το τέλος του Ελληνισμού;

Αδόλφος, ο Μέγας αδικημένος.

Είναι ίδιον των μεγάλων ανδρών (μας διδάσκει η ιστορική εμπειρία) να προηγούνται της εποχής τους, κι ως εκ τούτου συχνάκις να παρεξηγούνται από τους συγχρόνους τους, οι οποίοι εν μέσω μυωπικής πεζότητας αδυνατούν να τους καταλάβουν. Έτσι η αξία των μεγάλων ανδρών (και ισαρίθμων γυναικών -για να είμαστε και κατά Ρεπούση politically correct) αναγνωρίζεται πολύ αργότερα.

Λοιπόν και ο Αδόλφος ο Μέγας, ο πολιτικός και πνευματικός ηγέτης του 3^ου Ράιχ, ο καθοδηγητής και διαφωτιστής, ο καταυγάσας την εικοστοαιωνική ανθρώπινη σκέψη, επιτέλους δικαιώνεται μετά βαΐων και κλάδων 6 δεκαετίες μετά θάνατον. Και μάλιστα από εκεί που κανείς δεν θα το περίμενε, από την Επιτροπή Βιο-ηθικής της Πλησιοαφρικανικής "Δημοκρατίας" της Ψωροκώσταινας (Π."Δ".Ψ.), η οποία Ψωροκώσταινα μάλιστα 2-3 γενεές νωρίτερα (όσο διατηρούσε ακόμα το παρατσούκλι "Ελλάς") τον είχε τόσο άδικα παρεξηγήσει και πολεμήσει. (Κάτι που εντέχνως και δολίως αποκρύπτει το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ' δημοτικού.)

Διότι, ως γνήσιοι φορείς της μετα-νιτσεϊκής κοσμοθεώρησης, οι θύραθεν θιασώτες του θείου Φρίντριχ, οι σαφώς εμφορούμενοι από το νεοταξικό ιδεώδες του Υπερ-ανθρώπου, κατόπιν πολλής και σοβαρής περισκέψεως απεφάνθησαν ότι είναι όχι μόνο θεμιτό, αλλά μάλλον (εκ των συμφραζομένων των) και επιβεβλημένο να θανατώνεται εν τη γενέσει κάθε ανθρώπινο ον, το οποίο φέρει συγγενείς χρωμοσωματικές "ανωμαλίες", όπως άλλωστε επιτάσσει η ευγονική εξέλιξη του είδους.

Φυσικά δεν το λένε έτσι. Αυτό έλλειπε. Αντ' αυτού μας λένε ότι είναι απάνθρωπο να αφήνουμε να γεννηθεί ένας άνθρωπος που θα ταλαιπωρείται ισόβια, ο καημένος, από κάποια ανίατη κληρονομική ασθένεια, και άρα του κάνουμε και χάρη αν τον σκοτώσουμε ενόσω βρίσκεται ακόμα σε εμβρυακή ηλικία. Λες και είχαν κανένα ζόρι οι νεοταξικοί καραγκιόζηδες για την δυστυχία του διπλανού τους. Μην τρελαθούμε κιόλας!

Δεν μας λένε όμως γιατί δεν θάπρεπε να κάνουν το ίδιο και σε όσους βρίσκονται ήδη εν ζωή και έχουν ενηλικιωθεί (πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία, σύνδρομο ντάουν, εκφυλιστικές ασθένειες, τετραπληγικούς, αναπήρους-θύματα ατυχημάτων, κλπ). Γιατί να υποφέρουν οι δύσμοιροι; Να τους στείλουμε όλους στους θαλάμους αερίων, όπως ακριβώς έκανε και στα ανθρώπινα "απόβλητα" του Γ' Ράιχ και ο Αδόλφος ο Μέγας, ο δια της εν λόγω Επιτροπής επιτέλους καταξιωθείς, να ησυχάζουμε από αυτούς, κι αυτοί από εμάς, και να έχουμε κάνει και την καλή πράξη της ημέρας, ως γνήσια (νεοταξικά) προσκοπάκια. Η ίδια η δική τους συλλογιστική, με αυτοσυνέπεια προεκτεινόμενη, αυτό επιβάλλει.

Ένα τολμηρό στριπτήζ όμως θα δείξει ότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι αποκλειστικά και μόνο η οικονομική επιβάρυνση των (ολοένα και πιο ιδιωτικοποιημένων) ταμείων υγείας και προνοίας. Οι "ανθρωπιστικοί" λόγοι που επικαλούνται είναι στην ουσία τους στυγνά οικονομικοί. Ένας άνθρωπος με μεσογειακή αναιμία είναι φύρα για την οικονομία μας, άρα τον σκοτώνουμε. Έτσι, ωμά, απλά, ξεκάθαρα.

