18 Σεπτεμβρίου, 2008

Νόμιμο ή ηθικό; Ή μήπως τίποτε από τα δυο;

Τι είναι αυτό που καταξιώνει την διαγωγή των δημοσίων προσώπων; Η νομιμότητα των πράξεών του, μήπως; Η ηθική τους; Το ήθος τους άραγε, ή τι άλλο;

Σύμπτωμα χαρακτηριστικό μιας σήπτουσας κοινωνίας, όπως καλή ώρα η δική μας, είναι η αδυναμία διάκρισης αξιών και ποιοτήτων. Διότι αυτή η διάκριση είναι φύσει αντισηπτική, και άρα άτοπη μέσα στην ζέχνουσα σήψη μας. Λοιπόν, για να σαπίζεις πρέπει προηγουμένως να έχεις απονευρωθεί, ώστε να μένεις με το στόμα χανοειδώς ανοικτό μπροστά σε ρηχές υβριστικές ατάκες του τύπου "είναι νόμιμο, άρα και ηθικό" και να μην αρπάζεις σβερκόκωλα τους υβριστές – ξεστομιστές να τους σιχτιροσαβουρντίζεις στον Καιάδα της ιστορικής χλεύης.

Διάκριση αξιών και ποιοτήτων θα πει να ξέρω τι μου γίνεται, να έχω επίγνωση για το τι με ωφελεί και τι με βλάπτει, τι με θάβει και τι με απογειώνει. Ποιος δημόσιος λειτουργός, ποιος "εθνοπατέρας" θα με προάγει και ποιος θα με καταβαραθρώσει.

Προαπαιτούμενο γνώρισμα των "εθνοπατέρων" η νομιμότητα; Ασφαλώς και όχι. Μή γένοιτο! Η νομιμοφροσύνη ναι. Η νομιμότητα όχι. Διότι εξ ορισμού, ως διακονούμενος ο Λαός είναι πάνω από τον υπηρέτη Νόμο (πλην των κακορίζικων ετερονομημένων κοινωνιών) και διαφεντεύει τα του οίκου του. Άρα και οι εκπρόσωποι και οι μπροστάρηδες του Λαού πρέπει να είναι πάνω από τον Νόμο (στον βαθμό που διάγουν ως εκπρόσωποι και μπροστάρηδες) όχι για να τον παραβαίνουν, αλλά για να τον υπερβαίνουν ελέω Λαού. Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα της πολυθρύλητης βουλευτικής ασυλίας. (η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, οφείλει νομίζω να επεκταθή και σε κάθε επίπεδο εξελεγμένης εξουσίας, για ενέργειες όμως που σχετίζονται με την άσκηση αυτής της εξουσίας στο όνομα του εκλέγοντος Λαού).

Τότε, μήπως η ηθική, το εθιμικό δηλαδή και άγραφο στην ουσία Δίκαιο, είναι το προαπαιτούμενο γνώρισμα των Αρχόντων; Πιθανότατα, αλλά και πάλι υπάρχουν περιπτώσεις που η ηθική ως ήθος-έθος-συνήθεια απλά καταγράφει την μιζέρια μας, τον εύκολο συμβιβασμό της πεπτωκυίας μικρότητάς μας. Ανασφάλεια, και ενοχική κρύφια συναίσθηση αναξιότητας, και μετάθεση επαχθούς ευθύνης στους μπροστάρηδες. Βαθύτατα μεταπτωτικώς ανθρώπινο, και γαρ ατελές. Άρα ως Πολιτεία Αληθοστρεφής, ούτε κι εδώ αναπαυόμαστε. Απαιτούμε από τους μπροστάρηδες να μην φαλκιδεύονται στην χωμάτινη ηθική μας, αλλά, ως μπροστάρηδες, να την εξυψώνουν αληθοστρεφώς.

Έτσι, ως απόσταγμα της άγραφης στα νομικά κείμενα, πλην εγγεγραμμένης στην μύχια συλλογική συνείδησή μας Ηθικής ορίζουμε το Ήθος, την στάση και την σχέση ζωής που οικοδομεί στην ουσία του ο καθένας μας. Κι αν διπλοαποστάξουμε και το Ήθος, τότε φτάνουμε στην Αρετή, στην σύνθετη ποιότητα εκείνη του ανθρώπου, που του επιτρέπει να συγκροτεί Κοινωνία και Πολιτεία. Αυτό οφείλει να είναι το κύριο γνώρισμα κάθε μπροστάρη και ταγού, σε μια κοινωνία που θέλει να ελπίζει στην ανελικτική συνέχειά της. Από την χαμερπή νομιμότητα μέχρι την υψιπετή Αρετή η διαφορά είναι ουρανομήκης, αλλά αλί και τρισαλί στην κοινωνία που δεν το έχει αντιληφθεί.

Αντίπους της Αρετής η Αχρειότης. Ο αχρείος , ο άχρηστος, και δη το μπάζο, απεργάζεται την δικιά του δυσώδη ευδαιμονία εις βάρος της κοινής προκοπής. Δεν συνεισφέρει τίποτε, ούτε ως παράδειγμα προς μίμηση, ούτε ως υλική στα κοινά συνδρομή. Προφασίζεται προφάσεις για εύκολο εν αμαρτίαις οφ-σορ πλουτισμό, χλευάζοντας επιδεικτικά τα "κορόιδα" που δεν τους κόβει ή απλά δεν καταδέχονται, ρε αδελφέ, να βοθροκυλιστούν μαζί του.

Δεν υπάρχουν σχόλια: