, ο Γάμος ως μυστήριο είναι εξ ορισμού Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης. Διότι οι νυμφευόμενοι συμφωνούν και προσέρχονται σε αυτόν εν ελευθερία.

Και συνεπώς το Υπουργείο Δικαιοσύνης, μεταξύ των υπολοίπων ζητημάτων που καλείται να επιλύσει, πρέπει απαραιτήτως να μετονομάσει και το εν λόγω σύμφωνο, καθότι το όντως Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης είναι ένα, και δη ο Γάμος, ο εντός της Εκκλησίας. Και ως γνωστόν, σφετερισμός ονόματος δεν μπορεί να γίνει ανεκτός. Τώρα, αν θα χρησιμοποιήσει γεωγραφικό ή άλλο προσδιορισμό στην σύνθετη ονομασία που θα περιέχει και τον όρο "ελεύθερη συμβίωση", αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα, που θα πρέπει να το διαπραγματευτούμε εντός των ορίων της διεθνούς νομιμότητος…

Λοιπόν, όντως Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης ο Γάμος, εν Χριστώ βεβαίως, και εντός της εκκλησιαστικής ευλογίας. Διότι οι νυμφευόμενοι προσέρχονται εν πλήρει ελευθερία, καταθέτοντας εκουσίως την ατομική τους ελευθερία, δίχως αυτό να την καταργεί, στην υπηρεσία του κοινού βιοτικού αθλήματος. Είναι όμως πάντα έτσι; Ή μήπως συνήθως δεν είναι έτσι;

Όπως προαναφέρθηκε, η συγκρότηση μυστηρίου υπό καθεστώς πειθαναγκασμού ή αλλότριας σκοπιμότητας ακυρώνει πνευματικώς άρα και ουσιαστικώς το μυστήριο. Όταν δυο άνθρωποι προσέρχονται σε γάμου κοινωνία από καταναγκασμό, από γονικό διακανονισμό, από συμφέρον οικονομικό, από φετιχιστικές εμμονές, από ηδονιστικό σεξαπήλ, από μόνη την ενστικτώδη ανάγκη της βιολογικής διαιώνισης, ή δεν ξέρω κι εγώ από τι άλλο, τότε πολύ φοβούμαι ότι ο γάμος αυτός είναι θλιβερά πορνικός, ακριβώς επειδή έχει ως μόνο θεμέλιο την χρηστική θεώρηση του Άλλου. Ο Άλλος ως αντικείμενο χρήσης για την κατοχύρωση του ΕΓΩ, όχι αγαπημένος συναθλητής στο κοινό υπαρξιακό στοίχημα. Γάμος και πορνεία, δυο φαινομενικά ασύμβατες έννοιες, που όμως δύνανται να συνυπάρξουν στην ίδια σχέση, η πρώτη ως επιφάνεια, και η δεύτερη, ως ουσία.

Και προτού βιαστούμε ευκόπως να κατηγοριοποιήσουμε πράξεις σε μια προσπάθεια συγκρότησης "δογματικού ποινικού κώδικα", ας αναλογιστούμε πόσες φορές, εν αγνοία έστω ή κατ' οικονομία προς αποφυγή των χειροτέρων, δεν ευλογήσαμε εμείς, ως εκκλησία τέτοιες πορνικές συμβιώσεις. Αυτό πονάει, αλλά θέτει το πρόβλημα σε άλλες βάσεις, πνευματικά στέρεες. Και νομίζω πως από εκεί πρέπει να αρχίσουμε.

Οι ασφαλιστικές εμμονές του Εγώ.

Δημοσιογράφοι, μηχανικοί, ιατροί, νομικοί, ΔΕΗτζήδες, ΤΑΞΙτζήδες, αεριτζήδες, κάθε είδους …τζήδες, δημόσιοι, ιδιωτικοί, και λοιποί υπάλληλοι, εργαζόμενοι και λοιποί «απασχολήσιμοι» σε κάθε είδους εργασία, και οι αυτό-απασχολήσιμοι επίσης, όλοι αυτοί, δηλαδή όλοι εμείς, καταφέραμε να συγκροτήσουμε μια παράδοξη συμμαχία. Συμμαχία απέναντι σε μια προσπάθεια μιας κυβέρνησης να συμμαζέψει όπως-όπως (με παροιμιώδη νεοελληνική προχειρότητα και γλοιώδη υποκρισία) τα ασυμμάζευτα.

Κοινός άξονας των κινητοποιήσεων όλων αυτών, δηλαδή όλων ημών, η αδιαπραγμάτευτη άρνησή μας να απεμπολήσουμε «κεκτημένα» προνόμια. Προσοχή όμως:

Προνόμια, όχι δικαιώματα. Τα προνόμια μπορεί να είναι (και είναι) άδικα. Αν ήταν δίκαια, θα ήταν δικαιώματα, αυτονόητα και δεδομένα. Το δικαίωμα το διεκδικείς, κι εν τέλει σου δίδεται εν ονόματι του κοινού περί δικαίου αισθήματος. Το προνόμιο το υφαρπάζεις, το «κατακτάς». Φυσικά εις βάρος των μη προνομιούχων, δηλαδή όλων των υπολοίπων κορόιδων, των αδυνάτων, όσων δηλαδή αδυνατούν (ή εκουσίως απαξιούν) να υφαρπάξουν τα δικά τους. Προ-νόμια, δηλαδή προ του Νόμου, άρα έξω από τον Νόμο, δηλαδή εντελώς έξω από το «ορθώς κοινωνείν». Διότι το «ορθώς κοινωνείν» μπορεί να μην εξαντλείται στον Νόμο ως γράμμα και τύπο, αλλά οπωσδήποτε τον προϋποθέτει. Κι όταν ακόμα τον παραβαίνει, είναι για να τον υπερβεί σε μια θεοειδή απογείωση προσωπικών σχέσεων.

Τις παραπάνω ασυνάρτητες φλυαρίες ο Μακρυγιάννης, ο Μέγας εν τη συνάξει ημών, τις συνοψίζει με Λακωνική σοφία σε δυο λέξεις: στο «ΕΓΩ» και στο «ΕΜΕΙΣ». Γελοιοποιώντας την κλασσική μαθηματική θεωρία περί Συνόλων, η συγχώρεση του Μακρυγιάννειου υποσυνόλου «ΕΓΩ» στο «ΕΜΕΙΣ» είναι άτοπος, διότι το υπερσύνολο, δηλαδή το «ΕΜΕΙΣ» αυτομάτως καταλύεται. Διότι ακριβώς δεν είναι απλό σκορποχώρι- υπερσύνολο, αλλά ζωντανή οργανική συνύπαρξη.

Επωμιζόμενος το ίδιον άχθος θα μιλήσω ως μηχανικός. Έτσι το πολύ- πολύ να κακοκαρδίσω μερικούς συναδέλφους. Οι λοιποί ας βγάλουν ο καθένας για τον εαυτό του τα δικά του συμπεράσματα. Λοιπόν εμείς οι μηχανικοί, όπως και πολλοί άλλοι, κραυγάζουμε έναρθρες κραυγές, ντεμι-αριστερόηχες, του είδους «κάτω τα χέρια από το ταμείο μας». Το ταμείο ΜΑΣ! Κι ας στήθηκε εν πολλοίς εν μέσω σκανδαλωδών προνομίων και νομίμων «χορηγιών» από τα δημόσια και ιδιωτικά έργα, τα χρηματοδοτούμενα από τον φορολογούμενο πολίτη. «Υγιές» το ταμείο ΜΑΣ. Διότι δεν το κατασπάραξαν οι κυβερνήσεις του παρελθόντος με τα Μαρκεζίνεια δανεικά κι αγύριστα. Διότι οι συνταξιούχοι του είναι προς το παρόν ελάχιστοι, αλλά οι αιμοδότες του, οι νεαροί μηχανικοί που εγγράφει αγεληδόν κάθε χρονιά πολλοί. Φυσικά και θα είναι «υγιές». Να δούμε τι θα λέμε σε δυο- τρεις δεκαετίες όταν αυτή η συγκυριακή αναλογία καταρρεύσει.

«Υγιές» το ταμείο ΜΑΣ. Ας πάνε να ψοφήσουν οι υπόλοιποι. Αυτοί που τα δικά τους ληστευθέντα αποθεματικά πλούτισαν την Καμόρα των ημετέρων στα χρηματιστήρια και στα ομόλογα. Ας πρόσεχαν, δεν μας νοιάζει εμάς. Κι αν τα δικά τους αφεντικά θησαύριζαν από παρακρατηθείσες εισφορές που ουδέποτε αποδόθηκαν, πάλι ας πρόσεχαν. Ας τα απέλυαν (τα αφεντικά τους). Αν η ανέχεια και η εξαθλίωση εξαπλώνεται τριγύρω, εμάς δεν μας νοιάζει, διότι το δικό ΜΑΣ ταμείο είναι «υγιές». Κι όμως δεν σκεφτήκαμε κάτι: Τα δικά μας παιδιά είμαστε σίγουροι πως θα ενταχθούν στο δικό ΜΑΣ «υγιές» ταμείο; Αυτά δεν πρέπει να βρουν μια ζώσα και λειτουργούσα κοινωνική ασφάλιση; Αυτά, όταν αργότερα πάψουν πια να είναι δικά μας προστατευόμενα, δεν θα πρέπει να έχουν περίθαλψη; Ή μήπως η δικιά μας σύνταξη τότε θα μας παρηγορεί; Ή μήπως θα αρκεί για την νοσηλεία τους, για να μην πεθαίνουν στα σκαλοπάτια των νοσοσκομείων – επιχειρήσεων;

Πρέπει να καταλάβουμε ότι το στοίχημα της κοινωνικής ασφάλισης είναι κοινό. Πως όσο υπάρχουν προνομιούχοι και μη, όσο δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι οι ανάγκες σε υγεία και αξιοπρέπεια είναι ακριβώς οι ίδιες για όλους μας, τόσο το σύστημα θα αποδομείται. Και όταν οι «προνομιούχοι» καταλάβουν ότι τα προνόμιά τους μέσα σε ένα περιβάλλον γενικής κατάρρευσης τους είναι πια άχρηστα, τότε πια θα είναι αργά για κλάματα. Κι αν πιστεύουμε, όσοι πιστεύουμε, ότι η δική μας ευημερία μπορεί να συνυπάρξει με την εξαθλίωση του πλησίον, αυτό δεν μας τιμάει. Χώρια που είναι και βλακώδες. Αντί λοιπόν να ταμπουρωνόμαστε πίσω από τις εγωτικές ασφαλιστικές εμμονές μας, θα ήταν ίσως καλύτερο να απαιτούσαμε από την κυβέρνηση – την κάθε κυβέρνηση- να αντιμετωπίσει αυτό το τεράστιο θέμα στην βάση της απόλυτης ισότητας των πολιτών της. Ισότητας στις βιοτικές ανάγκες και στην κοινωνική αξιοπρέπεια. Και να την στηρίξουμε σε αυτό.

Το ξέρω ότι κακοκαρδίζω πολλούς συναδέλφους μηχανικούς. Δεν ξέρω όμως να χαϊδεύω αυτιά. Τόχω αυτό το κουσούρι. Δεν κάνω για συνδικαλιστής, το ξέρω, κι άρα δεν αποβλέπω στην ψήφο τους. Μου είναι όμως αδιανόητη η πρακτική του να λιβανίζουμε τον εαυτούλη μας. Γιαυτό και γράφω όσα γράφω. Υπενθυμίζω ότι απευθύνομαι στον εαυτούλη μας, ημών των μηχανικών. Οι λοιπές συντεχνίες ας καλλιεργήσουν αν θέλουν τον δικό τους προβληματισμό για τον δικό τους μικρό εαυτούλη.

Μακεδονία, και λοιπές χαμένες πατρίδες…

Πόντος, Καππαδοκία, Μικρασία, Κωνσταντινούπολις, Θράκη, Αλεξάνδρεια, Βόρειος Ήπειρος (ή άλλως πως , "Νότιος Αλβανία" κατά επίσημη σαφή δήλωση της νυν Υπουργού Εξωτερικών), Ίμβρος, Τένεδος, Πριγκηπόνησα, Κύπρος, Ίμια, "φαιές ζώνες", Αιγαίο, και τώρα, Μακεδονία.

Αύριο τι;

Η ιστορία του Νέου Ελληνισμού δεικνύεται κατά τρόπο τραγικό ως πορεία ιστορικής συρρίκνωσης, και εν τέλει αφανισμού. Όχι της Νεοταξόπληκτης Ψωροκώσταινας, (αυτή καλά κρατεί.), αλλά του Ελληνισμού, ως ιστορική παρακαταθήκη.

Κι όμως, (όπως σοφά-σοφότατα αναφέρεται στο κινηματογραφικό αριστούργημα του Μπουλμέτη), τα ουσιωδέστερα είναι αυτά που δεν φαίνονται, με την πρώτη ματιά τουλάχιστο. Κάτι σαν το αλάτι στο ιμάμ-μπαϊλντί δηλαδή. Τα γεύεσαι, αλλά δεν τα βλέπεις. Οι όντως χαμένες πατρίδες δεν είναι αυτές που προαναφέραμε, αυτές που τις βλέπεις με τα μάτια του σαρκίου, αλλά οι άλλες, οι αόρατες. Το υπαρξιακό πρόβλημα σήμερα του Ελληνισμού δεν είναι η γεωγραφική, αλλά η πνευματική, η ιδεολογική του συρρίκνωση.

Η ιστορική κατάθεση του Ελληνισμού στην παγκόσμια σκέψη είναι αυτή: Ο ιερός θεοειδής άθλος του πολιτεύσθαι, η εκλογίκευση του κοινώς αληθεύειν, η αιτιοκρατική πορεία της λογικής, η υπαρξιακή υπέρβαση της κατανόησης του σύμπαντος ως "κόσμου", δηλ η θεώρηση της βαθύτερης αρμονίας και του κάλλους των όντων πέρα από τα φαινόμενα. Ούτε τα μετα-εικονομαχικά αγιογραφικά αριστουργήματα, όπου σης και βρώσις αφανίζει, ούτε τα μάρμαρα της ακροπόλεως, όπου οι Έλγινοι, οι εξ Αλβιώνος κλέπται διορύσσουσιν και κλέπτουσιν. Τίποτα απ' όλα αυτά. Ελληνισμός τελικά, σε απλή γλώσσα είναι τρόπος να υπάρχεις, να συνυπάρχεις εν πολιτεία, να λογίζεσαι ορθώς και να κοινωνείς ορθώς τις ιδέες σου, τρόπος να βλέπεις τον κόσμο. Αυτή είναι η πατρίδα, η όντως χαμένη.

Η απώλεια αυτής της πατρίδος είναι και η οδυνηρότερη. Κι ας οδυρόμαστε για την πλαστογράφηση της μακεδονικής ιστορίας, και τον σφετερισμό του ονόματος. Μήπως οι γείτονες απλά συλλέγουν τα ψιχία που εμείς, ανορεξικοί, αφήνουμε να πέσουν από το δικό μας τραπέζι; Γιατί υπάρχει και η άλλη Μακεδονία, η πνευματική. Κι αυτήν δυστυχώς εμείς την πλαστογραφήσαμε με τον χειρότερο τρόπο.

Την γλώσσα, την Ελληνιστική, αυτήν που οι λόγιοι του Μέγα Μακεδόνος διέδωσαν, αναρωτηθήκαμε ποτέ πού την έχουμε καταντήσει; Λες και ήταν κτήμα μας, λες και δεν την χρωστάμε στις επερχόμενες γενεές. Καταλήξαμε με εφαλτήριο το δόγμα του "Δημοτικισμού" να επιβάλλουμε μια άθλια λεξιπενία, αποκλείοντας πλούσιους αρχαίους όρους, να τείνουμε προς την εκφυλιστική φωνητική γραφή με βήματα αργά, αλλά σταθερά, περιφρονώντας την απαίτηση για ετυμολογική αναφορά και για νοηματική σαφήνεια. Κατακρεουργήσαμε την γραμματική, ονομάζοντας κανόνα και νόμο γλωσσικό απαράβατο την αγραμματοσύνη της χωριατίλας μας. Και το χειρότερο, αυτό το παρακμιακό υπόλειμμα της Ελληνικής το "καθαγιάσαμε" υιοθετώντας το ως Αργκό μιας τάχα μου και προοδευτικής (τρομάρα μας) καθεστωτικής Αριστεράς. Θαυμάστε πρόοδο!

Του άλλου παμμεγίστου Μακεδόνος του Σταγειρίτου, το «ορθώς διανοείσθαι διά το ορθώς κοινωνείν», μήπως δεν το έχουμε προδώσει κι αυτό; Ήθελε αυτός να σκέπτεται σωστά, για να πραγματεύεται σωστή κοινωνία με τους συνανθρώπους του. Τρίζουν τα κοκαλάκια του μεγάλου αυτού διδασκάλου, ακούγοντας μισή ντουζίνα αθλίων "επισήμων" να κραυγάζουν αγεληδόν και πιθηκοτρόπως στα τηλεοπτικά windows.

Ή μήπως τιμούμε το ήθος του Μέγα στρατηλάτου; Αυτός ήταν μπροστάρης στην μάχη. Δεν υπήρχε στο κορμί του εκατοστό απλήγιαστο. Έτσι κέρδισε την Ασία. Ας πάρουμε έναν έναν τους δικούς μας εθνοπατέρες. Εμπρός ο Αχιλέγας*, ακολουθούν πιστά αυτοί. Πάω στοίχημα ότι οι μισοί απ' αυτούς δεν έχουν περάσει ποτέ την πύλη ενός στρατοπέδου. (Ή μήπως τους αδικώ; Το Πάσχα… τα αρνάκια…) Παρωχημένες στρατοκρατικές υστερίες σε εποχές θριάμβου των οικονομικών ελιγμών; Κι όμως, κάποιοι άλλοι δικαίως καλούνται Έθνος Μεγάλο, λαός Κοσμοκράτωρ. Και θα παραμένουν έτσι, όσο οι δικοί τους Πρίγκιπες, με τα σχεδόν παιδικά πρόσωπα θεωρούν αυτονόητο το ρισκάρουν την ζωή τους ευρισκόμενοι στην πρώτη γραμμή. Είτε στα Φώκλαντ, είτε στο Αφγανιστάν.
---------------------------------------------------

*Αχιλέγας: Φραγκοσπούδαστο παλληκάρι της φακής. Κατά την επανάσταση του 21 αυτοαφοδευόμενος, παρέδωσε αμαχητί κάστρο αξιόμαχο στους Τούρκους. Ο Μακρυγιάννης παρέδωσε την μνήμη του στην χλεύη των αιώνων.

Διαγωνισμός αφίσας για την πνευματική ιδιοκτησία

Η αφίσα αυτή είναι η συμμετοχή της 11χρονης Μ, μαθήτριας του 2ου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου Φλώρινας, σε διαγωνισμό αφίσας για την πνευματική ιδιοκτησία.
Αν και δεν νομίζω να έχει καμμιά ελπίδα για διάκριση, θεωρώ ότι σίγουρα θα προκαλέσει αίσθηση...

Όσο υπάρχουν τέτοια παιδιά, ο κόσμος μπορεί ακόμα να ελπίζει.

Φυσικά, εσύ γκρινιάζεις για τα πορτοκάλια…

Γιατί έχω την αίσθηση ότι οι πολύτεκνοι έχουμε πέσει χαμηλά; Κάτι οι πυρκαγιές του καλοκαιριού, κάτι οι πρόσφατες παγωνιές, κάτι τα εκ Βρυξελλών χρυσόβουλα, (το μάθαμε πια το παραμύθι, όλες τις αντιλαϊκές ανισορροπίες μας στην ΕΕ τις χρεώνουμε, κι άντε να πάει ο Ελληνάκος να βρει το δίκιο του στας Ευρώπας), κάτι η νεκρική ακαμψία του κράτους της ΠΔΨ (υπενθυμίζω: Πλησιοαφρικανική Δημοκρατία της Ψωροκώσταινας), πορτοκάλια φέτος δεν μοιράστηκαν στις πολύτεκνες οικογένειες. Και λοιπόν; Ούτως ή άλλως κανείς δεν γινόταν πλούσιος από την κρατική ελεημοσύνη, κι όμως κάποιοι γόγγυξαν. Γιατί; Δεν το καταλαβαίνω! Γιατί ανταλλάσσουμε την αξιοπρέπειά μας με 2 κούτες πορτοκάλια; Αυτό είναι το πρόβλημά μας;

Γιατί δεν άκουσα από πουθενά έστω κι ένα σχόλιο για την «ασφαλιστική» μεταρρύθμιση, και για τον αισχρό τρόπο που μας αφήνει απ’έξω; Δεν το καταλάβαμε ότι βάζουν στο ίδιο τσουβάλι κάποιον με δέκα παιδιά με κάποιον με ένα; (κατά πολλοστή παράβαση του Συντάγματος, άρθρο 21, το οποίο ούτως ή άλλως εν πολλοίς έχει πια καταντήσει για χρήση τουαλέτας και μόνο). Στην ίδια πρακτικά ηλικία θα βγει στην σύνταξη η κυρα-Βάσω, μάνα εφτά παιδιών με μια ανύπαντρη, και φυσικά την ίδια σύνταξη θα παίρνει! Κι ας έχει χιλιαπλάσιες υποχρεώσεις. Κι ας είναι τα δικά της 7 παιδιά αυτά που θα πληρώνουν την σύνταξη και της ανύπαντρης. Κι ας έχει στερηθεί η κυρα-Βάσω τα πάντα, γερασμένη πρόωρα, για να τα μεγαλώσει, ενώ αλλιώς θα ζούσε την ζωούλα της την ανέμελη και την χαρισάμενη. Γιατί αυτό δεν το καταγγέλουμε; Γιατί αφήνουμε να μας παραμυθιάζουν σαν μωρά;

Διότι αυτοί οι γραβατοφόροι εξυπνάκηδες, οι ψευδόμενοι καθ’έξιν και κατ’επάγγελμα, οι εργατο-λαο-πατέρες της κακιάς ώρας, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους κοπτόμενοι για τα δήθεν τάχα μου αποθεματικά των δήθεν τάχα μου «υγειών» ταμείων τους, λέγοντας ιστορίες για 1000+1 νύχτες, αλλά σκοπίμως μας αποκρύπτουν ότι η σύνταξη που θα πάρει εις έκαστος εξ ημών δεν θα είναι η επιστροφή των εισφορών που έχει ήδη προ-καταβάλλει, (με αυτές απλά κατοχυρώνεις δικαίωμα), αλλά θα προέρχεται από τις εισφορές των τωρινών παιδιών, δηλαδή των αυριανών εργαζομένων. Άρα τα δικά σου 8 παιδιά, κυρ-Αντώνη θα ταΐζουν τον 50άρη Μητσάρα, τον πλέιμπόι, τον γείτονα, που σε κοιτάει και στραβά για την 2000 κυβικών αμαξάρα σου (το λεωφορειάκι με τις κόκκινες πινακίδες). Στα γεράματά του, βέβαια, γιατί ακόμα έχουμε καιρό.

Άρα, το «ασφαλιστικό» πρόβλημα δεν είναι ασφαλιστικό, αλλά καραμπινάτο ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ. Αυτό γιατί δεν βγαίνει κανείς να το φωνάξει; Κι όμως, ακόμα θα κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Για πόσο ακόμα; Προς το παρόν γκρινιάζουμε για τα πορτοκάλια…

Κι όμως, δεν σταματάει εδώ το κακό. Η «ισότητα» που μας διαφημίζουν είναι ανισότητα εξόφθαλμη. Πρόσφατα θεσμοθετήθηκε και το «ενιαίο τέλος ακίνητης περιουσίας». Πρέπει να είναι κανείς πάνσοφος και βάλε, για να εμπνευσθεί ένα τέτοιο «δίκαιο» μέτρο. Τύφλα νάχει ο Σόλων! Διότι εσύ κυρ-Αντώνη με τα 8 παιδιά σου είσαι πλούσιος καπιτάλας, έχων και κατέχων, και θα ξηλωθείς να τα στάζεις στην Ψωροκώσταινα, διότι έχεις σπιταρόνα με 5 παρακαλώ δωμάτια! (κάντε την διαίρεση, 2 παιδιά ανά δωμάτιο, αυτό κι αν δεν είναι πολυτέλεια). Ενώ η κυρα-Σούλα, η συνάδελφος και γειτόνισσά σου, η «δεσποινίς», η «έφηβη» ντε, με το 2άρι, (που σε κοιτάει και στραβά επειδή προηγήθηκες στην μετάθεση) αυτή θα απαλλαχθεί. Α, ξέχασα! Είχες κάνει και το λάθος να κονομήσεις με ματωμένες οικονομίες και από ένα χωραφάκι στις κόρες σου, για προίκα, να μην τις παντρέψεις ξεβράκωτες. Καημένε μου, ψάξε για τρίτη δουλειά (γιατί δεύτερη ήδη κάνεις εδώ και χρόνια), γιατί σε βλέπω πίσω από τα κάγκελα! Διότι ή έχουμε ισότητα ή δεν έχουμε. Φυσικά, εσύ γκρινιάζεις για τα πορτοκάλια…