Δεν μας το λένε βεβαίως έτσι ακόμα, γιατί αυτό θίγει την φλούφλικη, μανταμίστικη αισθητική μας, προκαλεί φρίκη. (Για πόσο ακόμα; άλλωστε ο φόνος ενός εμβρίου δεν προξενεί πια καμμιά εντύπωση) Ξεκινούμε προς το παρόν με τις αμβλώσεις "για λόγους υγείας" και θα φτάσουμε κι εκεί σιγά-σιγά, η αρχή έχει γίνει. Η πόρτα ξεκλείδωσε με την αμφισβήτηση της ανθρώπινης ζωής ως αυταξίας. Πλέον το να ανοίξει διάπλατα είναι θέμα χρόνου. Για τους νεοταξίτες ο άνθρωπος δεν έχει αξία ως πρόσωπο και εικόνα Θεού, ως κάτι το ίδιο με εμάς, με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, αλλά εντελώς χρηστικά, ως καταναλωτική και παραγωγική μονάδα. Το μέλλον προδιαγράφεται εφιαλτικό.

Και δυστυχώς, μακάρι να ήταν μόνο αυτά τα κριτήρια αποδοχής ή απόρριψης της ανθρώπινης ζωής. Το τραγικότερο είναι πως η συλλογική συνείδηση έχει τόσο πολύ αμβλυνθεί, ώστε σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις τίθεται δίλημμα άμβλωσης για λόγους υγείας. Ο κανόνας είναι ότι σκοτώνουμε τα παιδιά μας απλά και μόνο επειδή δεν τα θέλουμε στη ζωή μας, επειδή τα θεωρούμε εμπόδια στην δική μας "ευτυχία", όπως αρεσκόμαστε να αποκαλούμε τον ευδαιμονιστικό μικρο-παράδεισο που έχει ο καθείς κατά νου.

Γιατί ευτυχία δεν είναι για εμάς το διακύβευμα της άνευ όρων αγάπης με όλους τους συνανθρώπους, αλλά ειδικότερα με τα παιδιά μας, το ανιδιοτελές ευωδιαστικό άδειασμα του εαυτού μας στους γύρω μας. Ευτυχία ονομάζουμε την υπερτροφία του ναρκισσισμού μας, την θεμελιωμένη επί πτωμάτων. Το πανταχόθεν λιβανιζόμενο ατομικό Εγώ. Κι επειδή ενδεχομένως ένα παιδί θα βλάψει την καριέρα μας, το ηδονιστικό βόλεμά μας, το κατινίστικο ίματζ μας, επειδή θα κατεβάσει από το βάθρο του τον κακομαθημένο ναρκισσισμό μας, θα μας καθίσει αμείλικτα μπροστά στον καθρέφτη των ευθυνών μας, γι’ αυτό και το καταδικάζουμε: Εις θάνατον! Με συνοπτικές διαδικασίες δίκης-παρωδίας. Και το εκτελούμε. Ψυχρά.

Αφού αυτοί που θεωρούμε εμείς ότι περισσεύουν, οι παρείσακτοι στη ζωή μας θανατώνονται εν ψυχρώ, ως μη δικαιούμενοι μια (αυτονόητη) θέση που αξιωματικά έχουν, τότε για τους άλλους, για τους γενετικά ατυχήσαντες, για τα εν δυνάμει βαρίδια του ούτως ή άλλως σακατεμένου ασφαλιστικού συστήματος, ποια μπορεί να είναι η απόφαση εκ μέρους της αξιοτίμου Επιτροπής Βιοηθικής της μη έχουσας ιερό και όσιο; Εις θάνατον!

Το ερώτημα όμως, πέρα από τις όποιες εισηγήσεις της όποιας επιτροπής της όποιας Πλησιοαφρικανικής "Δημοκρατίας" της Ψωροκώσταινας, τίθεται αμείλικτο, και θα τίθεται πάντα έτσι: Είναι ή δεν είναι η ανθρώπινη ζωή αδιαπραγμάτευτη; Ναι ή όχι;

ΥΓ: Θερμά συγχαρητήρια και τιμή παλικαρίσια αξίζει στον κ. Ρουπακιά, μέλος της επιτροπής, ο οποίος ρητά διαχώρισε την θέση του.

Για τις λεπτομέρειες: http://www.bioethics.gr