το τέλος του Ελληνισμού;

Πολιτεία ή «πλειοψηφία»;

Στα κοινά το θεμελιωδώς ζητούμενο δεν είναι η Δημοκρατία, και φυσικά δεν είναι ούτε και η ποικιλοτρόπως νοθευμένη «Δημοκρατία» των ημερών μας. Πρωτίστως το ζητούμενο είναι η Πολιτεία, το ψυχοπόνεμα της κοινής μας μοίρας, η αίσθηση ευθύνης για την κοινή μας πορεία. Έννοια ξεχασμένη, αραχνιασμένη η Πολιτεία, κανείς πια δεν μιλάει για αυτήν, κι όμως δίχως αυτήν ο,τιδήποτε άλλο στον κοινό μας βίο στερείται νοήματος.

Πολιτεία θα πει το εγώ να υποκλίνεται ταπεινά στο εμείς. Θα πει το δούναι να προτάσσεται του λαβείν. Θα πει ανάληψη της ευθύνης από τον καθένα σύμφωνα με το μερίδιό του, ανάληψη πραγματική, κι όχι στα λόγια. Θα πει ολοκληρωτική ένταξη του ατόμου στους Θεσμούς, όχι σε τίποτα άνωθεν ή έξωθεν επιβεβλημένους νόμους, αλλά στα θέσμια της εν ελευθερία αυτονομίας μας.

Κάποτε, πολύ παλιά –ποιος τα θυμάται πια αυτά- η Πολιτεία νοηματοδοτούσε την ζωή των προγόνων μας, ανεξάρτητα από το επιμέρους μοντέλο διακυβέρνησης και διαχείρισης. Και ήταν τόσο στέρεη αυτή η νοηματοδότηση, που η εσχάτη των ποινών συνήθως δεν ήταν άλλη από την εξορία, τον εξοστρακισμό. Το έσχατο κατάντημα ήταν να είσαι «άπολις». Η χειρίστη βρισιά να σε αποκαλούν «ιδιώτη», ή «αχρείο», άχρηστο δηλαδή για το κοινό καλό. Ποιος τα θυμάται όμως πια αυτά;

Και κυρίως, ποιος τα διδάσκει στα παιδιά μας; Στα παιδιά μας τα ταμπουρωμένα πίσω από δυο λουκέτα και μια πρόχειρα φραγμένη είσοδο σχολείου, αλλά πρωτίστως πίσω από τον μηδενισμό, την υπερφίαλη έπαρση και την ανευθυνότητα που εμείς, οι οικτρά αποτυχημένοι 40άρηδες γονείς φροντίσαμε να τους εμφυσήσουμε. Στα παιδιά που αντίς για γνώση εννοούν την κατάρτιση, την χρηστική εκμάθηση και την προετοιμασία για τις εξετάσεις. Στα παιδιά που τα ψυχανωμαλιάσαμε με τις δικές μας νοσηρές εμμονές στις αριθμητικές βαθμολογίες και στο κατινίστικο καραγκιόζεμα του διαγκωνισμού για την «σημαία». Στα παιδιά που κανείς δεν τους δίδαξε πως το «χρήσιμο» δεν είναι πάντα και ωφέλιμο, πως η γνώση δεν οδηγεί απαραίτητα και στην σοφία, πως ο μόχθος τους δεν συνιστά κατ’ ανάγκη και μαθητεία. Στα παιδιά που ακόμα μπορούν και οσμίζονται πως κάτι δεν πάει καλά, ή καλύτερα πως τίποτα δεν πάει καλά, αλλά ελλείψει εμπειρίας δεν μπορούν να διακρίνουν καθαρά τι είναι αυτό. Στα παιδιά που, στερημένα από το χάδι μας, και παραμπουκωμένα από την υλική αφθονία της απουσίας μας, αποπειρούνται «σχέσεις» από τα 13 τους, αλλά Σχέσεις ίσως δεν καταφέρουν ποτέ να συνάψουν. Που τρέχουν στα ωδεία, στα μπαλέτα, στα χορευτικά, στα καλλιτεχνικά, αλλά για την υψηλή Τέχνη της Αγάπης και της συνύπαρξης ουδέποτε έχουν ακούσει.

Στα παιδιά που ποτέ δεν διδάχθηκαν ότι «πλειοψηφία» δεν σημαίνει πάντα δημοκρατία, και οπωσδήποτε όχι απαραίτητα και πολιτεία. Που αντ’αυτού τους πείσαμε ότι φτάνει μια προσχηματική πλειοψηφία, και ενίοτε περιττεύει και αυτή, για να στερήσουν την παιδεία από τους συμμαθητές τους κι από τους εαυτούς τους. Άποψη που υποστηρίζεται όχι από κανέναν άξεστο επαρχιώτη, αλλά από τα πλέον επίσημα χείλη, και δη από τον ίδιο τον Αξιότιμο κ.κ.Υπουργό Εθνικής (παρα;)Παιδείας και Θρησκευμάτων, όταν δηλώνει δημοσίως κι ευθαρσώς ότι οι αποφάσεις των μαθητών για καταλήψεις των σχολικών κτηρίων είναι απολύτως σεβαστές, αρκεί να έχουν ληφθεί κατά πλειοψηφία(!!!).

Και το χειρότερο δεν είναι οι χαμένες ώρες διδασκαλίας των γνωστικών αντικειμένων, που ούτως ή άλλως χάνονται μες την μπαχαλώδη ανοργανωσιά του Υπουργείου (παρα;)Παιδείας, αλλά η συστηματικότατα μεθοδευμένη διδασκαλία της αυθαιρεσίας και της ετσιθελικής κατάλυσης των θεσμών. Τα παιδιά μας μαθαίνουν ότι η παιδεία είναι απλά ένα ακόμα δικαίωμά τους, που αν θέλουν το αποποιούνται ή και το αφαιρούν από τους συνομηλίκους τους. Κι όμως πρώτα απ’ όλα είναι υποχρέωσή τους απέναντι στην ίδια τους την προκοπή. Πείθονται πως μπορούν ατιμωρητί να καταλύουν τους θεσμούς, ειδικά με το πρόσχημα την δυσλειτουργίας τους. Κι όμως αυτό που μας καθιστά κοινωνία πολιτισμένη δεν είναι η απολύτως εύρυθμη λειτουργία των θεσμών μας, αλλά η ίδια τους η ύπαρξη.

Ύπουλη συνιστώσα του προβλήματος η διακριτική κι αθόρυβη παραμονή της Ιδιωτικής Εκπαίδευσης στο περιθώριο των γεγονότων. Ουδείς διανοείται να διαταράξει την γαληνοτάτη λειτουργία των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, όσο κι αν κατ’ επίφαση εναντιώνεται στην λογική τους, όσο κι αν κόπτεται για την δημόσια, «δωρεάν» (συγγνώμη, διάλειμμα για αυθόρμητα γέλια) παιδεία. Κι υπερκείμενη του αθλίου και θολού αυτού σκηνικού η ευλογούσα Δεξιά (χειρ) του Υπουργείου (παρα;) Παιδείας. Ευλογούσα την κατά παραγγελία και κατά πλειοψηφία προαποφασισμένη κατάλυση των θεσμών.

Τα συμπεράσματα δικά σου, ώ αναγνώστα. Τα δικά μου όχι πως τα κρατώ κρυφά, αλλά αρκετά σου μαύρισα την καρδιά, νομίζω.