Οι ασφαλιστικές εμμονές του Εγώ.

Δημοσιογράφοι, μηχανικοί, ιατροί, νομικοί, ΔΕΗτζήδες, ΤΑΞΙτζήδες, αεριτζήδες, κάθε είδους …τζήδες, δημόσιοι, ιδιωτικοί, και λοιποί υπάλληλοι, εργαζόμενοι και λοιποί «απασχολήσιμοι» σε κάθε είδους εργασία, και οι αυτό-απασχολήσιμοι επίσης, όλοι αυτοί, δηλαδή όλοι εμείς, καταφέραμε να συγκροτήσουμε μια παράδοξη συμμαχία. Συμμαχία απέναντι σε μια προσπάθεια μιας κυβέρνησης να συμμαζέψει όπως-όπως (με παροιμιώδη νεοελληνική προχειρότητα και γλοιώδη υποκρισία) τα ασυμμάζευτα.

Κοινός άξονας των κινητοποιήσεων όλων αυτών, δηλαδή όλων ημών, η αδιαπραγμάτευτη άρνησή μας να απεμπολήσουμε «κεκτημένα» προνόμια. Προσοχή όμως:

Προνόμια, όχι δικαιώματα. Τα προνόμια μπορεί να είναι (και είναι) άδικα. Αν ήταν δίκαια, θα ήταν δικαιώματα, αυτονόητα και δεδομένα. Το δικαίωμα το διεκδικείς, κι εν τέλει σου δίδεται εν ονόματι του κοινού περί δικαίου αισθήματος. Το προνόμιο το υφαρπάζεις, το «κατακτάς». Φυσικά εις βάρος των μη προνομιούχων, δηλαδή όλων των υπολοίπων κορόιδων, των αδυνάτων, όσων δηλαδή αδυνατούν (ή εκουσίως απαξιούν) να υφαρπάξουν τα δικά τους. Προ-νόμια, δηλαδή προ του Νόμου, άρα έξω από τον Νόμο, δηλαδή εντελώς έξω από το «ορθώς κοινωνείν». Διότι το «ορθώς κοινωνείν» μπορεί να μην εξαντλείται στον Νόμο ως γράμμα και τύπο, αλλά οπωσδήποτε τον προϋποθέτει. Κι όταν ακόμα τον παραβαίνει, είναι για να τον υπερβεί σε μια θεοειδή απογείωση προσωπικών σχέσεων.

Τις παραπάνω ασυνάρτητες φλυαρίες ο Μακρυγιάννης, ο Μέγας εν τη συνάξει ημών, τις συνοψίζει με Λακωνική σοφία σε δυο λέξεις: στο «ΕΓΩ» και στο «ΕΜΕΙΣ». Γελοιοποιώντας την κλασσική μαθηματική θεωρία περί Συνόλων, η συγχώρεση του Μακρυγιάννειου υποσυνόλου «ΕΓΩ» στο «ΕΜΕΙΣ» είναι άτοπος, διότι το υπερσύνολο, δηλαδή το «ΕΜΕΙΣ» αυτομάτως καταλύεται. Διότι ακριβώς δεν είναι απλό σκορποχώρι- υπερσύνολο, αλλά ζωντανή οργανική συνύπαρξη.

Επωμιζόμενος το ίδιον άχθος θα μιλήσω ως μηχανικός. Έτσι το πολύ- πολύ να κακοκαρδίσω μερικούς συναδέλφους. Οι λοιποί ας βγάλουν ο καθένας για τον εαυτό του τα δικά του συμπεράσματα. Λοιπόν εμείς οι μηχανικοί, όπως και πολλοί άλλοι, κραυγάζουμε έναρθρες κραυγές, ντεμι-αριστερόηχες, του είδους «κάτω τα χέρια από το ταμείο μας». Το ταμείο ΜΑΣ! Κι ας στήθηκε εν πολλοίς εν μέσω σκανδαλωδών προνομίων και νομίμων «χορηγιών» από τα δημόσια και ιδιωτικά έργα, τα χρηματοδοτούμενα από τον φορολογούμενο πολίτη. «Υγιές» το ταμείο ΜΑΣ. Διότι δεν το κατασπάραξαν οι κυβερνήσεις του παρελθόντος με τα Μαρκεζίνεια δανεικά κι αγύριστα. Διότι οι συνταξιούχοι του είναι προς το παρόν ελάχιστοι, αλλά οι αιμοδότες του, οι νεαροί μηχανικοί που εγγράφει αγεληδόν κάθε χρονιά πολλοί. Φυσικά και θα είναι «υγιές». Να δούμε τι θα λέμε σε δυο- τρεις δεκαετίες όταν αυτή η συγκυριακή αναλογία καταρρεύσει.

«Υγιές» το ταμείο ΜΑΣ. Ας πάνε να ψοφήσουν οι υπόλοιποι. Αυτοί που τα δικά τους ληστευθέντα αποθεματικά πλούτισαν την Καμόρα των ημετέρων στα χρηματιστήρια και στα ομόλογα. Ας πρόσεχαν, δεν μας νοιάζει εμάς. Κι αν τα δικά τους αφεντικά θησαύριζαν από παρακρατηθείσες εισφορές που ουδέποτε αποδόθηκαν, πάλι ας πρόσεχαν. Ας τα απέλυαν (τα αφεντικά τους). Αν η ανέχεια και η εξαθλίωση εξαπλώνεται τριγύρω, εμάς δεν μας νοιάζει, διότι το δικό ΜΑΣ ταμείο είναι «υγιές». Κι όμως δεν σκεφτήκαμε κάτι: Τα δικά μας παιδιά είμαστε σίγουροι πως θα ενταχθούν στο δικό ΜΑΣ «υγιές» ταμείο; Αυτά δεν πρέπει να βρουν μια ζώσα και λειτουργούσα κοινωνική ασφάλιση; Αυτά, όταν αργότερα πάψουν πια να είναι δικά μας προστατευόμενα, δεν θα πρέπει να έχουν περίθαλψη; Ή μήπως η δικιά μας σύνταξη τότε θα μας παρηγορεί; Ή μήπως θα αρκεί για την νοσηλεία τους, για να μην πεθαίνουν στα σκαλοπάτια των νοσοσκομείων – επιχειρήσεων;

Πρέπει να καταλάβουμε ότι το στοίχημα της κοινωνικής ασφάλισης είναι κοινό. Πως όσο υπάρχουν προνομιούχοι και μη, όσο δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι οι ανάγκες σε υγεία και αξιοπρέπεια είναι ακριβώς οι ίδιες για όλους μας, τόσο το σύστημα θα αποδομείται. Και όταν οι «προνομιούχοι» καταλάβουν ότι τα προνόμιά τους μέσα σε ένα περιβάλλον γενικής κατάρρευσης τους είναι πια άχρηστα, τότε πια θα είναι αργά για κλάματα. Κι αν πιστεύουμε, όσοι πιστεύουμε, ότι η δική μας ευημερία μπορεί να συνυπάρξει με την εξαθλίωση του πλησίον, αυτό δεν μας τιμάει. Χώρια που είναι και βλακώδες. Αντί λοιπόν να ταμπουρωνόμαστε πίσω από τις εγωτικές ασφαλιστικές εμμονές μας, θα ήταν ίσως καλύτερο να απαιτούσαμε από την κυβέρνηση – την κάθε κυβέρνηση- να αντιμετωπίσει αυτό το τεράστιο θέμα στην βάση της απόλυτης ισότητας των πολιτών της. Ισότητας στις βιοτικές ανάγκες και στην κοινωνική αξιοπρέπεια. Και να την στηρίξουμε σε αυτό.

Το ξέρω ότι κακοκαρδίζω πολλούς συναδέλφους μηχανικούς. Δεν ξέρω όμως να χαϊδεύω αυτιά. Τόχω αυτό το κουσούρι. Δεν κάνω για συνδικαλιστής, το ξέρω, κι άρα δεν αποβλέπω στην ψήφο τους. Μου είναι όμως αδιανόητη η πρακτική του να λιβανίζουμε τον εαυτούλη μας. Γιαυτό και γράφω όσα γράφω. Υπενθυμίζω ότι απευθύνομαι στον εαυτούλη μας, ημών των μηχανικών. Οι λοιπές συντεχνίες ας καλλιεργήσουν αν θέλουν τον δικό τους προβληματισμό για τον δικό τους μικρό εαυτούλη.