Κι όμως, δεν σταματάει εδώ το κακό. Και νάτανε μόνο τα πορτοκάλια. Τρέμεις, κυρ-Αντώνη, μην τυχόν και χαλάσει κανα δόντι στην οικογένεια. 10 άτομα επί 1 σφράγισμα επί πόσο πάει το κάθε σφράγισμα, λογάριασε. Φυσικά το κόστος θα το δώσεις από την τσέπη σου. Η Ψωροκώσταινα έχει άλλους «ημετέρους» να εξασφαλίσει. Αναξιοπαθούντες προμηθευτές νοσοκομείων, φαρμακοβιομηχάνους, κλπ. Είναι και οι καημένες οι ΠΑΕ, με τα χρέη τους, πού να τα βγάλουν πέρα; Δεν περισσεύει τίποτα για τα δικά σου σφραγίσματα, κυρ-Αντώνη. Καημένε μου, πρωταθλητής έχεις γίνει στην προληπτική στοματική υγιεινή. 10 βουρτσίσματα την ημέρα! Φυσικά, εσύ γκρινιάζεις για τα πορτοκάλια…

Έχουμε όμως ισότητα. Ίσες ευκαιρίες. Διότι τα 8 παιδιά σου, κυρ-Αντώνη, έχουν ακριβώς ίσες ευκαιρίες μόρφωσης με τον Θανασάκη, το γειτονόπουλο, το μοναχοπαίδι. Για την ακρίβεια έχουν ίσα, και παραπάνω ακόμα δικαιώματα στον αποκλεισμό τους από την μόρφωση. Διότι η Ψωροκώσταινα ούτε σχολεία σοβαρά δεν μπορεί να οργανώσει για τα παιδιά σου, κυρ-Αντώνη, ούτε και σου καλύπτει τίποτα από τα έξοδά σου για τα φροντιστήρια των παιδιών (ως όφειλε φυσικά, καθώς πανθομολογουμένως η Πολιτεία έχει παταγωδώς αποτύχει στο να παρέχει στα παιδιά την μόρφωση που τους υπόσχεται, αλλιώς ποιος χαζός θα έδινε μια περιουσία στα φροντιστήρια;) Ισότητα, λοιπόν κι εδώ, αλλά ισότητα στην αποτυχία και τον αποκλεισμό, όχι στην μόρφωση και την πρόοδο. Πάντως ισότητα! Φυσικά όμως εσύ γκρινιάζεις για τα πορτοκάλια…

Κι όμως, δεν σταματάει εδώ το κακό. Ακριβώς γιατί εσύ κυρ-Αντώνη γκρινιάζεις για τα πορτοκάλια. Γιατί εσύ κυρ-Αντώνη τόσα χρόνια συνήθισες να εκλιπαρείς για την κρατική ελεημοσύνη. Συνήθισες να επαιτείς. Κι όσο επαιτείς δεν θα μπορέσεις ποτέ να απαιτήσεις. Εσύ, και όλοι όσοι μοιράζονται τα ίδια βάρη με εσένα, μεταγγίζοντας τόσα χρόνια το αίμα σας και την ζωή σας στην ψυχορραγούσα Ψωροκώσταινα. Πρέπει όμως να απαιτήσεις, όχι τίποτες ελιτίστικα προνόμια (δεν ήσουν ποτέ τέτοιος, κυρ-Αντώνη), αλλά την αυτονόητη αξιοπρέπεια που σου οφείλει αυτή η Πολιτεία. Σε εσένα, στο αίμα, και στον ιδρώτα σου. Να τα απαιτήσεις! Κι άστα τα πορτοκάλια…

Φλώρινα, Φεβρουάριος 2008