Ενός κακού μύρια έπονται, και αφού αποφασίσαμε πανηγυρικώς να δίδουμε γη και ύδωρ στις Βρυξέλλες κάθε φορά που θα τους καπνίσει να κάνουνε κουμάντο στα χρηστά μας ήθη, τότε καλά να πάθουμε, κανείς δεν μας φταίει. Κι ως προείπα, ας ετοιμαστούμε και για τα χειρότερα. Το αθλιότερο είναι βέβαια η προσφιλής μας πια τακτική να προσφέρουμε την γή και το ύδωρ δίχως καν να μας ζητηθεί.
Έτσι, με πρόσχημα την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα (δήθεν τάχα μου ανθρώπινα δικαιώματα) σπεύδουμε κάποιοι εξ ημών, μπροστάρηδες ευρω-επαρχιώτες, να απαιτήσουμε συμβολαιογραφική κατοχύρωση για τις «ελεύθερες» σχέσεις στην κοινωνία μας. Μην χάσουμε!
Η αντίδραση της Εκκλησίας της Ελλάδος διά της ΔΙΣ άμεση και αναμενόμενη. Πλην όμως, και ας μου το συγχωρήσουν οι πατέρες, όφειλαν να είχαν εντοπιστεί και τονιστεί κάποιες μάλλον αθέατες πτυχές του προβλήματος, καθοριστικές των πραγματικών του διαστάσεων.
Κατ' αρχήν όταν μιλάμε στην εκκλησία για Γάμο, αναφερόμαστε σε μυστήριο, δηλαδή σε "ειδική" έκφανση του γενικού Μυστηρίου της Εκκλησίας. Όμως κάθε μυστήριο, όπως και σύνολο το εκκλησιαστικό γεγονός, είναι τελικά σχέση ελευθέρων προσώπων, τα οποία ελευθέρως προσερχόμενα το συγκροτούν και το φανερώνουν. Δεν νοείται μυστήριο "αναγκαστικό" υπό την έννοια της ανελεύθερης υποταγής σε εξωτερικά σχήματα. Όταν τα πρόσωπα που προσέρχονται προς τέλεση –φανέρωση του μυστηρίου το πράττουν υπό καθεστώς πειθαναγκασμού ή αλλότριας σκοπιμότητας, ως πράξη και σχήμα εξωτερικής συμπεριφοράς δίχως εσωτερικό ψυχικό αντίκρισμα, τότε το μυστήριο πνευματικά, άρα ουσιαστικά, δεν υφίσταται. Με άλλα λόγια, εδώ δεν ισχύει το "πρέπει να το κάνεις, θες δεν θες". Αν δεν θέλεις, αλλά παρά την θέλησή σου υποχρεούσαι, τότε πνευματικά, άρα ουσιαστικά, το μυστήριο είναι ανύπαρκτο.
Άρα, όπως συνάγεται από τα προηγούμενα, ο Γάμος ως μυστήριο είναι εξ ορισμού Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης. Διότι οι νυμφευόμενοι συμφωνούν και προσέρχονται σε αυτόν εν ελευθερία.
Και συνεπώς το Υπουργείο Δικαιοσύνης, μεταξύ των υπολοίπων ζητημάτων που καλείται να επιλύσει, πρέπει απαραιτήτως να μετονομάσει και το εν λόγω σύμφωνο, καθότι το όντως Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης είναι ένα, και δη ο Γάμος, ο εντός της Εκκλησίας. Και ως γνωστόν, σφετερισμός ονόματος δεν μπορεί να γίνει ανεκτός. Τώρα, αν θα χρησιμοποιήσει γεωγραφικό ή άλλο προσδιορισμό στην σύνθετη ονομασία που θα περιέχει και τον όρο "ελεύθερη συμβίωση", αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα, που θα πρέπει να το διαπραγματευτούμε εντός των ορίων της διεθνούς νομιμότητος…
Λοιπόν, όντως Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης ο Γάμος, εν Χριστώ βεβαίως, και εντός της εκκλησιαστικής ευλογίας. Διότι οι νυμφευόμενοι προσέρχονται εν πλήρει ελευθερία, καταθέτοντας εκουσίως την ατομική τους ελευθερία, δίχως αυτό να την καταργεί, στην υπηρεσία του κοινού βιοτικού αθλήματος. Είναι όμως πάντα έτσι; Ή μήπως συνήθως δεν είναι έτσι;
Όπως προαναφέρθηκε, η συγκρότηση μυστηρίου υπό καθεστώς πειθαναγκασμού ή αλλότριας σκοπιμότητας ακυρώνει πνευματικώς άρα και ουσιαστικώς το μυστήριο. Όταν δυο άνθρωποι προσέρχονται σε γάμου κοινωνία από καταναγκασμό, από γονικό διακανονισμό, από συμφέρον οικονομικό, από φετιχιστικές εμμονές, από ηδονιστικό σεξαπήλ, από μόνη την ενστικτώδη ανάγκη της βιολογικής διαιώνισης, ή δεν ξέρω κι εγώ από τι άλλο, τότε πολύ φοβούμαι ότι ο γάμος αυτός είναι θλιβερά πορνικός, ακριβώς επειδή έχει ως μόνο θεμέλιο την χρηστική θεώρηση του Άλλου. Ο Άλλος ως αντικείμενο χρήσης για την κατοχύρωση του ΕΓΩ, όχι αγαπημένος συναθλητής στο κοινό υπαρξιακό στοίχημα. Γάμος και πορνεία, δυο φαινομενικά ασύμβατες έννοιες, που όμως δύνανται να συνυπάρξουν στην ίδια σχέση, η πρώτη ως επιφάνεια, και η δεύτερη, ως ουσία.
Και προτού βιαστούμε ευκόπως να κατηγοριοποιήσουμε πράξεις σε μια προσπάθεια συγκρότησης "δογματικού ποινικού κώδικα", ας αναλογιστούμε πόσες φορές, εν αγνοία έστω ή κατ' οικονομία προς αποφυγή των χειροτέρων, δεν ευλογήσαμε εμείς, ως εκκλησία τέτοιες πορνικές συμβιώσεις. Αυτό πονάει, αλλά θέτει το πρόβλημα σε άλλες βάσεις, πνευματικά στέρεες. Και νομίζω πως από εκεί πρέπει να αρχίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου