το τέλος του Ελληνισμού;

Το (ενεργειακό) αυγό του φιδιού

Σε μια χώρα όπου η βλακεία φαντάζει πια παντοδύναμη και ασταμάτητη, δεν είναι να απορεί κανείς γιατί το ενεργειακό της πρόβλημα χρεώνεται με προκλητική άνεση σε μια χούφτα απελπισμένους. Απελπισμένους παροικούντες πέριξ του ΑΗΣ Αγ.Δημητρίου, οι οποίοι εν απελπισία, και εκπίπτοντες των απαιτήσεων για ανθρώπινη διαβίωση, το μόνο που εκλιπαρούν είναι η άνωθεν υποσχεθείσα εργασία (ποιους πήγατε και πιστέψατε, βρε;) σε άκρως ανθυγιεινό περιβάλλον, ώστε να πεθάνουν από το χτικιό της ραδιενεργού τέφρας, κι όχι από την ένδεια της ανεργίας.

Αυτοί δηλαδή φταίνε για την αδυναμία του ΔΕΣΜΗΕ (ότι δηλαδή απέμεινε από την ΔΕΗ στο κράτος) και της ΡΑΕ, και των γραβατοφόρων αφεντικών τους να μεριμνήσουν για τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας. Τουλάχιστο έτσι μας διαβεβαιώνουν διαρρηγνύοντες τα Armani-ιμάτιά τους οι εισαγγελοειδείς δημοσιογράφοι των εν Αθήναις ΜΜΕ.

Μια χούφτα εξαθλιωμένων λοιπόν φταίει. Γιαυτό και τα ΜΑΤ ευκόπως καταστέλλουν το πρόβλημα, πλην όμως δεν το θεραπεύουν. Διότι όλη η Ελλάδα κρεμάστηκε από τον ΑΗΣ Αγ.Δημητρίου. Μα φυσικά! Αφού τόσα χρόνια τώρα κοιμώμαστε τον ύπνο το δικαίου. Χρόνια τώρα το ροχαλητό των εν Αθήναις καθευδόντων αρμοδίων αντηχεί από τον Έβρο ως το Καστελόριζο.

Διότι κατ’ αρχήν δεν έγινε το απολύτως αυτονόητο, δηλαδή η αναθεώρηση και η εξ αυτής μείωση των ενεργειακών απαιτήσεων της χώρας. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να περικόψει δια νόμου τις άσκοπες σπατάλες ηλεκτρικής κυρίως ενέργειας. Ειδικά στις μεγαλουπόλεις οι φανταζί φωταγωγήσεις των πολλών εκατοντάδων kW (κιλοβάτ διαβάζεται, και είναι περίπου όσο «καίει» ένας μικρός προβολέας αλογόνου) είναι σύμβολα πια της κιτς βραδυνής αισθητικής μας. Η χρήση των κλιματιστικών είναι ουσιαστικά και τυπικά ανεξέλεγκτη. Όποιος θέλει καίει όσο θέλει. Και μάλιστα δίχως οικονομική επιβάρυνση, καθώς για τον δροσισμό του πρωτευουσιάνου το Κράτος δεν ζητάει δεκάρα, αλλά για την θέρμανσή του τον χειμώνα ο Φλωρινιώτης, ως έχων και κατέχων βεβαίως, πρέπει να «στάζει» μπόλικο ειδικό φόρο καυσίμων, ώστε να μην καταντήσει παγοκολώνα. Για επιβολή βιοκλιματικού σχεδιασμού στις κατασκευές, φυσικά ούτε λόγος. Ενεργοβόρα κτήρια –τέρατα εξακολουθούν και ανεγείρονται καθημερινά. Πράσινες στέγες; Τι είναι αυτό; Οικιακά φωτοβολταϊκά; Μα από τον προηγούμενο μήνα ουσιαστικά πρακτικά απαγορεύτηκαν! Ποδηλατοκίνηση στις πόλεις; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Φυσικά ούτε κουβέντα για ΑΠΕ (Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας). Ο λόγος για κάτι χαζά άσπρα φουρφούρια στα βουνά και κάτι μαύρες πλάκες, που με αυτά γέμισαν τον τόπο οι κουτόφρακοι οι Ευρωπαίοι. Τι ξέρουν αυτοί; Εμείς γουστάρουμε λιθανθρακικές μονάδες να μας ντουμανιάζουν. Τα αιολικά πάρκα τα αποστρεφόμαστε. Καημένε Αίολε, σε αχρηστία περιέπεσες! Χαλάνε, λέει, οι ανεμογεννήτριες το απείρου φυσικού κάλλους τοπίο των κυκλαδίτικων κορυφογραμμών με τα πυκνά τροπικά δάση. Έτσι χάσαμε κι αυτό το τραίνο, προτού καν υποψιαστούμε ότι υπάρχει. Κι όμως, θα μπορούσε η Ελλάδα να έχει λύσει το ενεργειακό της πρόβλημα εκμεταλλευόμενη τον αιολικό της δυναμικό. Η Δανία βασίζεται σε αυτό κατά 30%. Εμείς μόνο κατά 3%. Όλος ο κόσμος σείεται από τις νέες ενεργειακές τεχνολογίες, τις οποίες και σπεύδει να υιοθετήσει, αλλά καταπώς φαίνεται η Ψωροκώσταινα ζει σε άλλονε πλανήτη. Σε άλλες χώρες η διείσδυση των οικιακών φωτοβολταϊκών συστημάτων είναι αθρόα, εδώ το μόνο για το οποίο έσπευσαν τα σαΐνια του Υπ-Ανάπτυξης είναι η επιβολή φόρων και ασφαλιστικών εισφορών σε όσους τολμητίες προβούν σε τέτοια, έστω και μικρή, εγκατάσταση. Μην χάσουν το κελεπούρι! Τα συμπεράσματα δικά σου, ω αναγνώστα.

Πολλά τέτοια θα μπορούσαμε να αναφέρουμε. Εν ολίγοις μιλάμε για ένα κράτος, για μια κοινωνία εξαιρετικά σπάταλη και ενεργοβόρα, που διαχειρίζεται τους φυσικούς της πόρους κατά τρόπο προκλητικά ανόητο. Μια κοινωνία που δεν κάνει πρακτικά τίποτα ούτε για να εξορθολογήσει και να μειώσει τις ενεργειακές της ανάγκες, ούτε για να τις καλύψει κατά τρόπο αποδεκτό από την σύγχρονη τεχνική πράξη. Κατά τα άλλα το πρόβλημά μας είναι οι λίγοι εξαθλιωμένοι καταληψίες. Και γιαυτό στέλνουμε τα ΜΑΤ και τους τσουβαλιάζουμε. Και νομίζουμε ότι έτσι όλα διορθώνονται, τρομάρα μας!