14 Μαρτίου, 2008

Μακεδονία, και λοιπές χαμένες πατρίδες…

Πόντος, Καππαδοκία, Μικρασία, Κωνσταντινούπολις, Θράκη, Αλεξάνδρεια, Βόρειος Ήπειρος (ή άλλως πως , "Νότιος Αλβανία" κατά επίσημη σαφή δήλωση της νυν Υπουργού Εξωτερικών), Ίμβρος, Τένεδος, Πριγκηπόνησα, Κύπρος, Ίμια, "φαιές ζώνες", Αιγαίο, και τώρα, Μακεδονία.

Αύριο τι;

Η ιστορία του Νέου Ελληνισμού δεικνύεται κατά τρόπο τραγικό ως πορεία ιστορικής συρρίκνωσης, και εν τέλει αφανισμού. Όχι της Νεοταξόπληκτης Ψωροκώσταινας, (αυτή καλά κρατεί.), αλλά του Ελληνισμού, ως ιστορική παρακαταθήκη.

Κι όμως, (όπως σοφά-σοφότατα αναφέρεται στο κινηματογραφικό αριστούργημα του Μπουλμέτη), τα ουσιωδέστερα είναι αυτά που δεν φαίνονται, με την πρώτη ματιά τουλάχιστο. Κάτι σαν το αλάτι στο ιμάμ-μπαϊλντί δηλαδή. Τα γεύεσαι, αλλά δεν τα βλέπεις. Οι όντως χαμένες πατρίδες δεν είναι αυτές που προαναφέραμε, αυτές που τις βλέπεις με τα μάτια του σαρκίου, αλλά οι άλλες, οι αόρατες. Το υπαρξιακό πρόβλημα σήμερα του Ελληνισμού δεν είναι η γεωγραφική, αλλά η πνευματική, η ιδεολογική του συρρίκνωση.

Η ιστορική κατάθεση του Ελληνισμού στην παγκόσμια σκέψη είναι αυτή: Ο ιερός θεοειδής άθλος του πολιτεύσθαι, η εκλογίκευση του κοινώς αληθεύειν, η αιτιοκρατική πορεία της λογικής, η υπαρξιακή υπέρβαση της κατανόησης του σύμπαντος ως "κόσμου", δηλ η θεώρηση της βαθύτερης αρμονίας και του κάλλους των όντων πέρα από τα φαινόμενα. Ούτε τα μετα-εικονομαχικά αγιογραφικά αριστουργήματα, όπου σης και βρώσις αφανίζει, ούτε τα μάρμαρα της ακροπόλεως, όπου οι Έλγινοι, οι εξ Αλβιώνος κλέπται διορύσσουσιν και κλέπτουσιν. Τίποτα απ' όλα αυτά. Ελληνισμός τελικά, σε απλή γλώσσα είναι τρόπος να υπάρχεις, να συνυπάρχεις εν πολιτεία, να λογίζεσαι ορθώς και να κοινωνείς ορθώς τις ιδέες σου, τρόπος να βλέπεις τον κόσμο. Αυτή είναι η πατρίδα, η όντως χαμένη.

Η απώλεια αυτής της πατρίδος είναι και η οδυνηρότερη. Κι ας οδυρόμαστε για την πλαστογράφηση της μακεδονικής ιστορίας, και τον σφετερισμό του ονόματος. Μήπως οι γείτονες απλά συλλέγουν τα ψιχία που εμείς, ανορεξικοί, αφήνουμε να πέσουν από το δικό μας τραπέζι; Γιατί υπάρχει και η άλλη Μακεδονία, η πνευματική. Κι αυτήν δυστυχώς εμείς την πλαστογραφήσαμε με τον χειρότερο τρόπο.

Την γλώσσα, την Ελληνιστική, αυτήν που οι λόγιοι του Μέγα Μακεδόνος διέδωσαν, αναρωτηθήκαμε ποτέ πού την έχουμε καταντήσει; Λες και ήταν κτήμα μας, λες και δεν την χρωστάμε στις επερχόμενες γενεές. Καταλήξαμε με εφαλτήριο το δόγμα του "Δημοτικισμού" να επιβάλλουμε μια άθλια λεξιπενία, αποκλείοντας πλούσιους αρχαίους όρους, να τείνουμε προς την εκφυλιστική φωνητική γραφή με βήματα αργά, αλλά σταθερά, περιφρονώντας την απαίτηση για ετυμολογική αναφορά και για νοηματική σαφήνεια. Κατακρεουργήσαμε την γραμματική, ονομάζοντας κανόνα και νόμο γλωσσικό απαράβατο την αγραμματοσύνη της χωριατίλας μας. Και το χειρότερο, αυτό το παρακμιακό υπόλειμμα της Ελληνικής το "καθαγιάσαμε" υιοθετώντας το ως Αργκό μιας τάχα μου και προοδευτικής (τρομάρα μας) καθεστωτικής Αριστεράς. Θαυμάστε πρόοδο!

Του άλλου παμμεγίστου Μακεδόνος του Σταγειρίτου, το «ορθώς διανοείσθαι διά το ορθώς κοινωνείν», μήπως δεν το έχουμε προδώσει κι αυτό; Ήθελε αυτός να σκέπτεται σωστά, για να πραγματεύεται σωστή κοινωνία με τους συνανθρώπους του. Τρίζουν τα κοκαλάκια του μεγάλου αυτού διδασκάλου, ακούγοντας μισή ντουζίνα αθλίων "επισήμων" να κραυγάζουν αγεληδόν και πιθηκοτρόπως στα τηλεοπτικά windows.

Ή μήπως τιμούμε το ήθος του Μέγα στρατηλάτου; Αυτός ήταν μπροστάρης στην μάχη. Δεν υπήρχε στο κορμί του εκατοστό απλήγιαστο. Έτσι κέρδισε την Ασία. Ας πάρουμε έναν έναν τους δικούς μας εθνοπατέρες. Εμπρός ο Αχιλέγας*, ακολουθούν πιστά αυτοί. Πάω στοίχημα ότι οι μισοί απ' αυτούς δεν έχουν περάσει ποτέ την πύλη ενός στρατοπέδου. (Ή μήπως τους αδικώ; Το Πάσχα… τα αρνάκια…) Παρωχημένες στρατοκρατικές υστερίες σε εποχές θριάμβου των οικονομικών ελιγμών; Κι όμως, κάποιοι άλλοι δικαίως καλούνται Έθνος Μεγάλο, λαός Κοσμοκράτωρ. Και θα παραμένουν έτσι, όσο οι δικοί τους Πρίγκιπες, με τα σχεδόν παιδικά πρόσωπα θεωρούν αυτονόητο το ρισκάρουν την ζωή τους ευρισκόμενοι στην πρώτη γραμμή. Είτε στα Φώκλαντ, είτε στο Αφγανιστάν.
---------------------------------------------------

*Αχιλέγας: Φραγκοσπούδαστο παλληκάρι της φακής. Κατά την επανάσταση του 21 αυτοαφοδευόμενος, παρέδωσε αμαχητί κάστρο αξιόμαχο στους Τούρκους. Ο Μακρυγιάννης παρέδωσε την μνήμη του στην χλεύη των αιώνων.

Δεν υπάρχουν σχόλια: