το τέλος του Ελληνισμού;

Η Οικογένεια ως άθλημα είτε ως «δικαίωμα»

Δικαίωμα! Λέξη συνήθης-συνηθέστατη στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Κι όπως κάθε συνηθέστατη λέξη, είναι δηλωτική ενός συγκεκριμένου τρόπου εννόησης του βίου αυτών που την εκφέρουν, μιας κρατούσας «σχολής» σκέψης. Εν προκειμένω, η «σχολή» αυτή είναι η Ουμανιστική προσέγγιση του βίου. Ουμανιστική (δηλαδή Ανθρωπιστική) μόνο κατ’ επίφασιν βεβαίως-βεβαίως, καθώς δεν νοεί τον άνθρωπο βαθύτερα ως πρόσωπο που κοινωνεί ισότιμα την ύπαρξή του, (όπως η καθ’ ημάς τρισχιλιετής και βάλε παράδοση) αλλά ως άτομο ανεξάρτητο, ενίοτε εν διαστάσει προς το σύνολο, και πάντως αυτονομημένο από αυτό. Άρα και φορέα δικαιωμάτων, πάει να πει ατομοκεντρικών κατοχυρώσεων που παρέχονται από το σύνολο προς στο άτομο, προκειμένου να υπάρξει κατ’ ανάγκη ως υπαρξιακά αυτονομημένο.

Και νοείται ένας και μόνο τρόπος να υπάρχει κανείς σε υπαρξιακή αυτονόμηση από τους άλλους, από τον Άλλον, τον Πλησίον, κι αυτός είναι ο ευδαιμονισμός, η επίπλαστη δηλαδή ηδονιστική πληρότητα του είναι. Δηλαδή, όπως το λέει κι ο σοφός (πάλαι ποτε) λαός: «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε, κι ότι… κλπ, κλπ»

Από τα παραπάνω όμως συνάγεται και κάτι ακόμα σοβαρό και σημαντικό. Ότι δηλαδή το «δικαίωμα» παρέχεται στο άτομο από το σύνολο, και δεν είναι μια δική του αυθαίρετη απολαβή. Δηλαδή το δικαίωμα δεν είναι κάτι που το αποκτά κανείς επειδή έτσι το θέλει ή έτσι το φαντάζεται, αλλά του δίδεται από το σύνολο, προφανώς για συγκεκριμένους λόγους και υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, και πάντως όχι για τα όμορφά του τα καμαρόφρυδα.

Έτσι αποκαλύπτεται το φαιδρόν και γελοιωδέστατον της κοινότυπης νεοελληνικής ατάκας: «μα είναι δικαίωμά μου να …». Και λοιπόν; Ποιος το λέει; Εσύ; Σκασίλα μας μεγάλη! Αν εμείς, το σύνολο, το Κοινόν, η Σύναξη, δεν στο δώσουμε το δικαίωμα, τότε και δεν το έχεις, κι ας χτυπιέσαι χίλια χρόνια. Γούστο και καπέλο μας, κι ας πρόσεχες. Ευσεβείς πόθους μπορεί κανείς να έχει όσους θέλει, αλλά δικαιώματα λαμβάνει μόνο από Κοινόν. Αυτό νέμει το δίκαιο, την δικαιοσύνη, το δικαίωμα. Μόνον αυτό.

Κι έχει το Σύνολο τους δικούς του λόγους για κάθε δικαίωμα που (όπως δείξαμε παραπάνω) αποδίδει στο άτομο. Λόγους συνοχής κι επιβίωσης του ιδίου του Συνόλου. Λέει το Σύνολο: «σου δίνω, ώ άτομο αυτονομημένο, το τάδε δικαίωμα, όχι για να περνάς καλά, σκασίλα μου, αλλά διότι έτσι εγώ, το Σύνολο, εξυπηρετώ τους δικούς μου σκοπούς. Δεν με νοιάζει αν περνάς καλά, άλλωστε κι εσύ ως αυτονομημένο άτομο δεν νοιάζεσαι για εμένα. Απλά εξυπηρετούμαστε χρηστικά αλλήλοις. Συγκυριακά». Όταν όμως άτομο και σύνολο δένονται υπαρξιακά, πάει να πει δεν νοείται το ένα δίχως το άλλο, τότε συγκροτούν κοινωνία, και η παραπάνω λογική καταρρέει ή μάλλον υπερβαίνεται. Αντί της συναλλαγής, ό,τι απολαμβάνει το άτομο ή ό,τι προσφέρει στην κοινωνία δεν νοείται ως δικαίωμα ή ως υποχρέωση, αλλά ως φυσική απόρροια της υπαρξιακής τους σύνδεσης. Η οποία όμως υπαρξιακή σύνδεση δεν είναι μια σταθερή κατάσταση ευφορίας, αλλά ένα ασταθές και διαρκές στοίχημα στο οποίο η σχέση συνεχώς δοκιμάζεται, εκπίπτει και πάλι ανακάμπτει, αρνούμενη κάθε βεβαιότητα ως τέλμα. Ένα επίπονο άθλημα με στόχο την Αλήθεια.

Μακρύς πρόλογος για έναν σύντομο συλλογισμό: Εσύ, ζεύγος ομόφυλο, δίανδρο ή διγύναιο, γιατί επικαλείσαι «δικαίωμα» στην οικογένεια; Το γνωρίζω, το γνωρίζουμε, ότι ο σεξουαλικός σου προσανατολισμός είναι ασυνήθης. Δεν θα επεκταθώ εδώ περισσότερο. Όμως γιατί μιλάς για γάμο, και γιατί διεκδικείς οικογένεια; Σε τι θα είναι χρήσιμη η δική σου οικογένεια στο Σύνολο; Καθώς μόνο για χρησιμότητα μεταξύ σου και του Συνόλου μπορούμε να μιλάμε, κι όχι για σχέση οντολογική. Διότι εσύ από μόνο σου έχεις αυτονομηθεί από το Σύνολο, επειδή επιμένεις να επικαλείσαι αναιδώς τα «δικαιώματά» σου. Γιατί θέλεις, ώ ζεύγος ομόφυλο, να συγκρίνεις τον εαυτό σου και τον άγονο ευδαιμονισμό σου με τον φύσει γόνιμο ετερόφυλο έρωτα; Γιατί κρύβεις τις δικιές σου ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τα αβυσσαλέα ψυχολογικά σου κενά πίσω από την εμμονή σου να καλείσαι «οικογένεια» και να επικαλείσαι το «δικαίωμά» σου στην υιοθεσία;

Λίγη τιμιότητα, παρακαλώ. Είσαι οντότητα κατ’ επιλογή στείρα. Με αξιοπρέπεια δέξου τα συνεπακόλουθα αυτής αύτης της δικής σου, ελεύθερης επιλογής. Ζητάς γάμο όχι ως άθλημα προσφοράς, όχι για να εξασφαλίζεις την απαραίτητη θεσμική σταθερότητα στους συζύγους και στα τέκνα, αλλά για να απολαύσεις ύπουλα εσύ οφέλη προορισμένα για άλλους. Ζητάς υιοθεσία όχι ως άθλημα προσφοράς, όχι για προσφέρεις στο υιοθετούμενο τέκνο όσα ήθελες αλλά τελικά δεν μπόρεσες στα δικά σου παιδιά, αλλά για να καλύψεις τα δικά σου ψυχολογικά κενά της δικής σου ελευθέρως επιλεγμένης στειρότητας.

Μην το κάνεις, σε παρακαλώ. Μην εξευτελίζεις την έννοια του Γάμου. Μην περιφρονείς το ξόδεμα δυο ζωών στο άθλημα του ερωτικού τους δεσμού και της εξ αυτού γόνιμης δημιουργίας. Κι εσύ προϊόν μιας τέτοιας γόνιμης δημιουργίας είσαι. Τέλος, μην υποβαθμίζεις την ανατροφή των μελλοντικών γενεών σε εξυπηρέτηση ψυχολογικών συμπλεγμάτων και απωθημένων. Αυτό άσε το σε αυτούς που το έχουν επιλέξει από την αρχή, ως άθλημα. Θέλεις να απολαύσεις τον δικό σου ευδαιμονιστικό έρωτα; Δεν σε εμποδίζει κανείς. Όμως με εντιμότητα, παρακαλώ. Και με λίγη αξιοπρέπεια.